Η ώρα της κρίσης

 Για την υποχρέωση εμβολιασμού των υγειονομικών μιλάω και για την απόφαση της Κυβέρνησης να βγάλει σε αναστολή εργασίας τους ανεμβολίαστους.

Ώρα της κρίσης για την Διοίκηση.

Για την Διοίκηση του τίποτα λέμε. Δύο χρόνια τίποτα. Μηδέν. Κουλούρι. Έχει αράξει στον καναπέ και τρώει από τα έτοιμα. Έχει εμπειρία σ' αυτό. Στην προηγούμενη θητεία της, μέσα σε μια τετραετία, καταβρόχθισε την προίκα των Ολυμπιακών Αγώνων. Αποχώρησε αφήνοντας το ΕΚΑΒ χωρίς ασθενοφόρα και χωρίς προσωπικό, παρά τις χιλιάδες προσλήψεις. Με τι ασχολείται; Με βόλεμα ημετέρων και με κανένα ρουσφετάκι δεξιά και αριστερά. Με συγκέντρωση αρμοδιοτήτων, με καρέκλες και γραφεία. Δεν ασχολείται με ασθενοφόρα, τα οποία λιγοστεύουν καθημερινά. Έχει αμολήσει προπέτασμα καπνού τον κορωνοϊό και τον έχει δικαιολογία για κάθε της αποτυχία. Κάνει ευχέλαια να κρατήσει για πάντα, για να συνεχίσει να περνάει ζωάρα, κάνοντας τίποτα. Μία στο τόσο βγάζει μία προκήρυξη για επικουρικούς, έτσι για να βγει από την υποχρέωση. Για να κάνει τον καλό στο Υπουργείο, στέλνει μία εισήγηση για 1500 τριμηνήτες, ενώ ξέρει ότι δεν θα πατήσει ψυχή. Βάζει την Διεύθυνση να βγάλει έγγραφο "εντέλλεσθε να καταθέσετε πιστοποιητικό" και όποιος πήγαινε να το καταθέσει, ανακάλυπτε ότι δεν υπήρχε στην ΚΥ Διευθυντής, ή Προϊστάμενος. Άλλοι ήταν σε άδεια, οι αναπληρωτές είχαν δηλώσει ασθένεια και κανα δυο που ξέμειναν κρύβονταν σε γραφεία και αποθήκες. Τελικά ο κορωνοϊός ίσως δεν είναι ευλογία, αλλά κατάρα.

Ώρα της κρίσης για τους συνδικαλιστές. 

Δύσκολες εποχές να είσαι συνδικαλιστής της κυβερνητικής παράταξης. Πρέπει να βρεις τρόπο να πετύχεις αυτό που δεν πέτυχε κανένας στο παρελθόν. Να είσαι "και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ". Τι μπορείς να κάνεις; Να στηρίξεις την κυβερνητική πολιτική; Να πεις στα μέλη σου εμβολιαστείτε αλλιώς θα πάτε σε αναστολή; Δεν γίνεται, κοστίζει ψήφους. Να εναντιωθείς στην πολιτική της Παράταξής σου; Ούτε αυτό γίνεται. Πρέπει να βρεις μία μέση λύση, ώστε να περάσεις την κρίση "αβρόχοις ποσίν". Ίσως κάνοντας μια κινητοποίηση, έτσι για να δείξεις αντίσταση, έτσι για να ρίξεις στάχτη στα μάτια των προβάτων. Εκεί θα πάνε, να δούμε αν τους βγει. 

Ώρα της κρίσης για τους ανεμβολίαστους.

Εδώ δεν είναι μία κατηγορία, αλλά πολλές.

