Translate

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Αποθανέτω η ψυχή μου ....

Το τελευταίο ζήτημα που θα μας κάνει ρεζίλι, όχι μόνο σαν Υπηρεσία, αλλά και ως άτομα είναι το επίδομα επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας. Ή όπως αλλιώς λέγεται.
Πίστευα ότι είχα επαρκή πληροφόρηση για το θέμα και σύντομα θα έμπαιναν τα πράγματα στη θέση τους. Υποστήριζα αυτό που λέει η κοινή λογική:
Είναι επίδομα που αφορά υπαλλήλους μιας ειδικότητας που εκτελούν καθήκοντα αυτής της ειδικότητας.
Ποια είναι αυτά τα καθήκοντα; Οχήματα και Συντονιστικό Κέντρο. Τέλος. Καθόλου δεν με απασχόλησαν αυτοί που χώθηκαν σε κάποιο γραφείο, χωρίς να είναι άξιοι να κάνουν δουλειά γραφείου και μας καταδυναστεύουν με την ανικανότητά τους.
Όσο για το αντίστοιχο επίδομα επίδομα που δόθηκε στο συνεργείο; Να το πάρουν οι τεχνικοί και αυτοί που κάνουν δουλειά τεχνικού. Πάλι τέλος. Αν στο συνεργείο υπάρχουν κάποιοι αδιευκρίνιστων καθηκόντων, να τα διευκρινίσουν πρώτα και μετά να πάρουν το επίδομα.
Πιστεύω πως αυτή είναι θέση της πλειοψηφίας των συναδέλφων και μόνο τα συνδικαλιστικά στελέχη υποστήριζαν "να το πάρουν όλοι" για ευνόητους λόγους.
Τι έγινε τελικά; Καμία ανακοίνωση από την Διοίκηση. Όλα εν κρυπτώ και ότι μαθαίναμε στους διαδρόμους.
Κάποιοι το πήραν χωρίς να καταλάβουν γιατί το πήραν και έκαναν την πάπια. Κάποιοι το έχασαν, χωρίς να καταλάβουν γιατί το έχασαν και ξεσήκωσαν τον κόσμο. Έγγραφα πήγαν και ήρθαν από την Διοίκηση στις διάφορες αρμόδιες Υπηρεσίες ζητώντας διευκρινήσεις. Και εκεί που ήταν να το πάρουν περισσότεροι κόπηκε σε όλους τους "μέσα".
Και αυτοί τα έβαλαν με τους "έξω".
Μίλησαν για κανιβαλισμό, αλληλοσπαραγμό, ανθρωποφαγία. Εγκάλεσαν τους πάντες απορώντας για την έλλειψη ομοψυχίας και την λειτουργία πολλών ομάδων με διαφορετικά συμφέροντα. Είναι έτσι; Ακριβώς έτσι είναι!
Μπορούν άραγε να συνυπάρξουν σαν ομάδα:
ο παλιός με τον νέο; (από κάθε άποψη),
αυτός που είναι δεκαετίες στο δρόμο, με αυτόν που είναι δεκαετίες στο γραφείο;
αυτός που κάνει 8 σήματα στη βάρδια, με αυτόν που κάνει πειρατείες και στο ενδιάμεσο ανεβαίνει για πλύσιμο και υλικά;
αυτός που πήρε στους 6 μήνες μετάθεση, με αυτόν που έχει ξεμείνει 10 χρόνια και δεν θα φύγει ποτέ;
αυτός που παλεύει να σώσει την κάθε ζωή, με αυτόν που βάζει γυαλάκια στην ανακοπή;
αυτός που ζητάει επιδοτούμενη εκπαίδευση εντός ωραρίου, με αυτόν που πληρώνει από την τσέπη του και τρώει την άδειά του;
αυτός που εκβιάζει το φιλοδώρημα, με αυτόν που αγοράζει εξοπλισμό για να κάνει την δουλειά του;
αυτός που λειώνει στο Κέντρο, με αυτόν που δουλεύει 48ωρο σε περιφερεική στέγαση;
αυτός που αγχώνεται να ζητήσει ένα ρεπό, με αυτόν που έχει παραδώσει την κάρτα μισθοδοσίας του και λείπει χρόνια;
Και ουκ έστιν τέλος!
