Translate

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016

Τι θα μετρήσει τελικά;

Στο ποδόσφαιρο μετράει το τελικό αποτέλεσμα. Δεν έχει σημασία πως έπαιξες, αλλά τι έγραψε το φύλλο αγώνα. Η σημερινή Διοίκηση του ΕΚΑΒ, ήρθε από το πουθενά και εντελώς αθόρυβα έχει βάλει τρία γκολ. Δεν τους ξέρω τους ανθρώπους, ούτε ποιοι είναι, ούτε τι σκοπούς έχουν. Τι βλέπω: Τελείωσαν το θέμα με την άδεια άσκησης επαγγέλματος, όταν όλες οι προηγούμενες Διοικήσεις έκαναν επιτροπές και ομάδες διαβούλευσης και προσπαθούσαν να διατηρήσουν τις ισορροπίες μεταξύ των συντεχνιών. Το τελείωσαν κατά το ήμισυ βέβαια, αφού ακόμη δεν είναι υποχρεωτική, για όσους θέλουν να εργαστούν σε ασθενοφόρο δημόσιο, ή ιδιωτικό, αλλά η αρχή έγινε.
Τελείωσαν τον διαγωνισμό των ασθενοφόρων, ο οποίος πηγαινοέρχονταν από το '07. Τελείωσαν τον μισό, επειδή αυτό μπορούσαν να κάνουν. Δεν έχουν βρει ακόμη λύση σε θέματα συντήρησης, προμήθειας ανταλλακτικών, εξοπλισμού. Πάντως κάτι έκαναν.
Ολοκλήρωσαν τον διαγωνισμό πρόσληψης νέων Διασωστών, ο οποίος είχε ανακοινωθεί πρώτη φορά το 2010! Προσωπικό βέβαια δεν χρειαζόμαστε, ή τουλάχιστον δεν χρειαζόμαστε χωρίς οργάνωση του ανθρώπινου δυναμικού. Πάντων έφεραν κόσμο να ενισχύσει το σκορποχώρι.
Το δεύτερο που μετράει στο ποδόσφαιρο, είναι τι κάνεις στην Ευρώπη. Δεν έχει νόημα να το παίζεις μεγάλη ομάδα στην χώρα σου και να τρως 3 γκολ από την Δυναμό Τιράνων!
Στην Ευρώπη είμαστε τελευταίοι. Και δεν μιλάω σε σύγκριση με τους Βρετανούς. Μιλάω σε σύγκριση με κάτι τελειωμένα πρώην κομμουνιστικά Κράτη. Καθημερινά ανεβάζουν φωτογραφίες στο διαδίκτυο και μας δείχνουν τα ασθενοφόρα τους, τις μοτοσικλέτες τους, το προσωπικό τους, τα συστήματα αντιμετώπισης καταστροφών, την εκπαίδευσή τους, τον τρόπο λειτουργίας τους, τα συνέδριά τους και από μέσα τους γελάνε μαζί μας. Εμείς τι να δείξουμε; Τα τζιν παντελόνια που φοράει το ένστολο (;) προσωπικό που (παράτυπα και παράνομα) παίρνει και επίδομα στολής; Την ακινητοποίηση στη σανίδα χωρίς ζώνες; Ή τον καραγκιόζη Δήμαρχο στο νησί που οδηγεί το ασθενοφόρο για να μαζέψει ψήφους και δεν αντιδρά κανείς. Ή ότι δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε ότι κάνει όλος ο πλανήτης και αναγκάζεται το Κράτος να μας φέρει οδηγούς από όπου να ναι; Δεν γράφω άλλα, γιατί διαβάζει και ξένος κόσμος.
Το Α και το Ω της λειτουργίας του ΕΚΑΒ είναι ο Οργανισμός. Το συζητάμε περίπου 16 χρόνια, επειδή θεωρούμε ότι προτεραιότητα έχουν οι μεταθέσεις, το βόλεμα των άχρηστων και οι καρέκλες των (επίσης άχρηστων) διευθυντών και προϊσταμένων. Γιατί για μένα, όποιος με την παρουσία του δεν είναι ωφέλιμος στον πάσχοντα, είναι άχρηστος και κακώς πληρώνεται.
