Translate

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Καλή αρχή λοιπόν για τις μοτοσυκλέτες του ΕΚΑΒ στην Αθήνα.

Ναι είναι πραγματικότητα. Από την περασμένη Δευτέρα δύο ζευγάρια Δικύκλων, εργάζονται στο Κέντρο της Αθήνας.
Για να φτάσουμε εκεί, έγινε αγώνας δρόμου γιατί τα προβλήματα ήταν πολλά. Δεν ανοίγει ένα Τμήμα από την μια μέρα στην άλλη. Είχα αμφιβολίες ακόμη κι εγώ. Βλέπεται είναι η τέταρτη φορά που εμπλέκομαι στην δημιουργία τμήματος. Προηγήθηκαν οι Μονάδες το '96, το ΕΤΙΚ το '99 και οι αεροδιακομιδές το '01.
Και τα τρία, στραβά τα φτιάξαμε γι' αυτό και φυτοζωούν σήμερα. Με τα Δίκυκλα είναι διαφορετικά. Είναι κάτι που το φτιάχνουν μόνοι τους οι συνάδελφοι. Και ο Διασώστης, αν τον αφήσεις να κάνει αυτό που αγαπάει κάνει θαύματα. Από την Διοίκηση θέλει μόνο βοήθεια και όχι παρεμβάσεις, απειλές και εκβιασμούς, όπως γίνονταν στο παρελθόν.
Μέσα σε χρόνο ρεκόρ λοιπόν, οι εγκαταλειμμένες μοτοσυκλέτες έγιναν λειτουργικές, εξοπλίστηκαν και βγήκαν στο δρόμο. Τα αποτελέσματα της λειτουργίας τους φάνηκαν από τις πρώτες βάρδιες. Έγιναν αποδεκτές με ενθουσιασμό, από το Συντονιστικό Κέντρο, αφού σκουπίζουν με ταχύτητα, όσα περιστατικά εμφανίζονται στον Τομέα τους.
Στόχος είναι βέβαια να γίνεται και σωστή δουλειά με τον ασθενή, να αντιμετωπίζεται πλήρως και να παραδίδεται στους συναδέλφους των ασθενοφόρων έτοιμος για μεταφορά στο Νοσοκομείο.
Η επιλογή των Διασωστών που τις στελεχώνουν, έγινε με ένα και μοναδικό κριτήριο: την όρεξη για δουλειά και όχι σε ποιο κόμμα πιστεύουν και τι γνωριμίες έχουν. Ελπίζουμε σύντομα και όταν το ΕΚΑΒ λύσει τα προβλήματα στελέχωσης που αντιμετωπίζει, να έρθουν και άλλοι συνάδελφοι και να αυξηθούν οι τομείς που καλύπτουμε. Ανάγκες έχουν και άλλες περιοχές.
Οι φωνές που αντιδρούσαν έχουν αρχίσει να σβήνουν, αφού οι περισσότερες αφορούσαν σκοπιμότητες. Και αρκετοί συνάδελφοι, έχουν αρχίσει να δείχνουν ενδιαφέρον για να έρθουν στο Τμήμα.
Πέρα από την ικανοποίησή μου για την συνεργασία με την Διοίκηση, πολλούς συναδέλφους από τον εξοπλισμό, το Γρ. Κινήσεως, το Συντονιστικό Κέντρο, θέλω να ευχαριστήσω και τον μηχανικό από το Συνεργείο που έχει την ευθύνη της συντήρησης των μοτοσυκλετών. Η δουλειά που έβγαλε τις τελευταίες ημέρες, δεν ταιριάζει σε "Δημόσιο Υπάλληλο".
Καλή αρχή λοιπόν και ίσως αυτή να είναι μια νέα αρχή για όλους τους Διασώστες και την επαγγελματική τους προοπτική.

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Πάμε λοιπόν στο 24ωρο

Ξεκίνησε από τις Αεροδιακομιδές και τους ιπτάμενους Διασώστες το 2001. Πως έγινε αυτό; Ας δούμε λίγο την ιστορία.
Το 1998 οι περισσότεροι των παλαιότερων Διασωστών είχαν εκδιωχθεί, ή είχαν υποχρεωθεί να αποχωρήσουν από το τμήμα, κατ' απαίτηση του ισχυρότατου (τότε) ιατρικού λόμπι. Δεν γουστάρανε τους παλιούς, να τους τα πρήζουν, να φέρνουν αντιρρήσεις, να αμφισβητούν την εξουσία τους και να απαιτούν συνθήκες εργασίας και αμοιβές. Τους αντικατέστησαν με 34 άτομα, οι οποίοι εργάζονταν παράλληλα και στις Μονάδες. Δεν ήθελαν εξειδικευμένο προσωπικό, όπως δήλωναν, παρά κάποιους να κουβαλάνε τον εξοπλισμό.
Το Σωματείο μας συμφώνησε απολύτως, γιατί απλά δεν ήθελε κάποιους να δρουν ανεξέλεγκτα και να "το παίζουν έξυπνοι".
Εμένα με έστειλαν στο Α10, αγαπημένο τόπο διακοπών, τον οποίο επισκέπτομαι κάθε φορά που κάποια Διοίκηση, αποφασίζει ότι δεν μπορεί να με ανεχθεί άλλο.
Το 2001 με την πτώση του ελικοπτέρου και τον θάνατο των συναδέλφων, εκδηλώθηκε μια συντονισμένη αντίδραση (καθοδηγούμενη από την γνωστή αριστεροδέξια συμμαχία), η οποία οδήγησε σε παραίτηση όλους τους ιπτάμενους Διασώστες.
Η Διοίκηση δεν μπορούσε να αντιδράσει τσακισμένη από το γεγονός και το Σωματείο παρακολουθούσε ανίσχυρο, αφού όλη η δύναμή του στηρίζονταν στην συνδιοίκηση.
Έριξαν λοιπόν τα μούτρα τους και ζητήθηκε η επιστροφή μας. Παράλληλα επεξεργάζονταν και σενάρια παραχώρησης των αεροδιακομιδών σε ιδιώτη (έχω τα έγγραφα). Οι υπόλοιποι συνάδελφοι δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν για επιστροφή και με το δίκιο τους. Τους πίεσα αφόρητα και τους υποσχέθηκα πράγματα τα οποία ποτέ δεν κατάφερα να κάνω πράξη.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, αργότερα να με κατηγορήσουν για κρυφή συμφωνία με την Διοίκηση σε βάρος τους. Αυτό που με έκαιγε εμένα, ήταν να μην εγκαταλειφθεί μια δραστηριότητα, που την είχαμε στήσει από το μηδέν και που στο φινάλε ανήκε στο ΕΚΑΒ και όχι σε κάποιον επιχειρηματία.
Στις διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν με την Διοίκηση προβάλαμε 8 αιτήματα, τα οποία έγιναν αμέσως αποδεκτά. Ένα από αυτά ήταν το 24ωρο, για καθαρά πρακτικούς λόγους τους οποίους όλοι σήμερα γνωρίζουν. Τα άλλα αιτήματα δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, αφού φάγαμε το παραμύθι "να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε και στην πορεία θα γίνουν όλα".
Το 24ωρο εφαρμόστηκε αμέσως, αφού μας ζητήθηκε και υπογράψαμε δήλωση ότι "δεν θα στηριχτούμε σ' αυτό για να προβάλλουμε επιπλέον μισθολογικές και ασφαλιστικές απαιτήσεις". Ο σκοπός μας βέβαια δεν ήταν αυτός, οπότε δεν φέραμε καμία αντίρρηση.
Τα ελικόπτερα όμως συνέχισαν να πέφτουν και η Διοίκηση χτύπησε διάλυση. Σ' αυτή την περίοδο άρχισαν να εφαρμόζουν 24ωρο και άλλοι. Και όσο δεν υπήρχε αντίδραση αυτό επεκτείνονταν. Στο Γραφείο αεροδιακομιδών, στους αποθηκάριους, στους οδηγούς. Σύντομα στο Βενιζέλος και στις Μονάδες.
Ποια υπηρεσιακή ανάγκη υπήρξε για να γίνει αυτό; Καμία. Απλώς όπου δεν έχει πολλή δουλειά, αντί ο συνάδελφος να πάει σπίτι του για ύπνο, κοιμάται στην δουλειά και γράφει και βάρδιες.
Έτσι αυτές οι θέσεις έγιναν περιζήτητες και γίνεται σφαγή ποιος θα πρωτοπάει. Τα οφέλη είναι πολλά. Και δουλεύεις χαλαρά και γράφεις και "μάχιμη υπηρεσία" και έχεις και δυο τριήμερα την εβδομάδα να κάνεις ότι γουστάρεις. Δεύτερη δουλειά, ψάρεμα, εκδρομές, χαλάρωση, επιδερμίδα.

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Περί 24ώρου...

Μια και το έταξα, είμαι υποχρεωμένος να πω πέντε πράγματα για το περίφημο 24ωρο, που δουλεύουν κάποιοι συνάδελφοι, σε κάποια πόστα.
Και θα ξεκινήσω απ' ευθείας με μια παρένθεση, για να αναφερθώ σε κάποιους συναδέλφους οι οποίοι δουλεύουν 24ωρο, ή και 48ωρο, πουλώντας βάρδιες σε κάποιους άλλους "συναδέλφους" που έχουν να φανούν στο ασθενοφόρο 5 χρόνια. Που βρίσκονται αυτοί; Που να ξέρω! Κάποιοι μπορεί να κέρδισαν το λαχείο, ή να πήγαν καλά με την επιχείρηση που άνοιξαν στο όνομα της γυναίκας τους. Κάποιοι μπορεί να παντρεύτηκαν και να πήραν προίκα.
Κάποιοι όμως τους δουλεύουν τις βάρδιες εργολαβία. Είναι γνωστοί αυτοί. Όποτε και να έχεις βάρδια, σε όποια ομάδα κι αν ανήκεις, τους συναντάς. Όταν έρχονται για δουλειά είναι σένιοι. Όταν φεύγουν, έχουν μεγαλώσει τα γένια τους 2 πόντους και τα ρούχα τους έχουν κολλήσει. Αργούν να δώσουν τέλος για να πάρουν έναν υπνάκο.
Και οι μεν και οι δε, δεν ρισκάρουν μόνο το πειθαρχικό παράπτωμα. Εδώ μιλάμε για ποινικό αδίκημα.
Ποιοι το ξέρουν αυτό; ΟΛΟΙ. Πρώτα εμείς. Άλλωστε κι εμείς όταν θέλουμε να μας κάνουν κάποια βάρδια, σ' αυτούς απευθυνόμαστε. Και υπάρχει και τιμοκατάλογος. Τόσο το πρωινό, τόσο το απογευματινό, τόσο η νύχτα, τόσο η αργία, τόσο η εθνική εορτή. Και τα δίνουμε.
Το ξέρει το Γραφείο, το ξέρει ο ασύρματος, το ξέρει η Διοίκηση, το ξέρει το Σωματείο. Είναι όλοι συνένοχοι. Θα πάνε όλοι μαζί στον εισαγγελέα (αγαπημένη έκφραση στο ΕΚΑΒ), όταν θα γίνει το μπαμ.
Γιατί τα ερωτήματα είναι πολλά. Τα κυριότερα;
Γιατί αυτός που λείπει από την Υπηρεσία τόσα χρόνια καταλαμβάνει θέση υπαλλήλου και δεν παραιτείται, αφού έχει βρει κάτι καλύτερο;
Αυτός που του πουλάει τις βάρδιές του, πόσο ασφαλής είναι για τον ασθενή και πως δηλώνει το επιπλέον εισόδημα;
Γενικά η Διοίκηση, γιατί δεν αντιδρά και δεν επαναφέρει την νομιμότητα;
Το Σωματείο γιατί καλύπτει την παρανομία;
Λοιπόν θα συνεχίσω στην επόμενη ανάρτηση για το 24ωρο, μήπως και κάποιος συνάδελφος θέλει να κάνει κάποια παρατήρηση πάνω σ' αυτά.