Translate

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Σωματείο Εργαζομένων ΕΚΑΒ Αθηνών: Το χθες αντιστέκεται!

Για τον συνδικαλισμό στο χώρο μας, έχω γίνει κουραστικός να γράφω. Σε αρκετές αναρτήσεις μάλιστα έχω αναρωτηθεί για τον λόγο ύπαρξης πολλών και διαφορετικών Σωματείων και για το τελικό όφελος που προκύπτει για τον απλό εργαζόμενο.
Πάγιο αίτημα των εργαζομένων σε όλη την Ελλάδα, η κοινή δράση αυτών. Πολλές συζητήσεις έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, αλλά καμία ουσιαστική πρωτοβουλία σ' αυτή την κατεύθυνση.
Και ξαφνικά πληροφορούμαι ότι υπάρχει πρόταση για κοινή δράση όλων των Πρωτοβάθμιων Σωματείων του ΕΚΑΒ. Πρόταση που κατέθεσαν από κοινού, ο Πρόεδρος με τον Γραμματέα του Σωματείου μας.
Στο πλαίσιο της συνάντησης των Σωματείων, προτείνεται συμφωνία για θέματα Θεσμικά:
(αναφέρω επιγραμματικά) Ο δημόσιος χαρακτήρας του ΕΚΑΒ, η ενιαία πανελλαδική λειτουργία του, η αναβάθμιση του ρόλου του Διασώστη, η επικαιροποίηση του Οργανισμού, η προώθηση της άδειας άσκησης επαγγέλματος, η ένταξη στα βαρέα, η αναβάθμιση της βασικής εκπαίδευσης σε ΤΕΙ, ή Ακαδημία, κ.ά
Και Οικονομικά: η αποκατάσταση του εισοδήματός μας, οι απαίτηση για προσλήψεις, ενσωμάτωση νέων τεχνολογιών, καταβολή διάφορων επιδομάτων, κ.ά.
Και πριν προλάβω να χαρώ, μαθαίνω ότι υπάρχουν αντιδράσεις από ορισμένους συνδικαλιστές και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί!
Είναι δυνατόν ώριμος συνδικαλιστής να αντιδρά σε μια τέτοια πρωτοβουλία;
Κάθε αρχή και δύσκολη συνάδελφοι. Ειδικά όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τον στενό κομματικό κλοιό όλων των Παρατάξεων που τόσα χρόνια έχει γίνει η αιτία για το  λίμνασμα των προβλημάτων με αποτέλεσμα να μην βρίσκουν λύση για την  ενιαία δράση των εργαζομένων στα κοινά προβλήματα.
Ζητούν κάτι συγκεκριμένο οι διαφωνούντες και αντιδρούν σ' αυτή την πρωτοβουλία;
Εκτός αν κάτι άλλο συμβαίνει!

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Ανοιχτή επιστολή του Προέδρου εργαζομένων ΕΚΑΒ προς τον Υπουργό Υγείας

Θεωρώ υποχρέωσή μου να αναδημοσιεύσω την παρακάτω επιστολή. Τα αναφερόμενα σ' αυτήν είναι απολύτως τεκμηριωμένα, περιλαμβάνουν την σημερινή πραγματικότητα στον Οργανισμό, καθώς και την πολύχρονη εμπειρία του ΕΚΑΒίτη από την λειτουργία της Υπηρεσίας.


ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΥΓΕΙΑΣ

Έξι σημεία για μια συμφωνία

1. Σκληρός πυρήνας της δημόσιας και δωρεάν περίθαλψης.
Σε συνθήκες όπως αυτές στις οποίες βρέθηκε η χώρα μας, με αποτέλεσμα να τεθεί υπό την επιτροπεία των δανειστών της, το κράτος πρόνοιας αποτελεί τον συνήθη στόχο.
Η συρρίκνωση του ξεκινά από τις συντάξεις και κατόπιν έρχεται η σειρά της περίθαλψης και των προνοιακών δομών.
Ασχέτως του πόσο αποτελεσματικό ή δίκαιο υπήρξε αυτό το κράτος πρόνοιας μέχρι τώρα, η υπεράσπιση του αποτελεί εξ ορισμού στόχο του συνδικαλιστικού κινήματος και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για χώρο εργαζομένων στο ΕΣΥ.
Στην περίπτωση του ΕΚΑΒ, το οποίο έχει ως κύριο αντικείμενο του την επείγουσα προνοσοκομειακή περίθαλψη και την αντιμετώπιση των καταστροφών, θα λέγαμε ότι βρισκόμαστε στο σκληρό πυρήνα της δημόσιας και δωρεάν περίθαλψης.
Δεδομένου ότι πρόσφατα η επείγουσα νοσοκομειακή περίθαλψη έγινε στόχος όχι μόνο περικοπών αλλά και επιβολής οικονομικών φραγμών στην ελεύθερη πρόσβαση στις υπηρεσίες επειγόντων, η επισήμανση αυτή ίσως να αποκτά ιδιαίτερη επικαιρότητα.

2. Η συζήτηση πρέπει να γίνεται πάνω από το τραπέζι και με ανοικτά χαρτιά.

Το ΕΚΑΒ με πολλά προβλήματα στον τρόπο που αναπτύχθηκε αλλά και στον τρόπο που διοικείται έχει σίγουρα σοβαρότατα περιθώρια βελτιώσεων.
Ωστόσο είναι διαφορετική η προσέγγιση από την πλευρά του χρήστη και των εργαζομένων σε όσα αυτοί εντοπίζουν και που ξεκινούν από διάφορες αδυναμίες, ατέλειες, καθυστερήσεις, αγκυλώσεις, για να φθάσουν σε φαινόμενα κακοδιοίκησης ή ακόμη και καραμπινάτων σκανδάλων και τελείως διαφορετική η προσέγγιση όσων θεωρούν ότι η επείγουσα προνοσοκομειακή περίθαλψη αποτελεί μια υπερβολική πολυτέλεια υπό τις παρούσες δημοσιονομικές συνθήκες.
Άρα δεν είναι όλες οι γενόμενες επισημάνσεις, αποκαλύψεις, προτάσεις και μεταρρυθμιστικές ιδέες για το …καλό μας.
Όσο λάθος θα ήταν η τυχόν καθήλωση μας σε ότι συμβαίνει σήμερα και η συντηρητική άρνηση κάθε αλλαγής άλλο τόσο θα ήταν λάθος να υποβαθμίζεται η πολιτική σε μια αθώα αναζήτηση τεχνικών καινοτομιών χωρίς να διασαφηνίζεται δηλαδή η κατεύθυνση της κάθε πολιτικής καθώς και τα συμφέροντα τα οποία αυτή προτάσσει!
Ακόμη λοιπόν και όταν υπάρχουν κοινοί τόποι & συμπτώσεις απόψεων καθόλου δεν αποκλείεται να έχουμε συναντηθεί σε αυτούς ερχόμενοι από αντίθετα ρεύματα, οπότε οι επιμέρους συμφωνίες δεν αποκλείουν την σύγκρουση, ακόμη και την μετωπική.
Για το λόγο αυτό η διαφάνεια και η διαβούλευση είναι απαραίτητες όσο ποτέ και πάντως είναι απολύτως απαράδεκτη κάθε σκέψη πολιτικού αιφνιδιασμού όλων των εμπλεκόμενων και ιδιαίτερα των εργαζομένων.

3. Δέσμευση όλων στην προάσπιση της ακεραιότητας του ΕΚΑΒ και στην ενίσχυση του χαρακτήρα του ως εθνικής υπηρεσίας.