• Οι πονηροί. Αυτοί που είπαν "άσε τους άλλους να το κάνουν και αν δεν πάθουν τίποτα βλέπουμε και μεις". Επίσης είπαν " αν το κάνουν όλοι οι υπόλοιποι δεν θα το ζητήσουν από μας". Αυτοί την πάτησαν και τρέχουν να κλείσουν ραντεβού. 
• Οι αναποφάσιστοι. Αν το έκαναν τον Γενάρη, ή τον Φλεβάρη δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα. Το άφησαν για αργότερα και έμπλεξαν. Διάβασαν τόσα αντικρουόμενα άρθρα, άκουσαν τόσες αντικρουόμενες ανακοινώσεις που έγινε το μυαλό τους σαλάτα και δεν ξέρουν προς τα που να κάνουν.
• Αυτοί που φοβούνται. Απολύτως θεμιτό συναίσθημα ο φόβος και δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς. Δεν είναι όλοι ατρόμητοι. Απλά αυτοί που φοβούνται δεν μπορούν να κάνουν κάποιες δουλειές. Δεν μπορείς να ποστάρεις στο facebook παριστάνοντας τον μάχιμο για να βρεις γυναίκα και ταυτόχρονα να μην κάνεις το εμβόλιο από φόβο.
• Οι εμβολιομάχοι. Κατά το μακεδονομάχοι. Πίστεψαν ότι θα δοξαστούν σηκώνοντας επαναστατική σημαία εκ του ασφαλούς και χωρίς συνέπειες. Την πάτησαν κι αυτοί, γιατί έχουν εκτεθεί. Έχουν κάνει αμέτρητα ποστ. Αν πάνε να εμβολιαστούν θα γίνουν ρόμπα. 
• Οι ψεκασμένοι. Η πιο συμπαθής ομάδα. Θέλουμε να υπάρχουν γιατί διασκεδάζουμε μαζί τους. Δεν θέλουμε να είναι δημόσιοι υπάλληλοι και να πληρώνονται από τους φόρους του Ελληνικού Λαού.

Και οι εμβολιασμένοι τι κάνουν; Αυτοί που πιστεύουν ότι ζούμε σε συντεταγμένη κοινωνία με υποχρέωση να διαφυλάττει το δημόσιο συμφέρον και έσπευσαν να εμβολιαστούν, τι κάνουν; Πιστεύω ότι δηλώνουν Θεσσαλονικείς. Έχουν φτιάξει φραπέ σε ποτήρι 300 ml, έχουν απλωθεί σε τέσσερεις καρέκλες και παρακολουθούν ευχάριστα τις εξελίξεις.

