Πέτα το μπαλάκι!

Ο Μάιος μας έφτασε..... Πριν απ' αυτόν όμως, μεσολάβησε το Πάσχα, το οποίο μας βοήθησε να λύσουμε όλα τα προβλήματα. Τον Οργανισμό, τον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας, την Άδεια Άσκησης Επαγγέλματος, τον ερχομό των οδηγών των Νοσοκομείων.

Με καθαρό μυαλό λοιπόν, πάμε για την επόμενη ηλίθια αντιπαράθεση. Ποια θα είναι αυτή; Αφού έρχεται καλοκαίρι, θα ασχοληθούμε με την κάλυψη των Νησιών και υπόλοιπων τουριστικών προορισμών της Χώρας. Έχω ξαναγράψει, αλλά φέτος έχει μεγαλύτερη πλάκα, αφού προβλέπεται ιδιαίτερα μεγάλη αύξηση των αφίξεων.

Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για υγειονομικό επιχειρησιακό πρόβλημα, αλλά για ένα παιχνίδι το οποίο ονομάζεται "πέτα το μπαλάκι" και παίζεται ως εξής: Ο ένας φορέας πετάει το μπαλάκι στον άλλον και χάνει αυτός που θα του μείνει το μπαλάκι στα χέρια. Σ' αυτό το παιχνίδι, ο μόνιμος χαμένος είναι το ΕΚΑΒ, επειδή έχει στην ομάδα κάτι τελειωμένους παίχτες, ενώ τους καλούς τους κρατάει στον πάγκο μέχρι να αχρηστευτούν, ή να πάρουν σύνταξη. Άσε που κάποιοι από τους παίχτες, δεν έχουν κατανοήσει πως παίζεται το παιχνίδι και την βρίσκουν να κρατάνε το μπαλάκι και στη συνέχεια να χοροπηδάνε σαν μαϊμούδες κραυγάζοντας "κάντε προσλήψεις, αγοράστε ασθενοφόρα, δώστε επιδόματα", προσηλωμένοι προφανώς στον τρόπο που παίζονταν το παιχνίδι την προηγούμενη δεκαετία!

Την καλύτεροι ομάδα, έχουν τα γνωστά λαμόγια, ξενοδόχοι και "τοπικοί Άρχοντες", γι' αυτό κάθε χρόνο παίρνουν το κύπελλο.

Οι ξενοδόχοι απαιτούν από το Κράτος να στήσει όλες τις υποδομές, ώστε το χρήμα να μπει στις τσέπες καθαρό. Είναι οι ίδιοι που κάθε χρόνο, αντί για υπαλλήλους, προσλαμβάνουν μαθητές που κάνουν την πρακτική τους, ή εναλλακτικά παράνομους αλλοδαπούς.

Οι Δήμαρχοι και περιφερειάρχες, επίσης θέλουν τα πάντα από το Κράτος, ώστε αυτοί να ασχολούνται απερίσπαστοι με την ψηφοθηρία.

Το ΕΚΑΒ τι κάνει;

Το ΕΚΑΒ κατ' αρχήν, πρέπει να αποφασίσει αν θέλει, ή όχι αυτήν την δραστηριότητα. Αν αποφασίσει ότι την θέλει, πρέπει να αφήσει τα ημίμετρα με αποσπάσεις προσωπικού. Οι οφειλόμενες άδειες φτάνουν μέχρι τον Ιούνιο, τα οφειλόμενα ρεπό τις 75.000 και τα εκτός έδρας έχουν γίνει τακτική μισθοδοσία. Άσε που κάθε χρόνο, πρέπει να παρακαλάμε τον κάθε καραγκιόζη να μας στεγάσει και να μας ταΐσει το προσωπικό.

Ανάγκες έχουμε συγκεκριμένους μήνες, ανάλογα με την διάρκεια της σεζόν στον κάθε προορισμό. Γι' αυτούς τους μήνες να εξασφαλίσει κονδύλια και να προσλάβει συμβασιούχους εποχικούς, από τους αποφοίτους ΙΕΚ. Το πρότεινε και ο υπεύθυνος γιατρός για τα νησιά του Αιγαίου, ο οποίος έχει αποδείξει ότι ξέρει πολύ καλά τι του γίνεται. Τελεία!

Αν το ΕΚΑΒ, αποφασίσει ότι αυτοί που θα οικονομήσουν, έχουν και την υποχρέωση να βάλουν το χέρι στην τσέπη, πρέπει να πετάξει το μπαλάκι στα λαμόγια. Και να τους υποχρεώσει να αγοράσουν ασθενοφόρα, Δημοτικά οι Δήμαρχοι, ή ιδιωτικά οι ξενοδόχοι και να προσλάβουν αυτοί τους συμβασιούχους. Και του χρόνου με υγεία!

Μας πήραν είδηση!

Δεν θα πρόκειται για ανέκδοτο, αλλά για πραγματικό περιστατικό, που μου διηγήθηκε συνάδελφος σήμερα το πρωί.