Η αποσπασματική ανάπτυξη του ΕΚΑΒ αλλά και μια σειρά αντικειμενικών δυσκολιών έχουν οδηγήσει σε μεγάλη ανομοιογένεια και σε διοικητική χαλαρότητα που φθάνει συχνά σε φαινόμενα εγκατάλειψης των παραρτημάτων του.
Προφανώς ο οργανισμός πρέπει να αποκτήσει επειγόντως status εθνικής υπηρεσίας ωστόσο αυτό δεν νομιμοποιεί απόψεις υπέρ του διαμελισμού του σε περιφέρειες είτε σε ΔΥΠΕ είτε ακόμη και σε νοσοκομεία.
Πίσω από τέτοιες απόψεις κρύβεται αφενός η επιθυμία ξεφορτώματος στην περιφέρεια του οικονομικού και πολιτικού κόστους και αφετέρου η προθυμία ανάληψης μιας τέτοιας ευθύνης από ανθρώπους που βλέπουν το ΕΚΑΒ ως ένα προνομιακό πεδίο παραγοντισμού, όπως συμβαίνει σήμερα στις αεροδιακομιδές αλλά και σε συγκεκριμένα νησιά του Αιγαίου.
Δεν αντιλαμβάνονται προφανώς ότι το κύριο έργο του ΕΚΑΒ δεν είναι η επιδεχόμενη ρουσφετολογικές παρεμβάσεις διαχείριση των χρονίων περιστατικών αλλά η υψηλών απαιτήσεων και συνήθως άχαρη δουλειά των επειγόντων και των καταστροφών.
Παρομοίως, διάφοροι παντογνώστες που στελεχώνουν την ιεραρχία του ΕΣΥ, αφού τάχα επέλυσαν όλα τα προβλήματα του υπόλοιπου ΕΣΥ, προθυμοποιούνται να αναλάβουν επιχειρησιακά κάτι το οποίο αγνοούν παντελώς.
Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που δεν έχουν επί δεκαετίες καταφέρει να λειτουργήσουν τα ΤΕΠ των νοσοκομείων και εχθρεύονται την ύπαρξη επείγουσας νοσοκομειακής περίθαλψης.
Αγνοούν λοιπόν τις σοβαρές ανάγκες τεχνογνωσίας της επείγουσας προνοσοκομειακής αφού θεωρούν το ΕΚΑΒ κάτι σαν εταιρεία μεταφορών με δύστροπους και απείθαρχους ‘οδηγούς’.

4. Δέσμευση όλων στην προτεραιότητα και στην μη αποδυνάμωση της επείγουσας, στα πλαίσια της ανάπτυξης των δραστηριοτήτων του ΕΚΑΒ.

Λίγοι γνωρίζουν ότι δεν είναι όλα τα κρατικά ασθενοφόρα ΕΚΑΒίτικα αφού περίπου το 1/3 εξ αυτών ανήκει σε νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας, που εξυπηρετούν αφενός τις δικές τους ανάγκες διακομιδών ωστόσο καλύπτουν και ανάγκες της επείγουσας περίθαλψης σε σημαντικό μέρος της ελληνικής επικράτειας.
Αυτά τα ασθενοφόρα, που παρέχουν πολύ κατώτερες υπηρεσίες από πλευράς στελέχωσης και εκπαίδευσης, διαμορφώνουν μια παράδοξη εικόνα του τύπου της παλιάς διάκρισης Αστυνομίας – Χωροφυλακής.
Ωστόσο μια ετσιθελική λύση ενοποίησης χωρίς την αναγκαία ενίσχυση και χωρίς πολλές άλλες αναγκαίες ρυθμίσεις θα έθετε σε θανάσιμο κίνδυνο τον πυρήνα των παρεχομένων από το ΕΚΑΒ υπηρεσιών, δηλαδή των υπηρεσιών επειγόντων!
Είναι απορίας άξιο το πως αγνοείται ένα από τα πλέον στοιχειώδη μαθήματα του management για το πόσο εύκολα μπορεί να καταρρεύσει ακόμη και η πιο επιτυχημένη εταιρεία από την απότομη διεύρυνση του αντικειμένου της στα πλαίσια ενός κακώς προετοιμασμένου εγχειρήματος επέκτασης.

