Translate

Τετάρτη 18 Απριλίου 2018

Η ζωή μετά (τις σπουδές).

"Που είναι το ... τιμόνι", αναρωτιέται περιπαιχτικά ο συνάδελφος, φωτογραφίζοντας το εσωτερικό του ασθενοφόρου του. Το τιμόνι βέβαια, δεν εξαφανίστηκε, αλλά μετακόμισε στην δεξιά πλευρά, αφού το όχημα είναι Κυπριακό.
Δεν ξέρω πόσοι Ελλαδίτες Διασώστες πήγαν για δουλειά στην Κύπρο, ούτε την αξία του καθενός. Δύο που ξέρω, θα τους ήθελα στο ΕΚΑΒ. Και βέβαια, δεν θα μιλήσω για brain drain, αφού το ΙΕΚ Διασωστών, είναι αμελητέα ποσότητα, μπροστά στις πανεπιστημιακές σχολές. Δεν παράγει επιστήμονες, αλλά εκπαιδεύει ανθρώπους, να κάνουν πέντε πράγματα ταυτόχρονα, για να σώσουν μια ζωή και να μεταφέρουν τον ασθενή με ασφάλεια. Ούτε απορροφά τους καλύτερους μαθητές Λυκείου, αλλά όσους απέτυχαν στις εξετάσεις και ψάχνουν τρόπο να μπούνε στο Δημόσιο, άσχετα με το τι δηλώνει ο καθένας, ότι η ζωή του είναι το επείγον, ή ότι το ΕΚΑΒ είναι όνειρο ζωής, ή ότι δεν μπορούν να ζήσουν έξω από το ασθενοφόρο. Αυτά μέχρι να "τρουπώσουν". Μετά αρχίζει η γκρίνια, ξεχνώντας ότι πριν το ΕΚΑΒ, ήταν ετοιμοθάνατοι και απέκτησαν υπόσταση, ότι παίρνουν διπλάσια like, όταν φωτογραφίζονται δίπλα στο ασθενοφόρο και ότι πλέον πλασάρουν με επιτυχία τον εαυτό τους, στις (-ους) γκόμενες (-ους).
Σημασία έχει, ότι ξοδεύουμε χρήματα από φόρους για να τους εκπαιδεύσουμε και τους εκμεταλλεύονται άλλοι. Και αν αυτό γίνεται με μερικές χιλιάδες € στο ΕΚΑΒ, φανταστείτε για πόσα εκατομμύρια μιλάμε στις πανεπιστημιακές σχολές. Και ενώ δεν υπάρχουν Υπηρεσίες, επιχειρήσεις και τομείς έρευνας για να απασχοληθούν όλοι αυτοί, εμείς τους αυξάνουμε. Χρειαζόμαστε 100 γιατρούς και 50 δικηγόρους τον χρόνο και εμείς παράγουμε χίλιους στο κάθε επάγγελμα. Και ενώ όλοι αυτοί φεύγουν στο εξωτερικό, εμείς ανοίγουμε κι άλλη Νομική για να βγάλουμε κι άλλους. Εμείς πληρώνουμε και πλουτίζουν οι Άγγλοι και οι Γερμανοί που τους απορροφούν.
Μικρογραφία είναι το ΕΚΑΒ, αλλά αποτυπώνει ακριβώς την κατάσταση. Ενώ έχουμε εκατοντάδες Διασώστες χωρίς δουλειά, τοπικοί παράγοντες στην επαρχία, ανακοινώνουν με ζουρνάδες και νταούλια, την δημιουργία στον τόπο τους ΙΕΚ Διασωστών, για να ψαρέψουν ψήφους. Και από την άλλη, στο ΕΚΑΒ, τα νοσοκομεία και τα Κ.Υ., προσλαμβάνονται καραγωγείς και ειδικές κατηγορίες. Πολύτεκνοι, άνεργοι, ορφανοί, μουσουλμάνοι Πομάκοι και παλινοστούντες Γεωργιανοί μαχαιροβγάλτες, χωρίς άδεια άσκησης επαγγέλματος.
Εύχομαι στους συναδέλφους που πήραν την δύσκολη απόφαση να ξενιτευτούν, ολόψυχα καλή σταδιοδρομία και πολλές επιτυχίες.