Σκουπιδιαρέοι

 Το 1998 με βρήκε στο Α10. Χαρακτηρισμένος ως Τομέας ανεπιθύμητων, πήγαινες εκεί για να στρώσεις χαρακτήρα. Έτσι κι εγώ, αφού τόλμησα να κάνω εσωτερική αντιπολίτευση στην κυρίαρχη τότε συνδικαλιστική παράταξη, τερμάτισα την καριέρα μου στις Κ. Μονάδες και πήγα να δοξαστώ στην Ομόνοια. Για ζευγάρι, μου έβαλαν έναν νέο, σειρά αυτοκτονίας, τον Κώστα Π., για να μου δυσκολέψουν την ζωή περισσότερο. Τα βρήκαμε γρήγορα, αφού ήταν (και είναι) εντάξει παιδί και περνούσαμε καλά στην βάρδια. Ταυτόχρονα, επειδή δεν ήμουν απ' αυτούς που ήρθαν στο ΕΚΑΒ με Mercedes, Audi ή Saab, έκανα και δεύτερη δουλειά στα ασθενοφόρα του Ιατρικού Κέντρου. Τότε το μεροκάματο είχε αξία, γι' αυτό όχι μόνο μου έφταναν τα χρήματα να ζει η οικογένεια αξιοπρεπώς, αλλά περίσσευαν και για εξόδους. Λόγω δεύτερης δουλειάς, το μόνο βράδυ που βόλευε ήταν στο δεύτερο απογευματινό. Έντεκα το βράδυ έξοδος και ξενύχτι μέχρι τις τρεις. Το πρόβλημα ήταν, ότι την επομένη είμασταν πρωί και πιάναμε 6 παρά τέταρτο. Ο Κώστας, όσο και να ξενυχτούσε, όσο και να έπινε, πάντα τυπικός στην ώρα του. Εγώ ποτέ, ούτε μία φορά. Στις 6 παρά τέταρτο, αντί να βρίσκομαι στο "Ελπίς" στην αλλαγή, εγώ κατέβαινα τα σκαλιά του σπιτιού μου στο Παγκράτι. Και πάντα ο ίδιος "κακός" στον ασύρματο. Ο Γιάννης Φ. Ο Γιάννης, βίος και πολιτεία ο ίδιος, στους άλλους όμως δεν χάριζε. Αν δεν σε ήξερε, ή αν δεν σε συμπαθούσε, δεν φώναζε δεύτερη φορά. Σε "ζωγράφιζε" στο βιβλίο και έτρεχες να ξεμπλέξεις. Δεν ήταν χαζός και γρήγορα κατάλαβε ότι αργούσα. Με το που καθόταν στην καρέκλα, φώναζε Α10. "Κατά το ήμισυ" απαντούσε ο συνάδελφος. Δεύτερη, τρίτη φορά, του λέει όταν έρθει, τηλεφωνικώς μαζί μου. Τον παίρνω τηλέφωνο και μου λέει, κανόνισε την πορεία σου, θα μπλέξεις. Δεν χρειαζόταν να μου το πει, το ήξερα και μόνος μου. Δεν υπήρχε όμως λύση, αφού ούτε τα ξενύχτια θα έκοβα, ούτε στην ώρα μου θα ήμουν. Επένδυσα λοιπόν ένα ποσό και αγόρασα έναν φορητό ασύρματο. Πέρασα όλες τις συχνότητες του ΕΚΑΒ πανελλαδικά, από μία κατάσταση που μου έδωσε φίλος ηλεκτρονικός. Πρωί λοιπόν, έξι παρά τέταρτο, εγώ φοράω παπούτσια και ο Γιάννης φωνάζει "Α10". Δεν είχε περιστατικό, ή αν είχε κανέναν χρήστη που είχε ξεμείνει στην Αθηνάς και τον βρήκαν οι πρωινοί. "Διαβίβασε" του απαντάω από τον φορητό, κόκκαλο ο Γιάννης, δεν το περίμενε. Μας καλημέρισε, ευχήθηκε καλή βάρδια, μας δοκίμασε άλλη μία στο επόμενο πρωινό και αυτό ήταν, δεν ξανασχολήθηκε.

Ότι έγραψα μέχρι τώρα είναι άσχετο, μου ήρθε συνειρμικά, άλλο είναι το θέμα. Ο φορητός που αγόρασα είχε 100 θέσεις για κανάλια, οπότε εκτός του ΕΚΑΒ, έβαλα τα κανάλια της Αστυνομίας, της Πυροσβεστικής, μέχρι τους ταξιτζήδες του Βόλου και τα απορριμματοφόρα του Δήμου Αθηναίων. Τα απορριμματοφόρα ήταν το αγαπημένο μου κανάλι, ειδικά την νύχτα. Το τι μπινελίκι έπεφτε, το τι άγιους κατέβαζαν, τι ο ένας την μάνα του άλλου, δεν λέγεται. Άκουγα με τις ώρες. Σίγουρα δεν είναι έτσι σήμερα, δεν ξέρω καν αν εξακολουθούν να χρησιμοποιούν ασυρμάτους.

