Ναι, έχω γράψει κι άλλες φορές και θα γράψω άλλες εκατό. Τουλάχιστον εμείς να ξέρουμε τι μας γίνεται και να μην τρώμε το παραμύθι των "ειδικών".
Η οριστική λύση, έπρεπε να είχε δοθεί δεκαετίες πίσω, τότε που λεφτά υπήρχαν, αλλά έγινε μία δημοσιοϋπαλληλική επιλογή, με προβλέψιμη αποτυχία, στην οποία όμως προστέθηκαν νεκροί και εκτροχιάστηκε τελείως. Και από τότε τίποτα. Όλοι επέλεξαν την επιφανειακή ενασχόληση με το ζήτημα και το κρύψιμο του προβλήματος κάτω από το χαλί.
Οι αεροδιακομιδές διακινούν πολύ χρήμα. Εκατομμύρια ευρώ. Πεδίο τεράστιο, για μίζες και προμήθειες. Και γιατί ρε αδερφέ, δεν απλώνει κάποιος το χέρι να τα αρπάξει και να τελειώνουμε μ' αυτήν την ιστορία; Γιατί όλοι ψάχνουν να τα αρπάξουν, αλλά να μην χρεωθούν την αποτυχία. Γιατί υπάρχουν οι νεκροί. Ο επόμενος που θα πάρει μια απόφαση και του κάτσει να πέσει ελικόπτερο, πάει κατευθείαν Γουδή για θάνατο, όχι με τουφέκισμα, αλλά με ανασκολοπισμό*.
Και φτάσαμε σήμερα, να ανακοινώνει η Πολεμική Αεροπορία ότι ξέμεινε από εναέρια μέσα και να τρέχουμε και να μην φτάνουμε. Και ο καθένας να λέει την χαζομάρα του. Λες και μέχρι χτες όλα ήταν ιδανικά. Λες και μέχρι χτες, ο ασθενής και ο τραυματίας, είχαν τις καλύτερες υπηρεσίες.
Για να ρωτήσω. Τι είναι καλύτερο για μια ετοιμόγεννη; Να την διακομίσει ένας Καρδιολόγος με Διασώστη, ή ένας Μαιευτήρας με Μαία; Τι είναι καλύτερο για έναν βαρέως πάσχοντα; Να τον διακομίσει ένας Γενικός γιατρός με Διασώστη, ή ένας Εντατικολόγος με Νοσηλευτή ΜΕΘ; Δηλαδή δεν κάνουν οι Γιατροί και οι Διασώστες του ΕΚΑΒ; Μπορούν να κάνουν πολύ καλά, έως άριστα, κάτι που κανένας άλλος δεν μπορεί. Επείγοντα που δεν έχουν αντιμετωπιστεί.
Συμπέρασμα: Οι επείγουσες επεμβάσεις με εναέρια μέσα είναι δουλειά του ΕΚΑΒ, οι τακτικές αεροδιακομιδές είναι δουλειά του Υπουργείου Υγείας. Τι θα κάνει; Ας κόψει τον λαιμό του. Ας ιδρύσει άλλον φορέα. Ας τα δώσει σε ιδιώτη, αφού καθορίσει τους όρους. Δεν μας αφορά και τέλος.
Πάμε τώρα στις συνθήκες διακομιδής. Μιλάμε για κακοποίηση του ασθενούς. Για να πάρετε μια ιδέα, φανταστείτε να μην υπήρχαν νοσοκομεία και οι ασθενείς να νοσηλεύονταν σε αντίσκηνα του Στρατού, πάνω σε ράντζα εκστρατείας. Προσθέστε τις αναταράξεις και τον θόρυβο και έχετε αντιληφθεί το 40% των συνθηκών. Πιο τυχεροί οι ευρισκόμενοι σε καταστολή, με μηχανική υποστήριξη. Δεν θα καταλάβουν τίποτα και θα ξυπνήσουν σε κρεβάτι νοσοκομείου με σεντόνια. Οι υπόλοιποι θα το ζήσουν και θα το θυμούνται για πάντα. Λίγο θα θυμούνται το σπασμένο τους πόδι, ή το έμφραγμα. Το χειρότερο κομμάτι στην περιπέτεια της υγείας τους, είναι η αεροδιακομιδή.
Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει δικαιολογία, να βασανίζουμε τους ασθενείς, χρησιμοποιώντας στρατιωτικά μέσα. Είναι απάνθρωπο.
Κι όμως, αυτά που ανέφερα για ιατρικές υπηρεσίες και συνθήκες διακομιδής, κανέναν δεν απασχολούν. Ξέρετε τι απασχολεί όλους και είναι κότες να πάρουν απόφαση; Η ασφάλεια πτήσης.
