Το παράδειγμα.

Αν κάποιος ψάξει τα αίτια της νίκης των Ελλήνων κατά των Ιταλών, το φθινόπωρο του '40, θα διαπιστώσει πως όλα τα ιστορικά συγγράμματα, πάνω κάτω ταυτίζονται. Αν όμως ανατρέξει σε σοβαρούς στρατιωτικούς αναλυτές, θα εκπλαγεί. Ναι μεν αναφέρουν τον πατριωτισμό και τον υπέρ βωμών και εστιών αγώνα, αλλά ταυτόχρονα σημειώνουν ότι υπήρχε και άλλος λόγος, για να αντισταθμιστεί η ιταλική υπεροπλία. Ο λόγος ήταν, ο μέχρις εσχάτων αγώνας των Ελλήνων, σε αντίθεση με την εύκολη υποχώρηση των Ιταλών στην πρώτη δυσκολία. Γιατί αυτή η διαφορά; Μόνο λόγω πατριωτικού φρονήματος; Είναι γνωστό πλέον ότι όσο εκπαιδευμένα και να είναι τα μάχιμα τμήματα κάθε κατηγορίας, απεχθάνονται να εκτελούν εντολές, αλλά αντίθετα, ακολουθούν πιστά "το παράδειγμα". Και ενώ οι Έλληνες υπαξιωματικοί και αξιωματικοί, έβγαιναν πρώτοι από το χαράκωμα εναντίον του εχθρού, οι Ιταλοί έμεναν στα μετόπισθεν, στέλνοντας τους στρατιώτες τους, μόνους στην μάχη.

Σε καιρό ειρήνης, δεν μάχεται ο Στρατός, αλλά άλλες Υπηρεσίες, με αποστολή την διαφύλαξη της ασφάλειας και της υγείας των πολιτών. Η ΕΛ.ΑΣ, το Π.Σ, το ΕΚΑΒ κλπ. Στο "πεδίο της μάχης" συναντάς καθημερινά αρχιφύλακες, αστυνόμους, αρχιπυροσβέστες και πυραγούς. Όλα τα κατώτερα και μεσαία στελέχη τους είναι στον δρόμο και σε περίπτωση σοβαρού συμβάντος, εμφανίζονται αστραπιαία και τα ανώτερα έως και τα ανώτατα. Από την πλευρά του ΕΚΑΒ, δεν βλέπεις ούτε υποδεκανέα. Όσοι ασκούν διοίκηση είναι μέσα και έχουν στείλει στην μάχη μόνους τους στρατιώτες. Οι διοικούντες δεν έχουν επαφή με το πεδίο της μάχης, ούτε με τους στρατιώτες, παρά μόνο σε περιπτώσεις που τους καλούν να τους επιπλήξουν, ή να τους τιμωρήσουν επειδή δεν έκαναν σωστά την δουλειά τους. Δουλειά την οποία οι ίδιοι δεν ασκούν, ούτε ξέρουν πως γίνεται, ούτε καν την έχουν διαβάσει σε βιβλίο.

Ποιο παράδειγμα λοιπόν, θα ακολουθήσει ο εκαβίτης - στρατιώτης; Ποια από τις φωνές θα ακούσει; Αυτή που του λέει "ρίξου στην μάχη μέχρις εσχάτων", ή την άλλη "βρες καμιά άκρη να πας μέσα"; Κι αν δεν βρεις άκρη να πας μέσα, ή αν δεν σε βολεύει, κάθισε έξω, αλλά κρυμμένος πίσω από κανέναν θάμνο και άσε τους άλλους να πολεμήσουν.

Αεροδιακομιδές, το μεγάλο παραμύθι.

Ναι, έχω γράψει κι άλλες φορές και θα γράψω άλλες εκατό. Τουλάχιστον εμείς να ξέρουμε τι μας γίνεται και να μην τρώμε το παραμύθι των "ειδικών".

Η οριστική λύση, έπρεπε να είχε δοθεί δεκαετίες πίσω, τότε που λεφτά υπήρχαν, αλλά έγινε μία δημοσιοϋπαλληλική επιλογή, με προβλέψιμη αποτυχία, στην οποία όμως προστέθηκαν νεκροί και εκτροχιάστηκε τελείως. Και από τότε τίποτα. Όλοι επέλεξαν την επιφανειακή ενασχόληση με το ζήτημα και το κρύψιμο του προβλήματος κάτω από το χαλί.