Η λειτουργία των ασύρματων επικοινωνιών του ΕΚΑΒ, είναι στα χειρότερά της. Δεν βρίζει κανείς, αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Ο ένας μιλάει τραγουδιστά, ο άλλος βάζει τραγούδια, ένας τρίτος χαιρετάει με νάζι μια συνάδελφο και κάποιος άλλος, ανοίγει συζήτηση με άλλον συνάδελφο, αν συνάντησε τον κουνιάδο του στο χωριό, μια ανεξήγητη ενέργεια ψυχιατρικού ενδιαφέροντος, όπου ο γιατρός θα πρέπει να αναζητήσει την ανάγκη που τον οδηγεί να το κάνει, αφού μπορεί να τον πάρει τηλέφωνο και να πουν ότι θέλουν. Υπάρχουν κι άλλα. Συζητήσεις επί συζητήσεων με το Κέντρο, για ένα και μόνο περιστατικό, ανάγνωση ολόκληρων ιατρικών γνωματεύσεων, διευκρινήσεις επί διευκρινήσεων. Όλα αυτά θα μπορούσαν να διευθετηθούν τηλεφωνικά και η συχνότητα να μένει ελεύθερη για οτιδήποτε επείγον, ή μόνο για τα τυπικά. Γιατί ο ασύρματος δεν είναι μέσο ψυχοθεραπείας. Δεν είναι facebook. Δεν είναι για να φαινόμαστε. Δεν είναι για να νιώθουμε κάποιοι. Γιατί ταυτόχρονα, κάποιοι άλλοι είναι σε ανακοπή και προσπαθούν να διαβιβάσουν και κάποιοι άλλοι σε σοβαρό τροχαίο. Κάποιοι μπορεί να κινδυνεύουν και να μην μπορούν να ζητήσουν βοήθεια. Όσο για τους άλλους που ασχημονούν στον αέρα, είναι δυο φορές γαϊδούρια. Γιατί δεν είμαστε μεταξύ μας όπως οι σκουπιδιάρηδες. Ακούνε οι ασθενείς, οι συγγενείς και όλοι οι παριστάμενοι. Όσες σέλφι και να ανεβάσουμε με φόντο το ασθενοφόρο, όσα βίντεο με αναταχθείσες ανακοπές, εικόνα δεν φτιάχνουμε, γιατί κάποιοι χαλάνε σε δευτερόλεπτα, όσα κάποιοι άλλοι έχτισαν σε διάρκεια χρόνων.

Και ποιος φταίει για την συμπεριφορά των ψυχικά άρρωστων συναδέλφων; Φυσικά και φταίνε οι ίδιοι, αλλά δεν είναι αυτοί οι θεματοφύλακες της εύρυθμης λειτουργίας του συντονιστικού Κέντρου. Είναι οι εκφωνητές, οι υπεύθυνοι βάρδιας, οι υπεύθυνοι Συντονιστικού, η προϊσταμένη ΤΑΕ, η προϊσταμένη της Διεύθυνσης. Έτσι πάει η ιεραρχία.

Το 2003 κάναμε συσκέψεις για να κωδικοποιήσουμε τις επικοινωνίες, μεταφράζοντας τους αμερικάνικους κώδικες. Τους κώδικες του 10 για τις ενέργειες και του Ε για τα περιστατικά και τις παθήσεις. Και το 2021 είμαστε ακόμη καφενείο. Ακούς ασύρματο Αστυνομίας και αισθάνεσαι τσομπάνος. 

Πειρατείες σε άλλες εποχές.

Κοινοποίησε ένα άρθρο το EKABnews, σχετικά με ασθενοφόρο στο Manchester, το οποίο ο οδηγός χρησιμοποίησε για να πάει την οικογένειά του για ψώνια:

 Πήγε την οικογένειά του για ψώνια με ασθενοφόρο: Είχε ανοίξει και τους φάρους

Έγραψα και γω στα σχόλια αστειευόμενος, ότι είναι πίσω οι Άγγλοι, γιατί εμείς πριν 30 χρόνια κουβαλούσαμε ελιές με τα ασθενοφόρα. Ήταν όμως πράγματι αστείο;