Τα ελικόπτερα πέφτουν για τρεις λόγους: Καιρός, Βλάβη, Χειριστής. Μάλιστα αν ρωτήσετε κάποιον ειδικό, θα σας πει ότι για να πέσουν, πρέπει να υπάρξουν ταυτόχρονα, τουλάχιστον δύο από τις τρεις αιτίες. Οι βλάβες είναι σπάνιες και εξαρτώνται από την συντήρηση και εκεί κανείς δεν κάνει εκπτώσεις. Καιρό τον Χειμώνα, έχουμε πάντα στο Αιγαίο, οπότε τι μένει να προσέξουμε; Τον χειριστή.
Ποιος είναι καλύτερος για το Αιγαίο; Αυτός που έβγαλε μια οποιαδήποτε σχολή, ή αυτός που έβγαλε Ικάρων; Αυτός που πετούσε πάνω από την Σαχάρα, ή τον κάμπο της Θεσσαλίας, ή αυτός που κάνει έρευνα και διάσωση πάνω από θάλασσα; (Να μην εξαιρέσουμε τους ναύτες που κάνουν ανθυποβρυχιακό, πετώντας με όλους τους καιρούς, 300 πόδια πάνω από το κύμα).
Συμπέρασμα: Αν το δώσεις σε ιδιώτη, μπορείς να διασφαλίσεις ότι θα ψωνίσει πιλότους από την βιτρίνα και όχι από το καλάθι; Αν δημιουργήσεις δικό σου φορέα, θα προσλάβεις τους κατάλληλους;
Εγώ όλα αυτά τα φοβάμαι. Να πάρουμε δικά μας πτητικά και να τα παραχωρήσουμε στην Πολεμική Αεροπορία να τα λειτουργεί. Να απεγκλωβιστούμε από τις τακτικές αεροδιακομιδές και να τις πάρει το Υπουργείο να τις κάνει ότι θέλει. Να κάνει δικό του φορέα, ή να τις δώσει σε ιδιώτη. Να αντιμετωπίσει την εξάπλωση του κορωνοϊού στα νησιά. Να μπορεί να χρεώνει τα ασφαλιστικά ταμεία και τις ιδιωτικές ασφαλιστικές. Να πάρουν τις μίζες αυτοί που είναι να τις πάρουν. Να μην έχουμε και κανένα ατύχημα και όλοι να είμαστε ευχαριστημένοι.
3 σχόλια:
Άντε πάλι τα ίδια…
Κάθε φορά που δημιουργείται ένα πρόβλημα στη λειτουργία των αεροδιακομιδων –και ο τρόπος που έχουμε στήσει το μαγαζί εγγυάται προβλήματα και αγκυλώσεις – οι γνωστες Κασσάνδρες εμφανίζονται με ιστορίες τρόμου για τον κακό ιδιώτη που θα έρθει να μας πάρει και να μας σηκώσει.
Ξεκινούν οι γνωστοί συνδικαλιστές με τα συνθήματα του 80, δωρεάν υγεία, κάτω οι ιδιώτες, κάντε προσλήψεις, πάρτε ασθενοφόρα/αεροπλάνα/ελικόπτερα, και φουλ τομολαγνεια ελπίζοντας σε αύξηση του αριθμού των προβάτων που τρομαγμένα θα μπουν στο μαντρί.
Ακολουθουν οι πρώην διοικήσεις και τα παπαγαλάκια αυτών να καταγγείλουν τις νυν, ελπίζοντας ότι στην αναμπουμπούλα θα αυξηθούν οι πιθανότητες τους να γίνουν ξανά νυν. Τέλος οι νυν διοικήσεις και τα παπαγαλάκια αυτών διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επέλθει Αρμαγεδδονας και ότι τα πράγματα θα μείνουν ως έχουν και ότι λύση θα βρεθεί για το πρόβλημα που πρόεκυψε.
Κουτσά στραβά λύση βρίσκεται, συνήθως μπάλωμα, η κατάσταση παραμένει, το ίδιο και ο φόβος του κακού ιδιώτη στον ορίζοντα, μέχρι την επόμενη φορά και το επόμενο πρόβλημα όπου φτου κι από την αρχή.
Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση που λέει και ο Μεγάλος Τιμονιέρης. Ευκαιρία να πει ο καθένας το κοντό και το μακρύ του και ευκαιρία να μιλήσουμε για ΕΜΑΣ.
Ευκαιρία να ΜΗΝ ασχοληθούμε με το πρόβλημα, τις αεροδιακομιδής και την οργάνωση τους, διότι αν ασχοληθούμε θα χρειαστεί να κάνουμε και κάτι γι αυτό και ποιος ξεβολεύεται σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς.
Ευκαιρία επίσης να ΜΗΝ μιλήσουμε για τον ρόλο του κράτους και τις σχέσεις του με τον ιδιώτη, διότι αν το κράτος λαβει ελεγκτικό και ρυθμιστικό ρόλο, θα πρέπει να αρχίσει να ελέγχει και να ρυθμίζει, ξεκινώντας από τον εαυτό του και δεν είμαστε για τέτοια πράγματα
Ευκαιρία τέλος να ΜΗΝ μιλήσουμε για το ερμο το αρρωστακι και τις δίκες του ανάγκες.