5. Απόκρουση σεναρίων στρατιωτικοποίησης του ΕΚΑΒ

Συχνά η Ελλάδα έγινε πεδίο εφαρμογών μεταρρυθμίσεων με την μέθοδο copy & paste.
Η μηχανιστική αντιγραφή μοντέλων επιτυχημένων αλλού μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικά σφάλματα.
Είναι γεγονός ότι στη χώρα μας υπολείπεται σημαντικά ο συντονισμός υπηρεσιών που εμπλέκονται στην Πολιτική Προστασία.
Από την άλλη σε πολλές χώρες λειτουργούν ενοποιημένα οι υπηρεσίες έκτακτων αναγκών που συνήθως ανήκουν στους δήμους.
Στην Ελλάδα όμως η Πυροσβεστική υπάγεται στα Σώματα Ασφαλείας και δεν σχετίζεται καθόλου με την επείγουσα προνοσοκομειακή περίθαλψη.
Οι σκέψεις περί τυχόν ενοποίησης όλων των υπηρεσιών εκτάκτων αναγκών θα έπρεπε να αναφέρονται σε μια εκ βάθρων αναδιάρθρωση πολλών εμπλεκόμενων υπηρεσιών και όχι στην αυθαίρετη εκχώρηση του σημερινού ΕΚΑΒ στην σημερινή Πυροσβεστική!
Πώς θα μπορούσε εξάλλου να διοικηθεί το ΕΚΑΒ από μια ιεραρχία που σε όλη της την επαγγελματική ζωή της δεν έχει δει το χρώμα του αίματος;
Ποια είναι άραγε η εμπειρία από την αντίστοιχη ενοποίηση της με τη Δασική Υπηρεσία, όπου η συνάφεια του αντικειμένου ήταν πολύ μεγαλύτερη;
Παρά την όποια γοητεία διαθέτουν τέτοιες λύσεις σε καιρούς θρυλούμενων ιδιωτικοποιήσεων ή και αμφισβήτησης της μονιμότητας…

6. Δέσμευση όλων στη προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου του διασώστη, στη βάση τόσο του νέου εκπαιδευτικού επιπέδου του όσο και της σχετικής διεθνούς εμπειρίας για το ρόλο του.

Η παραδοσιακή λογική του διασώστη - συνοδού του ιατρού έχει ξεπεραστεί από τα πράγματα οπότε πρέπει να είμαστε ανοικτοί σε νέου τύπου δραστηριότητες, στη θεσμοθέτηση της δια βίου εκπαίδευσης και στην ενσωμάτωση των εκπαιδευτικών κριτηρίων στη διαμόρφωση μιας νέας εκαβίτικης ιεραρχίας.
Η συμπλήρωση δε των 25 χρόνων του ΕΚΑΒ, για το οποίο οι εργαζόμενοι του υπήρξαμε πάντα περήφανοι, ας γίνει η αφετηρία για την αναζήτηση μιας ανανεωμένης μορφής του Οργανισμού κατάλληλης για να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις των πολιτών. Αυτό θα ήταν η καλύτερη άμυνα και έναντι όσων τυχόν φροντίζουν πριν από εμάς για εμάς…

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΣ
Πρόεδρος εργαζομένων ΕΚΑΒ
6944427851 – konstantinou@ymail.com




Κατ' αρχήν αξίζουν συγχαρητήρια στον συντάκτη της επιστολής, άσχετα αν μας είναι συμπαθής, ή όχι και άσχετα αν συμφωνούμε πολιτικά μαζί του, ή όχι. Για το ΕΚΑΒ μιλάμε τώρα και αυτή η επιστολή έπρεπε να είχε σταλεί 20 χρόνια πριν.

Βέβαια, σημεία διαφωνίας και σημεία προς συζήτηση υπάρχουν. Για παράδειγμα, σε μία ελεύθερη κουβέντα μεταξύ μας, θα θεωρούσα διαπραγματεύσιμη την περίπτωση της ένταξης του ΕΚΑΒ στην Π.Υ. Όπως επίσης την αυτόνομη ανάπτυξη των Παραρτημάτων, μέσω της υπαγωγής των στις περιφέρειες.
Θεωρώ όμως απολύτως σωστό και δεσμευτικό το επιχείρημα του Προέδρου του Σωματείου μας ότι σ' αυτήν την χρονική στιγμή, αυτές οι ενέργειες θα ήταν καταστροφικές και θα ισοδυναμούσαν με πισωγύρισμα. Όπως επίσης ότι, η Ελλάδα δεν είναι Αμερική, ή Μ. Βρετανία.
Συμμερίζομαι επίσης την ανησυχία του, για το ποιος θα αναλάβει την υλοποίηση αυτών των μεταβολών.
Αυτό που έχει σημασία αυτήν την ώρα, είναι η συνεχής επιμονή μας στα αναφερόμενα στην επιστολή, έτσι ώστε το Υπουργείο να κατανοήσει ότι, δεν αποτελούν απλά κραυγή αγωνίας, αλλά ταυτόχρονα δείχνουν ότι βαθιά γνώση του χώρου τους έχουν μόνο οι ΕΚΑΒίτες.