Ήμουν λίγων μηνών υπάλληλος όταν πήγα μία Δευτέρα για δουλειά, στο πρώτο απογευματινό στο Δαφνί. Μπαίνω μπροστά στην "ασπρούλα" να γράψω βιβλίο και ο συνάδελφος πίσω να ελέγξει την καμπίνα. Κοιτάω τα χιλιόμετρα και από το τελευταίο κλείσιμο την Παρασκευή, είχαν προστεθεί πάνω από 700. Ταυτόχρονα, με ενημερώνει ο συνάδελφος, ότι κάτω από το φορείο είχε φύλλα από ελιές. Πρώτη κίνηση να ενημερωθεί ο "Τομεάρχης", δηλαδή ο παλιός της περιοχής. Τότε δεν ενημέρωνες το γραφείο, ούτε τον ασύρματο και πολύ περισσότερο δεν έγραφες αναφορά. Αν το έκανες, είχε τελειώσει η καριέρα σου και η ζωή σου η ίδια. Τα θέματα λύνονταν αλλιώς, μέσω αμοιβαίων υποχρεώσεων και "υπογεγραμμένων γραμματίων" που κάποια στιγμή θα εξοφλούνταν.

-"Άσε τα χιλιόμετρα ανοιχτά" μου είπε "θα σου πω τι θα γίνει". Αυτό έκανα και σε κάθε σήμα τα σημείωνα στο πρόχειρο. Μετά από κάποιες ώρες πήγα περιστατικό στην Νίκαια. Εκεί ήρθε άλλος παλιός και μου μετέφερε την απόφαση του "Τομεάρχη": -"Κάθε βάρδια, θα γράφει 50 χιλιόμετρα παραπάνω, μέχρι την Παρασκευή που θα πάει για σέρβις να τα καλύψουμε". Δεν έκανες ερωτήσεις, ούτε ζητούσες εξηγήσεις. Απλά εκτελούσες. Πράγματι όσο περνούσαν οι μέρες, έβλεπα τα χιλιόμετρα στο βιβλίο να μαζεύονται.

Την Πέμπτη δεν είχε δουλειά και μαζευτήκαμε 3 ασθενοφόρα σε γνωστό καφενείο στο Αιγάλεω. Παρών και ο "Τομεάρχης". Δεν έγινε καμία συζήτηση, ειδικά αφού είμασταν 4 νέοι παρόντες. Σε ανύποπτο χρόνο, γυρίζει ο ένας παλιός και λέει στον άλλον: - "Μα καλά ο ηλίθιος, δεν ήξερε να βάλει το χέρι κάτω από το ταμπλό και να ξεβιδώσει την ντίζα του κοντέρ;" Και του απαντάει ο άλλος: - "Να λες πάλι καλά, που έβαλε καύσιμα από την τσέπη του".

Κάτι που, με απίστευτο θράσος, δεν έκαναν 2 συνάδελφοι των χρονίων, οι οποίοι έκοψαν δύο δελτία καυσίμων, σε συνεργαζόμενο βενζινάδικο, εκτελώντας πειρατεία εκτός έδρας. Αντί να κλείσουν το ασθενοφόρο στο ΕΚΑΒ την Παρασκευή, το έκλεισαν στον τομέα. Την Κυριακή το πρωί, παρέλαβαν εξιτήριο και τράβηξαν βόρεια. Στην επιστροφή, αφού παρέδωσαν, είπαν να κάνουν μια στάση στα Καμένα Βούρλα, να τσιμπήσουν κάτι και να πιουν ένα κρασί. Εκεί τους πέτυχε άλλος συνάδελφος, ο οποίος επέστρεφε με την οικογένειά του. Βρισκόμενος στα μαχαίρια με το "σύστημα", τους φωτογράφισε και έγραψε αναφορά. Έγινε χαμός και κατά την αυτοψία στο όχημα, βρέθηκε μπλοκ αποδείξεων με λογότυπα του ΕΚΑΒ. Πήγαιναν για απόλυση οι συνάδελφοι, αλλά υπήρξε πρόβλημα, αφού ο ένας ήταν στέλεχος της κυβερνητικής παράταξης. Το ζήτημα, έμεινε για ένα διάστημα στην επιφάνεια, μετά χάθηκε στην γραφειοκρατία και ξεχάστηκε. Οι ένοχοι έδειξαν μεταμέλεια, ο καταγγέλλων πείστηκε να αποσύρει την αναφορά και η υπηρεσιακή ζωή συνεχίστηκε κανονικά.

Άλλες εποχές.

ΕΤΙΚ Season 6

Γιατί αυτό το σήριαλ γράφει τόσα επεισόδια, ενώ όλοι ξέρουμε ότι δεν βλέπεται, επειδή στην πραγματικότητα είναι κάτι που δεν υπάρχει; Επειδή το ξέρουμε εμείς, οι από μέσα. Οι απ' έξω, δηλαδή οι πολίτες, νομίζουν ότι είναι κάτι μοναδικό, κάτι ηρωικό, κάτι πολύ μάχιμο, που θα τους σώσει την ώρα της καταστροφής. Βέβαια, δεν τους το είπαμε εμείς αυτό που πιστεύουν, αλλά το αφήσαμε να εννοηθεί και να το πλάσουν με την φαντασία τους. Δική τους η ευθύνη λοιπόν. Το ίδιο παραμύθι πιστεύουν και οι άλλες Υπηρεσίες για το ΕΤΙΚ του ΕΚΑΒ, δηλαδή η Αστυνομία και η Πυροσβεστική. Το ίδιο και οι Υπουργοί. Πιστεύουν ότι το ΕΚΑΒ, έχει οργανωμένο Ειδικό Τμήμα.

Για να είναι Τμήμα, πρέπει να έχει Δομή και καθημερινή λειτουργία. Δεν μπορεί να συγκροτείται όταν γίνει η καταστροφή, με ότι βρεθεί εκείνη την ώρα.

Για να είναι Ειδικό, θα πρέπει να μπορεί να ανταποκριθεί σε ειδικές συνθήκες. Για να μπορεί να ανταποκριθεί, θα πρέπει να στελεχώνεται με προσωπικό ομοιογενές, δηλαδή εξειδικευμένο στο αντικείμενο, με θεωρητική κατάρτιση και πρακτική άσκηση πάνω σε αυτό. Και συνεχή επανάληψη της άσκησης, των πρωτοκόλλων και των διαδικασιών, ώστε να τους γίνουν δεύτερη φύση και να τα εκτελούν χωρίς σκέψη. Τα άτομα, πρέπει να γνωρίζονται άριστα μεταξύ τους, ώστε την ώρα του συμβάντος να μιλάνε με τα μάτια. Αυτό επιτυγχάνεται με την καθημερινή συνεργασία. Πρέπει να γνωρίζουν τα οχήματα και την λειτουργία τους ΟΛΟΙ, ώστε οι απουσίες να μην επηρεάζουν την ομάδα. Πρέπει να γνωρίζουν να τα οδηγούν, μόνα τους ή με το ρυμουλκούμενο, πάνω σε οποιοδήποτε έδαφος, ακόμη και με χρήση τετρακίνησης. Πρέπει να γνωρίζουν τα υλικά και την θέση τους στα οχήματα. Τις γεννήτριες και τις ιδιοτροπίες τους, την εγκατάσταση των συστημάτων ψύξης και θέρμανσης, την ανάπτυξη των σκηνών. Πρέπει να διαθέτουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, από σταθερότητα χαρακτήρα, μέχρι ηγετική φυσιογνωμία, αφού θα αναλάβουν την Διοίκηση Πεδίου Συμβάντος.