Επειδή όμως κάποια πράγματα κάλο θα ήταν να λέγονται, ας ξεκινήσουμε σκοτώνοντας τον δράκο του παραμυθιού, τον κακό ιδιώτη.
Οι πολιτικές αεροδιακομιδες από την αρχή της ιστορίας τους είναι στενά συνδεδεμένες με την ιδιωτική πρωτοβουλία. Οι πρώτες αεροδιακομιδες έγιναν στην Αυστραλία το 1928 από ΙΔΙΩΤΕΣ που έσπευσαν να καλύψουν ένα κενό του κρατικού συστήματος υγείας. Στις μέρες μας μερικές από τις καλύτερες υπηρεσίες αεροδιακομιδή, αυτές που γράφουν τα πρωτόκολλα τα οποία οι υπόλοιποι ακλουθούμε είναι μη κρατικές, μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί (Flying doctors, London HEMS, Cristophorus, REGA, LIfeflight, Careflight, ADAC, κτλ). Όλες αυτές οι υπηρεσίες επιχειρούν πλήρως ενταγμένες στο σύστημα υγείας της χωράς τους, υπό τον έλεγχο του κράτους, τόσο όσον άφορα την δανειοδότηση τους, όσο και τον καθημερινό υπηρεσιακό τους έλεγχο. Περιτον να αναφέρω ότι καμία από αυτές δεν παίρνει χρήματα από τον πολίτη για τις υπηρεσίες τους και βασίζονται σε δωρεές, ίδια έσοδα από τομείς των υπηρεσιών που λειτουργούν για το κέρδος –που ουδεμία σχέση έχουν με τα μέσα και το τμήμα που μαζεύει κόσμο από το δρόμο- και τέλος από κάποια κρατική επιδότηση η οποία στην Αυστραλία δεν μπορεί να ξεπερνά το 25% των λειτουργικών εξόδων.
Σαφώς και υπάρχουν εξαιρετικές κρατικές υπηρεσίες (Royal Scottish Retrieval Service, NSW ambulance service, QGAir) οι όποιες όμως, μαντέψτε, λειτουργούν σαν ιδιωτικές χωρίς μονιμότητα προσωπικού, με καθημερινή αξιολόγηση του προσωπικού.
Είχα την ευκαιρία και την τιμή να εργαστώ σε δυο υπηρεσίες αεροδιακομιδή και ήταν σύνηθες φαινόμενο, κρατικές και μη κρατικές υπηρεσίες να επιχειρούν από κοινού με κοινά πρωτόκολλα για το κάλο του αρρώστου.
Για τον άρρωστο, χρησιμοποιώντας μια φράση του Μεγάλου Τιμονιέρη ξανά, σημασία δεν έχει αν η γάτα είναι άσπρη ή μαύρη αλλά αν πιάνει το ποντίκι, και δυστυχώς στην Ελλάδα παρά τα μεγάλα λόγια δεν πιάνουμε το ποντίκι.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί ο χρόνος αντίδρασης μας είναι πάνω από ώρα, όταν οι συνάδελφοι μας είναι στον αέρα σε λεπτά.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί δεν κάνουμε πρωτογενείς όταν οι συνάδελφοι μας προσγειώνονται στην Πλατεία Τραφάλγκαρ
Κάποια στιγμή θα πρέπει να αναρωτηθούμε για τους κουλούς περιορισμούς στις επιχειρήσεις που σκοτώνουν αρρώστους. Το πιο σύγχρονο ε/π της μεσογείου με διοπτρες και FLIR δεν μπορούσε να προσγειωθεί σε ελικοδρόμιο, όταν στην Αυστραλία προσγειώναμε ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ σε χωράφια.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί θεωρούμε την αεροδιακομιδή ΕΣΧΑΤΗ λύση και ταλαιπωρούμε τον άρρωστο με πλωτά και οδικές μεταφορές εκατοντάδων Χελμ όταν συνάδελφοι μας ανά τον κόσμο έχουν σαφώς χαμηλότερο ουδό.
Οι λύσεις είναι εκεί έξω ορατές σε όλους όσους θέλουν να τις δουν. Δεν υπάρχει Ελληνική ιδιαιτερότητα και κανένας λόγος να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε τον τροχό όταν συνάδελφοι μας με αντίστοιχα προβλήματα έχουν από καιρό βρει την λύση και την εφαρμόζουν χρονιά τώρα με ασφάλεια.
Θεωρώ ότι τα σχόλιά σου, μόνο συμπληρωματικά δεν είναι στην ανάρτησή μου. Από μόνα τους λένε τα πάντα.
Δημοσίευση σχολίου