Ανακοπή σε οίκο ανοχής, ανεβαίνει το πλήρωμα του ασθενοφόρου και αρχίζει ΚΑΡΠΑ. Η "κοπέλα" αμήχανη στη γωνία του δωματίου, παρακολουθεί τις προσπάθειες. Κάποια στιγμή απευθύνεται στους συναδέλφους: "Δουλειά κι αυτή που κάνετε ρε παιδιά"!!!

Περιμένοντας τους οδηγούς των Νοσοκομείων.

Το ξέραμε μήνες πριν, αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε ως γνήσιοι δημόσιοι υπάλληλοι, με εμφυτευμένη νοοτροπία "έλα μωρέ, τίποτα δεν αλλάζει" και έχοντας βεβαίως και την πολύ μεγάλη καβάτζα της μονιμότητας.

Ο οποίος μόνιμος δημόσιος υπάλληλος, έχει τέτοια βλάβη εγκατεστημένη, που δεν αρκείται στο ότι κανείς δεν μπορεί να τον απολύσει, αλλά θα ήθελε και κανείς να μην μπορεί να τον κουνήσει από κει που έχει βολευτεί.

Στο πολύ φινάλε, έχουμε και την μεγάλη εναλλακτική, να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ και τα κεκτημένα να αποκατασταθούν και το Δημόσιο να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση. Έτσι τουλάχιστον νομίζουμε.

Και αφού όλους τους προηγούμενους μήνες ασχολούμασταν αποκλειστικά με το επίδομα στολής, σήμερα που οι οδηγοί έφτασαν έξω από την πόρτα μας, τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Όχι βέβαια ότι δεν γουστάρουμε, αφού ύψιστη αποστολή του στελέχους της δημόσιας διοίκησης είναι να συσκέπτεται. Όχι να δίνει λύσεις, όχι να κάνει προτάσεις ανάπτυξης, να συσκέπτεται. Έτσι κι αλλιώς, με τον έναν, ή με τον άλλον τρόπο, η δουλειά θα γίνει. Υπάρχουν στον δρόμο μερικές εκατοντάδες υποσιτισμένοι μαύροι, οι οποίοι θα συνεχίσουν να τραβάνε κουπί και η γαλέρα θα συνεχίσει να ταξιδεύει, άσχετα με το πόσους κοπρίτες μεταφέρει. Θα επανέλθω σ' αυτούς.

Τέτοια αναστάτωση στο ΕΚΑΒ έχει να προκληθεί, από το 1990, τότε που προσλήφθηκε η σειρά μου. Τα πράγματα βέβαια, ήταν αντίστροφα. Υπηρετούσαν μόνο οδηγοί και συνοδηγοί και κοίταζαν με μισό μάτι τους κατόχους πτυχίου, που θα έρχονταν για να θίξουν κεκτημένα. Τώρα μα την σειρά μας κοιτάζουμε με μισό μάτι τους ανεκπαίδευτους που φιλοδοξούν να γίνουν συνάδελφοί μας.

Το ζήτημα έχει τρεις διαστάσεις, οι οποίες είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους και δεν πρέπει να τις συγχέουμε.

Η πρώτη αφορά στην ασκούμενη κυβερνητική πολιτική. Το Υπουργείο, στα πλαίσια των συμφωνιών με την τρόικα, προχωρά σε καταργήσεις, συγχωνεύσεις Οργανισμών και Φορέων, καταργήσεις ειδικοτήτων, μετακινήσεις προσωπικού, διαθεσιμότητες, απολύσεις. Αυτή είναι η δουλειά του και την κάνει πολύ καλά και (από μένα) μπράβο στον Υπουργό. Αν δεν μας αρέσει, μπορούμε να αντιδράσουμε ατομικά, επιλέγοντας να ψηφίσουμε άλλη Κυβέρνηση, ή μέσω των συλλογικών συνδικαλιστικών οργάνων. Για την Κυβερνητική πολιτική στο σύνολό της. Για το θέμα της μετακίνησης των οδηγών, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Σαν επίσημο ΕΚΑΒ μάλιστα, είμαστε υποχρεωμένοι να εκτελέσουμε.

Η δεύτερη διάσταση αφορά στο είδος του προσωπικού που μετακινείται. Στους οδηγούς. Και κει δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Θα μπορούσε να ήταν Νοσηλευτές. Ή δικηγόροι. Ή σχολικοί φύλακες. Ή καθαρίστριες. Ή κηπουροί.