Αν συνεχίσει μ' αυτόν τον τρόπο η σημερινή Διοίκηση, τότε πρέπει να περιμένουμε ξαφνικά και από το πουθενά νέον Οργανισμό. Και καλά θα κάνει και μπράβο της. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.
Παρακολουθώ τις διαφωνίες των συνδικαλιστών (των βορείων περιοχών, οι νότιοι δουλεύουν αθόρυβα), σχετικά με τον αριθμό των οργανικών θέσεων. Ο ένας ζητάει 3150, ο άλλος 3500. Εγώ να προτείνω 5000 και ελπίζω να μην βρεθεί κάποιος να ζητήσει 10000, ώστε να βγω νικητής. Αυτά είναι αυθαίρετα νούμερα, που δεν προκύπτουν από πουθενά.
Αυτό που πρέπει να καθορίσουμε είναι, ποιοι είμαστε, τι δουλειά κάνουμε, πως την κάνουμε και μετά πόσοι χρειάζονται για να γίνει αυτή η δουλειά. Πρώτα να καθοριστεί πόσοι χρειάζονται στον δρόμο και μετά κάποιος (εκτός ΕΚΑΒ) να μας πει πως και από πόσους, οι μάχιμοι υποστηρίζονται διοικητικά, τεχνικά κλπ.
Έχοντας φτάσει στο μη παρέκει, μία επιλογή υπάρχει: Αλλαγή του Οργανισμού, σύμφωνα με την πρόταση του Σωματείου Ιατρών ΕΚΑΒ, όπως αυτή παρουσιάστηκε. Μου αρέσει; Όχι δεν μου αρέσει, αλλά αναγνωρίζοντας που βρισκόμαστε σαν Υπηρεσία, τι προσωπικό διαθέτουμε και ποια αποστολή έχουμε, είναι μακράν η καλύτερη. Και για μας, αλλά κύρια για τον ασθενή. Οτιδήποτε διαφορετικό, είναι δημοσιοϋπαλληλίκι και θα μας κρατήσει πίσω άλλα 30 χρόνια. Θα γελάνε μαζί μας και οι Αφρικανοί, όχι μόνο οι Ευρωπαίοι. Και ταυτόχρονα να προσέξουμε να προβλέπεται:
Διαχωρισμός επειγόντων - διακομιδών - χρονίων περιστατικών.
Μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης. Δεν μπορεί να διδάσκεται φαρμακολογία σε κάποιον, ο οποίος χρησιμοποιείται για να διακομίζει αιμοκαθάρσεις και δεν μπορεί ο ίδιος υπάλληλος με τόση γνώση ανατομίας - φυσιολογίας να ανεπαρκεί να αντιμετωπίσει το επείγον. Ένα ΙΕΚ λοιπόν για τα απλά περιστατικά και Ακαδημαϊκή εκπαίδευση για τα επείγοντα.
Ίδρυση και υποστήριξη σε συνεργασία με τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης εθελοντικού Τομέα, ώστε να λύσουμε τα προβλήματα κάλυψης των νησιών και των απομακρυσμένων περιοχών.
Μέχρι να γίνουν αυτά και να είμαστε σε θέση να πάρουμε στα χέρια μας τις τύχες του ΕΚΑΒ (πραγματικά και όχι με παραδιοίκηση και συντεχνίες), οι γιατροί πρέπει να βγουν μπροστά και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Γι' αυτό άλλωστε τους φέραμε. Και κάποιοι δώσαμε μάχη να έρθουν, όταν το ΕΚΑΒ ήταν έρμαιο των διαθέσεων των λόμπι των καραγωγέων - διοικητικών - τεχνικών και η φωνή μας μειοψηφούσε δραματικά. Υπολογίζαμε να φέρουν την δική τους νοοτροπία και το ΕΚΑΒ, από δημόσια Υπηρεσία να γίνει επιστημονικός Οργανισμός. Αυτοί ήρθαν και έγιναν ΕΚΑΒίτες, τρία πουλάκια κάθονταν. Στην αρχή, γιατί μετά έγιναν δεκαπέντε και σήμερα 50 - 60 πουλάκια κάθονται και περιμένουν 25 χρόνια, πότε θα γίνουν τα ΤΕΠ και πότε θα δημιουργηθεί ειδικότητα Επείγουσας Ιατρικής για να τους απονεμηθεί αριστίνδην.
