Translate

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Μπήκαν τα λεφτά!

Δύο φορές τον μήνα, όλο και κάποιος συνάδελφος σπεύδει να μας ενημερώσει, με σχετική ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebbook:
-"Μπήκαν τα λεφτά!", -"δεκαπενθήμερο και ώρες στα ΑΤΜ", κλπ.
Και από κάτω χαρμόσυνα σχόλια, χαβαλές και πολλές φορές ολόκληρες συζητήσεις, για το αν θα μπουν και εκτός έδρας, επιδόματα και άλλα ευχάριστα.
Εμένα μου αρέσουν οι ανακοινώσεις αυτές και τις περιμένω, ειδικά αν είμαι απογευματινός, για να τρέξω στο μηχάνημα, έχοντας μείνει με κάτι κέρματα. Και μετά στο περίπτερο για ανεφοδιασμό σε καπνό, για να ακολουθήσει δεύτερος καφές και να αισθανθώ άρχοντας.
Αυτές τις ανακοινώσεις όμως, τις διαβάζουν χιλιάδες "φίλοι" και "φίλοι φίλων" και δεν συμμαζεύεται. Οι οποίοι φίλοι ανήκουν σε διάφορες κατηγορίες και σίγουρα δεν είναι όλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Τι σκέφτονται άραγε για μένα; 
Ότι κάνω μία από τις δυσκολότερες δουλειές και παίρνω λιγότερα από την γραμματέα που φτιάχνει μανικιούρ στο γραφείο; Ότι με δυόμιση δεκαετίες υπηρεσίας παίρνω ένα χιλιάρικο και αυτό μισό επειδή χρωστάω σε δάνεια; ότι αυτά που περισσεύουν σου απαγορεύουν να ζεις σαν άνθρωπος και να μεγαλώνεις παιδιά;
Είμαι σίγουρος πως όχι, επειδή και οι ίδιοι μπορεί να είναι σε χειρότερη μοίρα, να είναι άνεργοι, ή να δουλεύουν ιδιωτικά και το αφεντικό να τους τρώει χρήματα απειλώντας τους με απόλυση, για να μην μιλάνε.
Σκέφτονται τον κοπρίτη τον δημόσιο υπάλληλο, που ξύνεται όλη μέρα, παίρνει έναν σκασμό λεφτά και δεν αφήνει το Κράτος να πάει μπροστά. Για κάποιους (πολλούς) ίσως έχουν δίκιο. Στην δική μου και εκατοντάδων συναδέλφων μου την περίπτωση, έχουν άδικο.
Θα παρακαλούσα λοιπόν, τους συναδέλφους που ανεβάζουν τέτοιες ανακοινώσεις να συνεχίσουν να το κάνουν, αλλά σε κλειστές ΕΚΑΒίτικες ομάδες, για να τις βλέπουμε μεταξύ μας.
Χρόνια Πολλά και χαρούμενες γιορτές. Υγεία σε όλους!

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015

Η φάμπρικα με τις καρέκλες.

Για τις καρέκλες στο ΕΚΑΒ θα γράψω. Αυτή η φάμπρικα, παλιά δούλευε στο αυτόματο. Από το βράδυ των εκλογών, μαζεύονταν οι "νικητές" και μοίραζαν καρέκλες. Ποιος θα πάει που. Μεγάλη χαρά, που γίνονταν ακόμη μεγαλύτερη με την εκδίωξη αυτών που κάθονταν στις καρέκλες.
Ο προηγούμενος "κάτοχος" της καρέκλας, την ήξερε την διαδικασία. Δεν χρειάζονταν να πάει από τα αξημέρωτα στη δουλειά, για να βρει κάποιον άλλον να κάθεται στην καρέκλα του και να τον κοιτάει ειρωνικά. Χαλαρά πήγαινε κάποια στιγμή και όχι στο γραφείο. Στα παρασκήνια πήγαινε, για να παζαρέψει. Ο στόχος ήταν, να "πέσει" στα μαλακά. Έχασε που έχασε την καρέκλα, μην καταλήξει και σε ασθενοφόρο να κουβαλάει. Το βλέμμα του είχε κάτι ανάμεσα σε υπόσχεση και απειλή. Σαν να έλεγε: "δεν θα με πειράξεις για να μην σε πειράξω", ή "πρόσεχε, μπορεί να ξαναλλάξουν τα πράγματα".
Και έτσι πορευτήκαμε για δεκαετίες στο ΕΚΑΒ. Το μυστικό ήταν να "τρουπώσεις" μέσα. Μετά λίγοι έβγαιναν.
Με την έναρξη της κρίσης τα πράγματα άλλαξαν. Με βραδύ ρυθμό και μεγάλη απροθυμία οι αλλαγές. Οι Κυβερνήσεις πηγαινοέρχονται και οι καρέκλες δεν είναι σίγουρες. Άλλο είναι να εκτεθείς και να αράξεις καμιά δεκαετία και άλλο να μην προλάβεις να ζεστάνεις την καρέκλα, να σε πετάξουν και να γίνεις ρόμπα.
Τι περίμενα από την "πρώτη φορά Αριστερά Κυβέρνηση"; Να κλείσει την φάμπρικα, το λέω ξεκάθαρα. Όχι να μην βάλει δικούς της και να αφήσει τους προηγούμενους. Έτσι δεν κλείνει η φάμπρικα. Αλλά να καθιερώσει διαδικασίες επιλογής, ώστε τις θέσεις να καταλαμβάνουν οι καλύτεροι, με κριτήρια πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Και να μένουν για πάντα. Και όταν αδειάζει μια θέση, να την παίρνει πάλι ο καλύτερος.
Πέρασαν 11 μήνες και άλλα βλέπω.