Κάποιοι από αυτούς θα επιμορφωθούν και θα γίνουν καλύτεροι από εμάς. Κάποιοι θα γίνουν κοπρίτες. Κάποιοι θα συναγωνίζονται τα ήδη υπάρχοντα λαμόγια. Και έχουμε πολλά.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, αυτοί το έχουν. Αυτοί ήταν κάπου βολεμένοι και ξαφνικά ξεβολεύονται. Εκεί που ήταν, είχαν στρώσει κατάσταση. Είχαν κάλυψη και πήγαιναν ότι ώρα ήθελαν για δουλειά, κανόνιζαν κοπάνες για να κάνουν τις δουλειές τους, να πηγαινοφέρνουν τα παιδιά, τα ψώνια στο σπίτι. Δούλευαν 2 ώρες στο 8ωρο, το έπαιζαν και συνδικαλιστές. Έκαναν και παραδιοίκηση. Τα ίδια με μας δηλαδή. Τώρα, μετά από δεκαετίες, άντε να ψάχνονται από την αρχή, να βρουν την άκρη.

Σκεφτείτε τους δικούς μας, σε μια υποθετική κατάσταση, με το ΕΚΑΒ να σπάει και τους διοικητικούς να μοιράζονται στα Νοσοκομεία! Τους τεχνικούς, τα πληρώματα των ασθενοφόρων. Με τις χούφτες τα ηρεμιστικά!

Η τρίτη διάσταση είναι αυτή που μας αφορά. Αφού θα γίνει, πως θα το κάνουμε. Πως θα προετοιμαστούμε για να το αντιμετωπίσουμε. Όχι για να πούμε πως δεν τους θέλουμε, αλλά για να βρούμε τρόπο να τους ενσωματώσουμε. Ακόμα κι αν δεν τους θέλαμε, θα έπρεπε μήνες πριν, να πάμε στο Υπουργείο με επιχειρήματα. Δεν το κάναμε και είχαμε τους λόγους μας. Γιατί, μην σας παραμυθιάζει κανείς. Όλοι χάρηκαν με αυτή την εξέλιξη. Μιλάω για διοικητικούς και συνδικαλιστικούς παράγοντες. Όλους αυτούς δηλαδή, που ενώ είναι άσχετοι με το αντικείμενο, καθορίζουν τις τύχες του Οργανισμού. Όλους αυτούς που είναι υπεύθυνοι για θανάτους από πρόθεση και σε άλλες συνθήκες θα ήταν υπόδικοι! Ακόμη και σήμερα το κύριο μέλημά τους, δεν είναι η ενσωμάτωση των οδηγών, αλλά η εξυπηρέτηση των υποχρεώσεων που αφήνουν πίσω τους. Για την έλευσή τους, όλοι εξακολουθούν να πανηγυρίζουν. Άλλοι για την ενίσχυση του ΕΚΑΒ, άλλοι για το ότι εξακολουθεί να πιστοποιείται ως φορέας υποδοχής και δεν κινδυνεύει με κινητικότητα. Λες και έχουν υπογράψει κανένα συμβόλαιο.

Σε προηγούμενη ανάρτηση, αναφέρθηκα στο πόσο εύθραυστο είναι το Σύστημα. Θα υπάρξουν λοιπόν κλυδωνισμοί και κάποιοι θα υποφέρουν. Πρώτη η Διοίκηση, η οποία έχει και την μικρότερη ευθύνη. Ή καλύτερα, έχει μία και μοναδική ευθύνη. Πληρώνει άσχετους σε καίρια πόστα και κάθεται και ακούει τις απόψεις τους και στηρίζεται στις εισηγήσεις τους. Όλους αυτούς, που έπρεπε να βγουν σε διαθεσιμότητα, από το 2010.

Συμπέρασμα, για να μην λέω τα ίδια και τα ίδια.

Και μετά την έλευση των οδηγών, το ΕΚΑΒ (οι πολίτες) θα έχει τα ίδια προβλήματα με πριν.

Αν, αντί για 1000 οδηγούς, προσλαμβάναμε 1000 πτυχιούχους ΙΕΚ, θα εξακολουθούσαμε να έχουμε τα ίδια προβλήματα.

Το ΕΚΑΒ, με τους οδηγούς δεν υποβαθμίζει τις υπηρεσίες του, όπως δεν θα τις αναβάθμιζε αν έπαιρνε πτυχιούχους Διασώστες.

Τι χρειάζεται; Να το ξαναπούμε. Οργανισμό. Όχι σαν κι αυτόν που προετοιμάζουν οι καρεκλοκένταυροι. Σύγχρονο Οργανισμό, αντίγραφο δυτικού πολιτισμένου Κράτους.

Τότε θα μπορούσε να ενσωματώνει οδηγούς, να προσλαμβάνει Διασώστες, να χρησιμοποιεί εθελοντές, συμβασιούχους και να αναβαθμίζει διαρκώς τις υπηρεσίες του προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο.

Και εδώ επιβάλλεται να επαναλάβουμε άλλη μία φορά ότι, οι ασθενείς δεν υπάρχουν για να είμαστε εμείς δημόσιοι υπάλληλοι. Επειδή υπάρχουν ασθενείς, είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι και πρέπει να κάνουμε μία συγκεκριμένη δουλειά.