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Combat Medic

Θα γράψω για Διασώστες στο Στρατό, την κοιτίδα του επαγγέλματός μας. Και για τον Ελληνικό Στρατό, τον μοναδικό Στρατό του κόσμου, χωρίς αυτή την ειδικότητα στις τάξεις του.
Αυτό που ελάχιστοι γνωρίζουν είναι η προέλευση του επαγγέλματος. Καμιά πολιτική υπηρεσία δεν το ξεκίνησε, σε καμιά χώρα. Θεωρούμε ότι οι Αμερικανοί είναι πρωτοπόροι, αλλά ακόμη κι αυτοί χάζευαν και έκαναν πειραματισμούς έως την δεκαετία του '70.
Αλλού είχαν αναθέσει στην Αστυνομία τις μεταφορές ασθενών. Αλλού στα Νοσοκομεία. Εκεί χρησιμοποιούσαν οδηγούς με τραυματιοφορείς, οδηγούς με νοσοκόμες, με ειδικευόμενους γιατρούς και ότι τους φώτιζε ο Θεός. Ξεκινούσαν ένα σύστημα και όταν δεν τους έβγαινε το άλλαζαν.
Μην νομίζουμε λοιπόν ότι μόνο στην Ελλάδα βρίσκονται μαθητευόμενοι μάγοι και προτείνουν διάφορες ηλιθιότητες στις Διοικήσεις του ΕΚΑΒ. Έχουν προηγηθεί άλλοι ηλίθιοι, ή άλλοι υπηρέτες συμφερόντων.
Ο Στρατός των ΗΠΑ όμως τραβούσε τον δικό του δρόμο και δεν είχε περιθώρια για πειράματα. Γιατί εκεί είχαν βαριά τραυματίες και δεν έπαιζαν μαζί τους. Από τον Β΄ΠΠ υπήρχαν οι combat medics σε επίπεδο διμοιρίας. Ήταν αυτοί που στις ταινίες οι συμπολεμιστές τους αποκαλούν "doc". Στους Ελληνικούς υπότιτλους λανθασμένα μεταφράζεται "γιατρέ". Δεν είχαν κόκκινο σταυρό στο κράνος, ούτε λευκό περιβραχιόνιο με κόκκινο σταυρό. Αυτά τα πρόσθεσε ο κινηματογράφος.
Είχαν όμως δικό τους έμβλημα, με τον Ελληνικό Σταυρό στο κέντρο, το οποίο διατήρησαν και στην Κορέα.
Στα μισά του πολέμου του Βιετνάμ αντικατέστησαν τον Σταυρό με το αστέρι της ζωής και διατηρούν αυτό το έμβλημα μέχρι σήμερα.

Πρόσφεραν βοήθεια σε 303.704 συμπολεμιστές τους που είχαν τραυματιστεί από εχθρικές ενέργειες και το 82% των τραυματιών επιβίωσε και επέστρεψε στην πατρίδα.
Όταν οι combat medics αποστρατεύτηκαν με το τέλος του πολέμου στελέχωσαν τις υπηρεσίες ασθενοφόρων στις ΗΠΑ και τα πειράματα τελείωσαν.
Είναι μία ειδικότητα που και ο Ελληνικός Στρατός πρέπει να έχει στις τάξεις του, βάσει των Νατοϊκών υποχρεώσεών του. Μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει τίποτα, κοροϊδεύοντας τους νατοϊκούς, αλλά και κείνοι δεν το έχουν ψάξει.
Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχει τεχνογνωσία και εμπειρία στο αντικείμενο. Θα μπορούσε να γίνει μια πολύ καλή αρχή προσλαμβάνοντας αποφοίτους του ΙΕΚ ΕΚΑΒ. Μία τέτοια κίνηση σε περιορισμένο επίπεδο και χωρίς συνέχεια, έχει κάνει η Αεροπορία.

