Οι παριστάμενοι!

Από το πρωί τρέχαμε ασταμάτητα. Είχα βάλει τον καφέ στην βαλίτσα και δεν κατόρθωσα να πιω ούτε δυο γουλιές. Τουλάχιστον με το ταρακούνημα, διατηρεί τον αφρό! Προς το μεσημέρι μας στέλνει στην πλατεία Αττικής, σε λιποθυμία. Μία υπέρβαρη δεσποινίς, έχει ξαπλώσει στην είσοδο πολυκατοικίας και κάνει τα δικά της.

Ο συνάδελφος με περίσσια υπομονή προσπαθεί να την πείσει να σηκωθεί και να πάει στο σπίτι της. Όταν φτάσαμε δεν υπήρχε κανείς, εκτός από μία κυρία που της είχε φέρει ένα μπουκάλι νερό. Πολύ γρήγορα έγινε κερκίδα. Ανάμεσά τους και ο πανταχού παρών "πολίτης", ο οποίος παρακολουθεί και προσπαθεί να βρει το λάθος που θα κάνουμε. Για μένα ήταν μια καλή ευκαιρία να συνεχίσω  τον καφέ και απ' ότι φαίνεται, αυτό ήταν λάθος κατά την άποψη του "πολίτη".

Αυτούς τους τύπους τους έχω μάθει. Είναι θρασύδειλοι. Δεν έρχονται κατ' ευθείαν σε σένα. Απευθύνονται στο πλήθος και προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα, ώστε να σου την πέσουν όλοι μαζί. "Κοιτάξτε ρε. Η κοπέλα είναι λιπόθυμη κι αυτός πίνει καφέ", ακούω πίσω από την πλάτη μου και μου γυρίζει το μυαλό. "Τι είπες ρε γελοίε;" και πάω προς το μέρος του. Κωλώνει, δεν το περίμενε. Είναι αλλιώς μαθημένος. Να κάνει παρατηρήσεις και ο δημόσιος υπάλληλος να σκύβει το κεφάλι. "Πί..Πίνεις καφέ". -"Ναι ρε καραγκιόζη, πίνω καφέ και είμαι περήφανος γι' αυτό. Πίνω καφέ στο δρόμο σε πλαστικό, ενώ εσύ τον έπινες στο γραφείο σε γυάλινο. Επίσης πίνω νερό, τρώω και τυρόπιτα. Θέλεις κάτι;" του ουρλιάζω στα μούτρα.

Κοιτάει πίσω και ψάχνει βοήθεια στο πλήθος. Αυτοί έρχονται σε μένα και μου λένε να μην του δίνω σημασία και τα λοιπά. Απογοητεύεται και παίρνει δρόμο μουρμουρίζοντας, έχοντας αντιληφθεί ταυτόχρονα ότι η λιπόθυμη κυρία, έχει φύγει περπατώντας και έχει φτάσει στο άλλο τετράγωνο.

Άι στο διάλο, τους έχω βαρεθεί αυτούς τους "πολίτες".