Οι "μέσα και οι έξω" λοιπόν. Χρόνια η ίδια ιστορία. Κανείς δεν την θέλει, αλλά κανείς δεν κάνει κάτι για να τελειώσει. Θα τελειώσει όταν εκλείψει η αιτία που την δημιούργησε.
Το βύσμα με το οποίο κάποιοι μπαίνουν μέσα, πάνε σε συγκεκριμένα  πόστα, παίρνουν μετάθεση, γίνονται διοικητικοί και λοιπά και λοιπά. Και όχι από δω και πέρα. Αναδρομικά, από το 1990 και μετά!
Λένε οι μέσα: "όλοι να πάρουν το επίδομα, γιατί πρέπει να σκεφτείτε την περίπτωση που θελήσετε απ' έξω να έρθετε μέσα".
Επειδή μιλάω με τους συναδέλφους, για ένα είμαι σίγουρος: Κανείς απ' έξω δεν θέλει να μπει μέσα. Θέλει οι μέσα να βγουν έξω. Έτσι για το γαμώτο. Θέλει να γυρίσουν πίσω αυτοί που πήραν μετάθεση και να φύγουν αυτοί που την δικαιούνται. Θέλει να βγουν έξω από τα γραφεία και να προσλάβει το ΕΚΑΒ διοικητικούς. Θέλει να επιστραφεί το επίδομα στολής, από αυτούς που το έκαναν Λακόστ. Θέλει να ακυρωθούν όσες μετατάξεις έγιναν τα τελευταία 20 χρόνια. Θέλει να γυρίσουν οι αποσπασμένοι. Θέλει όλοι να κάνουν την δουλειά για την οποία προσλήφθηκαν και αν δεν μπορούν να παραιτηθούν και να έρθουν άλλοι.
"Θα κλείσει το ΕΚΑΒ, θα ιδιωτικοποιηθεί" απειλούν οι μέσα. Να κλείσει έρχεται η απάντηση. Δεν θα έχω εγώ, αλλά θα χάσετε και σεις την βολή σας.
"Αποθανέτω η ψυχή μου, μετά των αλλοφύλων"
Εκεί τον έχει φτάσει η κούραση από την καθημερινότητα τον ΕΚΑΒίτη. Να τρώει τις σάρκες του.
Τι θα γίνει λοιπόν; Με το επίδομα η ιστορία σύντομα θα τελειώσει και θα ξεχαστεί.
Κάποιοι θα το πάρουν, κάποιοι θα το χάσουν.
Κάποιους θα τους λείψουν τα 120 και θα ζητήσουν να βγουν στο ασθενοφόρο. Κάποιοι δεν θα βγουν, ακόμη και να τους κόψουν το ένα 15ήμερο. Ξέρω τι σας λέω.
Αυτό που θα μείνει, είναι το μίσος και η αντιπάθεια, ανάμεσα σε συναδέλφους. Και αυτό προσωπικά με ενοχλεί. Θα έδινα και την ζωή μου για συνάδελφο. Το θέμα είναι ποιους θεωρούμε συναδέλφους πλέον.
Αυτό με έναν τρόπο λύνεται. Με δικαιοσύνη και αξιοκρατία. Όχι με γραφεικρατία και μαϊμού προσόντα και προϋποθέσεις.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Συνέλευση σήμερα

Κάποιο είδος διαστροφής με οδηγεί στο αμφιθέατρο του ΕΚΑΒ, για να παρακολουθήσω τις γενικές συνελεύσεις. Δεν ξέρω καν τι περιμένω να ακούσω. Ίσως κάποιο κρυφό μήνυμα ότι κάτι θ' αλλάξει. Στα μυαλά μας εννοώ. Γιατί εκεί είναι το πρόβλημα. Και είναι τέτοιου μεγέθους το πρόβλημα, ώστε έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου στην οικονομική κρίση και στην τρόικα. Δεν ξέρω, ίσως σε λίγο αρχίσω να παρακαλάω να γίνουμε επαρχία της Γερμανίας, για να μας κυβερνάνε απ' ευθείας.
Το θέμα ήταν η έναρξη κινητοποιήσεων, με σκοπό να πιέσουμε μήπως και πληρωθούμε καμιά φορά, αυτά που μας χρωστάνε από πέρυσι το Δεκέμβριο.