Το ΕΤΙΚ, δεν μπορεί να στελεχώνεται από άτομα, τα οποία δεν ξέρουν την τύφλα τους από τα παραπάνω, αλλά πιστεύουν ότι δικαιούνται. Δικαιούνται επειδή είναι παλαιοί, επειδή είναι μάγκες, επειδή έχουν θράσος, επειδή έχουν βύσμα. Δικαιούνται να πηγαίνουν εκδρομές, με έξοδα πληρωμένα από το ΕΚΑΒ, να βγάζουν φωτογραφίες και να παίρνουν λάικ, να πουλάνε φιγούρα, να παριστάνουν τα στελέχη με την δουλειά, το κουβάλημα και τον ιδρώτα άλλων. Γιατί όταν χρειαστεί να πάνε στο συμβάν, το μόνο σύστημα που θα εφαρμοστεί, θα είναι το αμερικάνικο "many chiefs, no indians", με δύο να δουλεύουν και οχτώ να δίνουν οδηγίες.

Το ΕΤΙΚ απέκτησε Σχέδιο Δομής και Δράσης την δεκαετία του '90, έχοντας εμπειρία εγχώριων και διεθνών αποστολών. Εμείς που το καταθέσαμε, προτείναμε και την μετεξέλιξή του σε μάχιμο Τμήμα, τύπου ΕΜΑΚ του ΠΣ. Η οποία ΕΜΑΚ, δεν κάθεται να βλέπει Netflix, περιμένοντας την καταστροφή, αλλά της έχει ανατεθεί ένας τομέας ευθύνης, όπου παράγει πυροσβεστικό έργο. Αυτό δεν έγινε ποτέ, απλά την προολυμπιακή περίοδο, έγινε μια τροποποίηση και καμία βελτίωση του Σχεδίου.

Από το 2005 και μετά, εγκαταλείφθηκε οριστικά και διαλύθηκε, όπως και άλλα Τμήματα, τα οποία είτε υποβαθμίστηκαν (αεροδιακομιδές - Κινητές Μονάδες), είτε έκλεισαν (μοτοσικλέτες).

Αυτό που είχαμε προτείνει, δεν το βγάλαμε από το μυαλό μας, αλλά μελετώντας την Διεθνή Πραγματικότητα. Ένα Τμήμα 25 ατόμων, το οποίο καθημερινά θα βγάζει 2 οχήματα (ένα βόρεια και ένα νότια). Θα στελεχώνεται (λαμβάνοντας υπ' όψη την πραγματικότητα του ΕΚΑΒ) από έμπειρους Διασώστες, οι οποίοι δεν μπορούν να συνεχίσουν στον δρόμο για οποιοδήποτε λόγο και θα πάνε χαμένοι σε κάποια αποθήκη. Από γυναίκες οι οποίες ξέρουν, ή θέλουν να μάθουν, αλλά μπαίνουν μέσα με χαρτί γιατρού, γιατί τις τσάκισε το κουβάλημα. Τι θα κάνουν; Ότι και μια μοτοσικλέτα. Ταχεία ανταπόκριση και συνεχή παρουσία στον Τομέα, αφού δεν θα παραλαμβάνουν. Ανταπόκριση σε δύσκολες καιρικές συνθήκες και δύσβατα εδάφη. Εκπαίδευση σπουδαστών του ΙΕΚ, λόγω των επιπλέον θέσεων των διασωστικών οχημάτων. Το σπουδαιότερο. Άμεση ανταπόκριση σε Ειδικά και Μαζικά Συμβάντα.

Θα γίνει κάποτε; Όχι, όπως δεν πρόκειται να γίνει τίποτα και σε κανέναν Τομέα. Επειδή οι εργαζόμενοι προτιμούν να είναι καραγωγείς, αφού φοβούνται ότι θα φανούν ανεπαρκείς σε περίπτωση εξέλιξης. Και επειδή οι Διοικήσεις, προτιμούν η γυναίκα του Καίσαρα να φαίνεται τίμια, χωρίς να τους νοιάζει να είναι κιόλας.