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

(και) στην Σκιάθο χτυπάει η καμπάνα.

Και στα περισσότερα νησιά της χώρας μας. Και στις περισσότερες απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας. Μιλάμε για ελλείψεις. Και όχι όπως το θέτουν οι κάτοικοι, ή οι τοπικοί άρχοντες, ως έλλειψη ασθενοφόρων, ή "οδηγών", αλλά όπως το γνωρίζουμε εμείς, ως ελλείψεις στην Επείγουσα Προνοσοκομειακή Φροντίδα.
Και αφού περάσαμε 25 χρόνια, ομφαλοσκοπώντας και ασκώντας υψηλή πολιτική, εξαντλώντας τις δημοσιοϋπαλληλικές αρετές μας, στην αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων, φτάσαμε στο "μη παρέκει". Και η σημερινή Διοίκηση του ΕΚΑΒ, καλείται να σηκώσει το μαγικό ραβδί και να λύσει σε λίγους μήνες, προβλήματα δεκαετιών. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει μόνος του ο Πρόεδρος, ή οι Αντιπρόεδροι. Όλοι θα βάλουμε πλάτη και πολύ περισσότερο, οι κατά τόπους άρχοντες του ΕΚΑΒ: Διευθυντές και Περιφερειάρχες.

Πάμε λοιπόν να δούμε την Σκιάθο, το καλοκαίρι που μας πέρασε.
Τα δημοσιεύματα είναι της Θεσσαλικής εφημερίδας "Ταχυδρόμος".







1. Ασθενής πρέπει να μεταφερθεί στο ΚΥ Σκιάθου και οι συγγενείς, ψάχνουν τους οδηγούς στα σπίτια τους, γιατί δεν υπάρχει κάποιος στην νυχτερινή βάρδια!

2. Ο Αντιδήμαρχος σε ρόλο οδηγού ασθενοφόρου!

3. Η οδύσεια μιας γυναίκας τραυματία, από τη Σκιάθο ως το Νοσοκομείο Βόλου:

4. Τραυματιοφορέας χωρίς άδεια οδηγού, αναγκάζεται να λειτουργήσει το ασθενοφόρο!

5. Και ο Διευθυντής του ΕΚΑΒ Θεσσαλίας (το οποίο είχε παραχωρήσει το ασθενοφόρο στο ΚΥ Σκιάθου), βρήκε την λύση: τους απειλεί ότι θα τους πάρει πίσω το ασθενοφόρο, επειδή το οδηγούν άσχετοι!

Θα μου πείτε τώρα, τι μας νοιάζουν αυτά; Τι σχέση έχει το ΕΚΑΒ με τα Κέντρα Υγείας; Ή με τους οδηγούς των ασθενοφόρων; Καμία.
Είναι όμως απολύτως υποχρεωμένο, να ανταποκρίνεται στον σκοπό για τον οποίο ιδρύθηκε.