Παρασκευή 6 Απριλίου 2018

Ανάσταση στην δουλειά.

Πριν έρθω στις μοτοσικλέτες, έκανα πολλές Αναστάσεις στο ασθενοφόρο (και στον αέρα). Και αλλαγές χρόνου επίσης, με πιο χαρακτηριστική το 2000, με την τρέλα που επικράτησε, λόγω millenium. Το Πάσχα του '94, δούλευα νύχτα στο Α4. Μικρό το κακό. Ανάσταση στην δουλειά και Πάσχα στο σπίτι.
Ο συνάδελφος και γω, φέραμε τις οικογένειες στο "Ελπίς", να κάνουμε Ανάσταση στην εκκλησία του Νοσοκομείου και τους είπαμε να φέρουν και τις λαμπάδες μας.
Στις δέκα ακριβώς, μας έδωσε εξιτήριο για Γέρακα. Ούτε παραγγελία. Θα το πηγαίναμε, θα γυρίζαμε στην εκκλησία και μετά θα δίναμε τέλος. Ήταν ένας παππούς, η οικογένεια του οποίου, αφού δεν έγινε νωρίς το εξιτήριο, έφυγε για την εκκλησία.
Στις έντεκα είμαστε στον Γέρακα. 
-"Παππού πες μας διεύθυνση".
-"Δεν ξέρω διεύθυνση, θα σας δείξω το σπίτι".
Ο συνάδελφος κάνει κίνηση να τον πνίξει.  -"Άστον ρε, θα το βρούμε", του λέω. -"Να τον γυρίσουμε πίσω, θα την πατήσουμε", μου λέει.
Κάναμε 4 -5 κύκλους, μας έδειξε αντίστοιχα σπίτια, όλα λάθος.
-"Παππού τι γίνεται";
-"Μπερδεύομαι επειδή είμαι ανάποδα, άνοιξε από το πλάι και θα το βρω".
Άλλους τρεις κύκλους με ανοιχτή την συρόμενη, καμία τύχη. Ο συνάδελφος με βρίζει διαρκώς. Βρίσκουμε περαστικούς που πάνε στην εκκλησία και αρχίζουμε να δείχνουμε τον παππού για αναγνώριση. Με την τρίτη προσπάθεια, επιτυχία. Πάμε στο σπίτι, σκοτάδια. 
-"Χτυπήστε, είναι η γυναίκα μου μέσα, με περιμένει". Τίποτα, κανείς.
-"Πίσω από το παντζούρι, είναι το κλειδί. Ανοίξτε και βάλτε με μέσα". Τίποτα, πουθενά κλειδί.
Ευτυχώς είχαμε πάρει καφέ. Τσιγαράκι, χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη με τον παππού και κατά τις δώδεκα και είκοσι, ήρθε η γιαγιά. Αγκαλιές, φιλιά με παππού, τον βάζουμε στο σπίτι, με χίλια στο "Ελπίς", παραλάβαμε τις λαμπάδες αναμμένες και είπαμε τις ευχές με τους δικούς μας.
Τέτοιες μέρες, εάν δουλεύεις, δεν είσαι με τους δικούς σου, αλλά είσαι με τους συναδέλφους σου. Ειδικά όταν οι δικοί σου είναι στην επαρχία και δεν έχεις άδεια, όλη σου η ψυχολογία στηρίζεται στους συναδέλφους.
Με το ισχύον πρόγραμμα, μπορεί να περάσεις και τρία Πάσχα "μέσα". Και αν αλλάξεις ομάδα, για κάποιο λόγο, μπορεί να περάσεις άλλα τρία, εκτός αν πάρεις άδεια. Άλλο ένα ζήτημα, στο οποίο δίνει λύση, η κατάργηση του γραφείου κίνησης και η δημιουργία πολυδύναμων Τομέων, όπως έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση.