Translate

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Πελάτες


Κάποτε θα εκδόσω ένα άλμπουμ με τους 'πελάτες' των ασθενοφόρων. Αυτούς δηλαδή, που μας καλούν κάθε μέρα και προφασιζόμενοι ασθένεια, μας ζητούν να τους μεταφέρουμε στο εφημερεύον Νοσοκομείο. Μέχρι τότε θα τους παρουσιάζω έναν - έναν.

Αυτή είναι μία ηληκιωμένη από την Καισαριανή. Κάθε μέρα πάει Νοσοκομείο για την μέση της. Θα πεθάνει από καρκίνο, με τις τόσες ακτινογραφίες, κάθε βδομάδα. Χαρακτηριστικό της, ότι μιλάει Τούρκικα όταν της κάνεις πολλές ερωτήσεις.

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008


Τα ασθενοφόρα πλένονται κάθε βδομάδα, όταν πάνε συνεργείο. Αν λερωθεί ενδιάμεσα, πρέπει να πλυθεί από το Πλήρωμα και μόνο πρωϊνές ώρες. Τα απογεύματα και τις αργίες το πλυντήριο κλειδώνεται και το δοχείο με το σαπούνι είναι άδειο. Δεν μας πτοούν κάτι τέτοια. Το πλένουμε στην αυλή, με σαπούνι που αγοράζουμε.

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Χρήστες ουσιών


Τομέας ευθύνης του ασθενοφόρου μου, είναι η περιοχή του Κέντρου της Αθήνας. Οι χρήστες ουσιών, αποτελούν μεγάλο μέρος των περιστατικών μου. Ένα πράγμα που εξακολουθεί να με εκνευρίζει, μετά από τόσα χρόνια, είναι ότι τους βρίσκουμε σε κώμα, μόνους και χωρίς να τους ξέρει κανείς.

Όλοι τους γνωρίζουν πριν. Οι έμποροι, οι φίλοι και οι γνωστοί. Μόλις κάτι στραβώσει δεν τους γνωρίζει κανένας. Τους κλέβουν, λες και είναι ήδη πεθαμένοι και τους αφήνουν στη μοίρα τους.

Όταν αντιλαμβάνονται ότι θα την βγάλουν (από τις κινήσεις του πληρώματος του ασθενοφόρου), ξαναεμφανίζονται. Αυτό το πράγμα θα μου την δίνει, όσο καιρό θα κάνω αυτήν την δουλειά.

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

Καλή Αρχή


Στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο έχουν τοποθετήσει πολύ όμορφα παγκάκια για τους επισκέπτες. Μόνο που σ' αυτό της φωτογραφίας δεν μπορεί να καθήσει κάποιος, γιατί εκεί έχει παρκάρει το ασθενοφόρο τους.

memories 1




Τις ημέρες της απραξίας (ρεπό, άδειες κλπ), λέω να κάνω κάποιες ιστορικές αναδρομές. Και θα ξεκινήσω σήμερα από πολύ νωρίς. Από τη Σχολή.


Το Πρόγραμμα Επαγγελματικής Κατάρτισης Πληρωμάτων Ασθενοφόρων (ΠΕΚΠΑ), ξεκίνησε το 1989, με σκοπό την παραγωγή των πρώτων εκπαιδευμένων - πτυχιούχων Διασωστών, με Ευρωπαϊκή επιδότηση.


Τελικά αν δεν υπήρχαν αυτές οι επιδοτήσεις, θα χάναμε τουλάχιστον μία Δεκαετία. 9 μήνες θεωρητικής και πρακτικής εκπαίδευσης. Ανατομία, Φυσιολογία, κλπ.

Χρειάζονταν όλα αυτά; Όχι βέβαια. Απλώς, το πρόγραμμμα ανέλαβαν να υλοποιήσουν Γιατροί και προσπάθησαν να συμπιέσουν την ύλη που αυτοί διδάχτηκαν, από 6 χρόνια σε 9 μήνες. Για να λέμε την αλήθεια, εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να γίνει κάτι καλύτερο.

Το κακό βέβαια είναι, ότι και πολύ αργότερα, όταν το ΠΕΚΠΑ μετασχηματίστηκε σε ΙΕΚ το ίδιο έγινε.

Ίσως στο μέλλον κάνω μια αναφορά και στη σημερινή εκπαιδευτική κατάσταση, στο χώρο των ασθενοφόρων και γενικότερα των Ιατρικών Επειγόντων, ως Εκπαιδευτής. Και την αυτοκριτική μου.

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

Τι βλέπουν τα μάτια μας


Και τι ακούνε τ' αυτιά μας. Κάθε μέρα, σε έναν πολύ μεγάλο χώρο. Μέσα από ένα ασθενοφόρο, στους δρόμους της Αθήνας, αλλά και πιο έξω. Για τη δουλειά μας.

Στα Νοσοκομεία και σε κάθε χώρο που επισκεπτόμαστε. Με φωτογραφίες τις περισσότερες φορές.

Και με τις προσωπικές μου απόψεις και κριτικές, μετά από 19 χρόνια στο χώρο, με σπουδές, ειδικεύσεις και εξειδικεύσεις. Σε μία δουλειά που μου αρέσει.