Η συμμετοχή ικανοποιητική. Έτσι λέμε όταν συμμετέχουν 150 άτομα, αφού άλλες φορές δεν γεμίζουμε λεωφορείο. Γιατί ήρθαν οι συνάδελφοι; Άλλοι για να ακούσουν αν και πότε θα πληρωθούμε, άλλοι για να ψηφίσουν υπέρ της επίσχεσης, μια και όλοι έχουμε κουραστεί από την γενικότερη κατάσταση και τουλάχιστον, αφού δεν πληρωνόμαστε να χαλαρώσουμε λίγο.
Μπήκαν και άλλα θέματα, με το ανθυγιεινό να επικρατεί τελικά, αφού ελάχιστοι έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί. Οι περισσότεροι το πήραν εξ αρχής, αλλά κάποιοι έμειναν απ' έξω. Κάποιοι προστέθηκαν εκ των υστέρων και κάποιοι το έχασαν εκ των υστέρων. Πολλοί ανέβηκαν στο βήμα και άλλοι δια βοής είπαν την άποψή τους. Ξεχώρισαν αυτοί που υποστηρίζουν ότι πρέπει να το παίρνουν μόνο οι μάχιμοι, αλλά επικράτησε η άποψη ότι δεν πρέπει να ξεχωρίζουμε τους υπαλλήλους "στους μέσα και στους έξω", αφού όταν θεσμοθετηθούν κριτήρια και οι έξω θα μπορούν να πάνε μέσα, ενώ μέχρι σήμερα αυτό το προνόμιο ανήκει στα λαμόγια.
Η άποψη αυτού του ιστότοπου είναι ξεκάθαρη και έχει διατυπωθεί σε πολλές αναρτήσεις. Οι υπάλληλοι του ΕΚΑΒ, δεν χωρίζονται στους μέσα και στους έξω. Χωρίζονται σε εργαζόμενους και κοπρίτες. Κοπρίτες υπάρχουν και μέσα και έξω. Έξω έχει περισσότερους, γιατί είναι πιο εύκολο να είσαι κοπρίτης έξω, απ' ότι είναι, όταν είσαι μέσα.
Ποια είναι η λύση;
Άλλος Οργανισμός. Αυτός όχι μόνο έχει γεράσει, αλλά έχει πεθάνει ήδη. Το ΕΚΑΒ εδώ και 20 χρόνια, έχει αναπτύξει δραστηριότητες, οι οποίες δεν προβλέπονται (!). Αεροδιακομιδές και Μοτοσυκλέτες, για παράδειγμα. Έχει στην ιδιοκτησία του μέσα τα οποία δεν προβλέπονται: Ελικόπτερα, μοτοσυκλέτες, διασωστικά οχήματα, ιατρικά οχήματα (!). Τι άλλο χρειάζεται να πούμε;
Άλλος Εσωτερικός κανονισμός.
Επανακαθορισμός αντικειμένου. Να καθορίσουμε τι υπηρεσίες πρέπει και μπορούμε να προσφέρουμε και πόσοι πρέπει να είμαστε. Με ποιον τρόπο θα ελέγχεται η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Αν δεν γίνουν αυτά μία είναι η λύση. Να προσχωρήσουμε στην άποψη των αριστερών και αριστεριζόντων συναδέλφων, την οποία προβάλλουν ως φάρμακο σε κάθε ασθένεια: "Όλοι οι εργαζόμενοι ενωμένοι, ενάντια στην ΕΕ, ενάντια στην Κυβέρνηση, ενάντια στα πάντα, να γκρεμίσουμε τα πάντα". Να φέρουμε και τον κομμουνισμό, λέω εγώ, να μας διορίζουν έναν κομισάριο  ο οποίος θα μας λέει πως θα δουλεύουμε και να μας αξιολογεί, αν είμαστε μέσα στο πνεύμα της επανάστασης.
Μάλλον δεν έχει πολλούς οπαδούς αυτή η πρόταση. Ούτε εκείνη που διατύπωσα στην αρχή της ανάρτησης, να γίνουμε Γερμανικό προτεκτοράτο.
Να αλλάξουμε λοιπόν. Δεν υπάρχει άλλη λύση.