Οι αεροδιακομιδές διακινούν πολύ χρήμα. Εκατομμύρια ευρώ. Πεδίο τεράστιο, για μίζες και προμήθειες. Και γιατί ρε αδερφέ, δεν απλώνει κάποιος το χέρι να τα αρπάξει και να τελειώνουμε μ' αυτήν την ιστορία; Γιατί όλοι ψάχνουν να τα αρπάξουν, αλλά να μην χρεωθούν την αποτυχία. Γιατί υπάρχουν οι νεκροί. Ο επόμενος που θα πάρει μια απόφαση και του κάτσει να πέσει ελικόπτερο, πάει κατευθείαν Γουδή για θάνατο, όχι με τουφέκισμα, αλλά με ανασκολοπισμό*.

Και φτάσαμε σήμερα, να ανακοινώνει η Πολεμική Αεροπορία ότι ξέμεινε από εναέρια μέσα και να τρέχουμε και να μην φτάνουμε. Και ο καθένας να λέει την χαζομάρα του. Λες και μέχρι χτες όλα ήταν ιδανικά. Λες και μέχρι χτες, ο ασθενής και ο τραυματίας, είχαν τις καλύτερες υπηρεσίες.

Για να ρωτήσω. Τι είναι καλύτερο για μια ετοιμόγεννη; Να την διακομίσει ένας Καρδιολόγος με Διασώστη, ή ένας Μαιευτήρας με Μαία; Τι είναι καλύτερο για έναν βαρέως πάσχοντα; Να τον διακομίσει ένας Γενικός γιατρός με Διασώστη, ή ένας Εντατικολόγος με Νοσηλευτή ΜΕΘ; Δηλαδή δεν κάνουν οι Γιατροί και οι Διασώστες του ΕΚΑΒ; Μπορούν να κάνουν πολύ καλά, έως άριστα, κάτι που κανένας άλλος δεν μπορεί. Επείγοντα που δεν έχουν αντιμετωπιστεί.

Συμπέρασμα: Οι επείγουσες επεμβάσεις με εναέρια μέσα είναι δουλειά του ΕΚΑΒ, οι τακτικές αεροδιακομιδές είναι δουλειά του Υπουργείου Υγείας. Τι θα κάνει; Ας κόψει τον λαιμό του. Ας ιδρύσει άλλον φορέα. Ας τα δώσει σε ιδιώτη, αφού καθορίσει τους όρους. Δεν μας αφορά και τέλος.

Πάμε τώρα στις συνθήκες διακομιδής. Μιλάμε για κακοποίηση του ασθενούς. Για να πάρετε μια ιδέα, φανταστείτε να μην υπήρχαν νοσοκομεία και οι ασθενείς να νοσηλεύονταν σε αντίσκηνα του Στρατού, πάνω σε ράντζα εκστρατείας. Προσθέστε τις αναταράξεις και τον θόρυβο και έχετε αντιληφθεί το 40% των συνθηκών. Πιο τυχεροί οι ευρισκόμενοι σε καταστολή, με μηχανική υποστήριξη. Δεν θα καταλάβουν τίποτα και θα ξυπνήσουν σε κρεβάτι νοσοκομείου με σεντόνια. Οι υπόλοιποι θα το ζήσουν και θα το θυμούνται για πάντα. Λίγο θα θυμούνται το σπασμένο τους πόδι, ή το έμφραγμα. Το χειρότερο κομμάτι στην περιπέτεια της υγείας τους, είναι η αεροδιακομιδή. 

Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει δικαιολογία, να βασανίζουμε τους ασθενείς, χρησιμοποιώντας στρατιωτικά μέσα. Είναι απάνθρωπο.

Κι όμως, αυτά που ανέφερα για ιατρικές υπηρεσίες και συνθήκες διακομιδής, κανέναν δεν απασχολούν. Ξέρετε τι απασχολεί όλους και είναι κότες να πάρουν απόφαση; Η ασφάλεια πτήσης.