Κανένα κλινικό έργο, εκτός αν τέτοιο θεωρείται το αεροταξί όπου πλαστικοί χειρουργοί συνόδευαν εμφράγματα και καρδιολόγοι νεογνά. Εκτός αν τέτοιο θεωρείται, δύο - τρεις γιατροί όλοι κι όλοι στο λεκανοπέδιο, να παραλαμβάνουν πυτιρίδες και να χάνονται 2 ώρες από την κίνηση, ή να κάνουν εξειδικευμένη ΚΑΡΠΑ σε πτώματα και μετά να πάνε για υλικά και πλύσιμο. Ή το ιατρείο στα Σπάτα. Δέκα με δώδεκα γιατρούς (να το λέει η ψυχή τους) χρειαζόμαστε σήμερα στο Λεκανοπέδιο σε οχήματα, ξέροντας ότι το παραϊατρικό προσωπικό δεν ξέρει να κάνει ambu και να ακινητοποιήσει σε σανίδα, όχι να αντιμετωπίσει πνευμονικό οίδημα. Και οι γιατροί που θα είναι μέσα, να ελέγχουν την εφαρμογή πρωτοκόλλων, για να σταματήσει η κακοποίηση των ασθενών και όχι να μετράνε τα κρεβάτια των ΜΕΘ και να κανονίζουν διανοσοκομειακές διακομιδές.
[Οι οποίες δεν είναι δουλειά του ΕΚΑΒ, το οποίο παριστάνει τον μεσάζοντα. Τα Νοσοκομεία είναι αυτόνομοι Οργανισμοί και πρέπει να είναι και ανεξάρτητοι. Μόνα τους τις διακομιδές, μόνα τους τα εισιτήρια και τα εξιτήρια. Με δικό τους προσωπικό και οχήματα.  Αν δεν θέλουν ας τα δώσουν στους Δήμους. Αν κι αυτοί δεν τα θέλουν να τα δώσουν σε ιδιώτες. Ο ασθενής θέλει εξυπηρέτηση και αξιοπρέπεια. Καθόλου δεν νοιάζεται τι γράφει το ασθενοφόρο απ' έξω. Αποστολή του ΕΚΑΒ είναι τα επείγοντα, η εκπαίδευση και η αντιμετώπιση καταστροφών κι αυτά έχουν πάει στο περιθώριο.]
Και βέβαια δεν χρειάζεται να αναφερθώ στο επιστημονικό και εκπαιδευτικό έργο του ιατρικού προσωπικού, αφού οι ίδιοι το γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα. Γι' αυτό άλλωστε, κάποιοι από αυτούς σηκώθηκαν από τον καναπέ και έκαναν μία πολύ σοβαρή δουλειά, η οποία αποτυπώθηκε στην πρότασή τους.
Αν λοιπόν ο νέος Οργανισμός είναι να μας έρθει ξαφνικά, ας είναι κάτι τέτοιο. Κάποιοι θα κλάψουν, κάποιοι θα πονέσουν, αλλά θα έχουμε κάνει άλματα μπροστά και θα έχει ανοίξει ο δρόμος να φύγουμε από την Αφρική και να πάμε στην Ευρώπη.
Αυτά γράφει η ιστορία και όχι τις μεταθέσεις, τα ρεπό και τα μαϊμού εκτός έδρας. Και όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι "οι ασθενείς υπάρχουν για να είμαστε εμείς δημόσιοι υπάλληλοι" να πάνε να κάνουν άλλη δουλειά, για να μην πω τίποτα χειρότερο.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Μνημόνιο για το ΕΚΑΒ.

Η Χώρα χρεωκόπησε και έφαγε τρία απανωτά μνημόνια. Τέταρτο δεν θα υπάρξει, η χρεοκοπία είναι σίγουρη τώρα, επειδή οι Βορειοευρωπαίοι έχουν πολλά προβλήματα για να συνεχίσουν να ασχολούνται μαζί μας. Για τα μνημόνια και την χρεοκοπία δεν φταίει κάποιο πολιτικό κόμμα, αλλά το σύνολο των πολιτών επειδή από το 2010 έχει αποφασίσει ότι προτιμά να βουλιάξει η Χώρα, παρά να αλλάξουμε.