Το ΕΚΑΒ ιδρύθηκε ως Οργανισμός, με έναν και μόνο σκοπό. Την παροχή επείγουσας προνοσοκομειακής φροντίδας, στους κατοίκους αυτής της χώρας. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να κάνει επιλογές. Όπως παρέχει υπηρεσίες στους λαθρομετανάστες του Αγ. Παντελεήμονα, με τον ίδιο τρόπο πρέπει να φροντίζει και τους κατοίκους της Σκιάθου (και όλης της χώρας).
Το ΕΚΑΒ, σε πολλές περιοχές έχει αναλάβει και τις μη επείγουσες μεταφορές. Σε άλλες όχι. Αυτό είναι δικαίωμά του και δεν υποχρεώνεται από κανέναν νόμο να το κάνει. Οι τραυματίες και τα κρίσιμα παθολογικά περιστατικά όμως, είναι ευθύνη του.
Οι κάτοικοι της Σκιάθου, οι τοπικοί άρχοντες και οι εφημερίδες διαμαρτύρονται για την έλλειψη οδηγών. Κι αυτό γιατί δεν γνωρίζουν ότι το ασθενοφόρο του ΚΥ, ο οδηγός, ο τραυματιοφορέας, ο γιατρός και ο αντιδήμαρχος, όχι μόνον δεν έχουν καμιά δουλειά στο επείγον, αλλά είναι και επικίνδυνοι. Κανένας από αυτούς δεν έχει σπουδάσει ακινητοποίηση και ασφαλή μεταφορά του τραυματία.
Επίσης δεν γνωρίζουν ότι, ο τραυματίας πρέπει να βρίσκεται σε μία ώρα σε Γενικό Νοσοκομείο. Ποιοι το ξέρουν αυτό; Οι χιλιάδες τουρίστες που επισκέπτονται κάθε καλοκαίρι τη Σκιάθο. Που υποθέτουν ότι επισκέπτονται μια πολιτισμένη Ευρωπαϊκή Χώρα. Και ότι σε περίπτωση επείγοντος θα σπεύσει να τους βοηθήσει κατάλληλα εξοπλισμένο ασθενοφόρο, στελεχωμένο με πτυχιούχους Διασώστες. Οι οποίοι θα διασφαλίσουν την ζωή του πάσχοντος και θα μεταφέρουν τον ασθενή με ασφάλεια, στο ΚΥ. Και αν κριθεί αναγκαία η μεταφορά τους σε Νοσοκομείο, θα αντικρύσουν το υγειονομικό ελικόπτερο που θα τους μεταφέρει άμεσα. Και όλα αυτά μέσα σε μία ώρα, όπως συμβαίνει στην πατρίδα τους.
Και στην Ελλάδα αντικρύζουν ελικόπτερα, μετά από 5 - 6 ώρες, από τα οποία κατεβαίνουν κάτι τύποι με φαιοπράσινες στολές και αρβύλες και ο τουρίστας αναρωτιέται αν είναι τραυματίας, ή αιχμάλωτος πολέμου.
Και η Σκιάθος όπως γνωρίζουμε, είναι ο νούμερο ένα τουριστικός προορισμός στη Θεσσαλία. Το αναφέρουμε αυτό, έχοντας πάντα υπ' όψιν μας ότι, αντίστοιχη αντιμετώπιση δικαιούνται όλοι οι κάτοικοι αυτής της Χώρας, όπου κι αν βρίσκονται.
Δεν γνωρίζω αν οι θέσεις οδηγών στο ΚΥ Σκιάθου, έχουν στο μεταξύ καλυφθεί και δεν με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει ότι μεγάλο μέρος της επαρχίας δεν καλύπτεται σε περίπτωση επείγοντος, με το πρόβλημα να παίρνει δραματικές διαστάσεις το καλοκαίρι, λόγω τουρισμού.
Με ενδιαφέρει ότι εκατοντάδες μάχιμοι πτυχιούχοι Διασώστες, που έλιωσαν στο θρανίο διαβάζοντας φυσιολογία και φαρμακολογία δουλεύουν σερβιτόροι, ενώ οι "κοπρίτες" του Πάγκαλου δεν έχουν καρέκλες να καθίσουν στα γραφεία του Δημοσίου, με μισθούς Πρωτοδίκη.
Ο Διευθυντής του ΕΚΑΒ Θεσσαλίας, είναι πολλά χρόνια στο τιμόνι της Περιφέρειας. Δεν ξέρω αν είναι καλός, ή κακός. Αυτό το κρίνουν άλλοι. Έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής του στην ανάπτυξη του ΕΚΑΒ στη Θεσσαλία και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.
Αυτός λοιπόν και τα άλλα στελέχη του ΕΚΑΒ στην περιφέρεια, πρέπει να σταματήσουν "να βουλώνουν τρύπες" παραχωρώντας ασθενοφόρα, αποσπώντας και μετατάσσοντας υπαλλήλους και να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, δίνοντας οριστική λύση. Και δεν μπορούμε να περιμένουμε από τον Πρόεδρο, ή τους Αντιπροέδρους του ΕΚΑΒ να δώσουν από την Αθήνα λύση στο πρόβλημα κάθε χωριού.
Αυτοί το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι να ελέγξουν τον κάθε Διευθυντή για την επάρκειά του.