Στο ΕΚΑΒ δεν υπηρετούν Βρεττανοί, ή Γερμανοί, αλλά Έλληνες οι οποίοι έχουν πάρει την ίδια απόφαση για την Υπηρεσία τους: Να βουλιάξει. Πάμε λοιπόν σε μνημόνιο.
Μου προκαλεί θλίψη να γράφω "σας τα 'λεγα", γιατί αυτό σημαίνει ότι κάτι κακό έχει συμβεί.
Έγραφα λοιπόν τα τελευταία οχτώ (8) χρόνια: "Πρέπει να συμφωνήσουμε μεταξύ μας και να ετοιμάσουμε τεκμηριωμένο και κοστολογημένο σχέδιο για το ΕΚΑΒ, το οποίο θα παρουσιάσουμε στο Υπουργείο. Αν δεν δώσουμε εμείς λύση και φτάσουμε στο αμήν, θα μας επιβάλλουν λύσεις οι από πάνω και δεν θα μας αρέσουν καθόλου!"
Κάναμε κάτι; Όχι. Τι κάναμε; Συνεχίσαμε να χοροπηδάμε σαν μαϊμούδες, φωνάζοντας:
- "Κάντε προσλήψεις, για να κάθονται τρεις και να δουλεύει ένας".
- "Αγοράστε ασθενοφόρα, για να τα σπάμε ελεύθερα και να τα επισκευάζουμε όποτε γουστάρουμε, όπως γουστάρουμε".
- "Ανοίξτε Τομείς σε όλες τις βραχονησίδες και τα χωριά, να έχουν και γραφείο, ώστε αυτοί που είναι μέσα να είναι περισσότεροι από αυτούς που είναι έξω".
Και όλα αυτά τα κάναμε γνωρίζοντας το αποτέλεσμα. Και συνεχίσαμε κτυπώντας τη γροθιά στο μαχαίρι. Και καταγγείλαμε όλες τις Κυβερνήσεις ότι είναι υπεύθυνες για την ακινησία των ασθενοφόρων και την έλλειψη προσωπικού. Ότι πεθαίνει κόσμος εξ' αιτίας τους.
Έφτασε λοιπόν μία Κυβέρνηση και έδωσε λύση: Πάρτε οδηγούς από τις σκουπιδιάρες, πάρτε και από την Πυροσβεστική και εξυπηρετήστε τον κόσμο!
Είναι άραγε αυτό ο πάτος του βαρελιού; Όχι βέβαια, μην γελιέστε. Έχει κι άλλο χειρότερο σε λίγο.
Εμάς όμως λίγο μας νοιάζει. Είμαστε μόνιμοι Δημόσιοι υπάλληλοι και θα παραμείνουμε μέχρι την σύνταξη. Εμείς να είμαστε βολεμένοι και ας βουλιάξει το ΕΚΑΒ. Θέλετε επείγοντα; προσλάβετε 200 γιατρούς να τα κάνουν. Θέλετε διακομιδές; Φέρτε άλλα 2000 άτομα να τα προλαβαίνουμε. Ας πάρω εγώ την μετάθεση και μετά να πνιγείτε όλοι. Θα πάω στο χωριό να κάνω ένα περιστατικό και όταν βγει διακομιδή μετά τις 12 θα φωνάζω τους απογευματινούς να την πάνε.
Η μπάλα συνάδελφοι δεν θα πάρει κάποιους από μας, αλλά όλους. Δεν θα πάρει μόνο την Αθήνα, αλλά και το χωριό.
Προλαβαίνουμε να κάνουμε κάτι; Η απάντηση είναι ναι, προλαβαίνουμε. Το παιχνίδι θα παιχτεί στον Οργανισμό. Είμαστε 50 χρόνια πίσω σε σχέση με τις δυτικές πολιτισμένες Χώρες. Με τον καινούριο Οργανισμό, έχουμε την δυνατότητα να καλύψουμε το κενό με τη μία. Ή να χάσουμε το παιχνίδι για πάντα.
Τι πρέπει να κάνουμε; Να κατανοήσουμε ότι το προσωπικό μας συμφέρον περνάει μέσα από το συμφέρον του ΕΚΑΒ.