Τα ελικόπτερα πέφτουν για τρεις λόγους: Καιρός, Βλάβη, Χειριστής. Μάλιστα αν ρωτήσετε κάποιον ειδικό, θα σας πει ότι για να πέσουν, πρέπει να υπάρξουν ταυτόχρονα, τουλάχιστον δύο από τις τρεις αιτίες. Οι βλάβες είναι σπάνιες και εξαρτώνται από την συντήρηση και εκεί κανείς δεν κάνει εκπτώσεις. Καιρό τον Χειμώνα, έχουμε πάντα στο Αιγαίο, οπότε τι μένει να προσέξουμε; Τον χειριστή. 

Ποιος είναι καλύτερος για το Αιγαίο; Αυτός που έβγαλε μια οποιαδήποτε σχολή, ή αυτός που έβγαλε Ικάρων; Αυτός που πετούσε πάνω από την Σαχάρα, ή τον κάμπο της Θεσσαλίας, ή αυτός που κάνει έρευνα και διάσωση πάνω από θάλασσα; (Να μην εξαιρέσουμε τους ναύτες που κάνουν ανθυποβρυχιακό, πετώντας με όλους τους καιρούς, 300 πόδια πάνω από το κύμα).

Συμπέρασμα: Αν το δώσεις σε ιδιώτη, μπορείς να διασφαλίσεις ότι θα ψωνίσει πιλότους από την βιτρίνα και όχι από το καλάθι; Αν δημιουργήσεις δικό σου φορέα, θα προσλάβεις τους κατάλληλους;

Εγώ όλα αυτά τα φοβάμαι. Να πάρουμε δικά μας πτητικά και να τα παραχωρήσουμε στην Πολεμική Αεροπορία να τα λειτουργεί. Να απεγκλωβιστούμε από τις τακτικές αεροδιακομιδές και να τις πάρει το Υπουργείο να τις κάνει ότι θέλει. Να κάνει δικό του φορέα, ή να τις δώσει σε ιδιώτη. Να αντιμετωπίσει την εξάπλωση του κορωνοϊού στα νησιά. Να μπορεί να χρεώνει τα ασφαλιστικά ταμεία και τις ιδιωτικές ασφαλιστικές. Να πάρουν τις μίζες αυτοί που είναι να τις πάρουν. Να μην έχουμε και κανένα ατύχημα και όλοι να είμαστε ευχαριστημένοι.

*ανασκολοπισμός

Η επόμενη (μετά τον ιό) ημέρα.

Όχι, δεν θα γράψω για το μέλλον της Χώρας. Δεν είμαι κανένας σοβαρός αναλυτής με τέσσερα πτυχία στην πλάτη. Δυο κουβέντες μόνο, όπως τα καταλαβαίνει το μυαλό μου και θα πάω στο ΕΚΑΒ.

Έχουμε και λέμε. Οι μισοί πολίτες δεν δουλεύουν, οι άλλοι μισοί είναι συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι. Τα επιδόματα πέφτουν βροχή. Τα κουκιά όμως είναι μετρημένα. Τα έσοδα του Κράτους προέρχονται αποκλειστικά από την φορολογία. Άρα; Πως θα πληρωθεί ο λογαριασμός;

Που βρήκε τα δις ο Αλέξης και άφησε μαξιλάρι; Από λεφτόδεντρο; Όχι, αλλά ρημάζοντας στην φορολογία, συγκεκριμένη τάξη πολιτών. Αν τα ξοδέψει ο Κυριάκος, πως θα τα αναπληρώσει; Από λεφτόδεντρο; Δεν υπάρχει είπαμε.

Αντί να περάσουμε στην ψηφιοποίηση και στην τηλεργασία, με τρόπο ομαλό, εδώ και 20 χρόνια, το κάναμε με τον πιο βάναυσο τρόπο μέσα σε μία βδομάδα. Με το τέλος της πανδημίας, θα επιστρέψουμε στην προηγούμενη κατάσταση; Με τίποτα. Δεκάδες χιλιάδες τεμπελοθέσεις, πρέπει να θεωρούνται ήδη χαμένες και το κλάμα θα είναι γοερό, όταν αυτό επεκταθεί στο Δημόσιο.

Πάμε στο ΕΚΑΒ.

Ανέλπιστες καταστάσεις. Και χρήμα και δόξα. Αυτό δεν ξανάγινε ποτέ. Εκεί που ήμασταν οι παλιοτελευταίοι, ξαφνικά όλοι έχουν φάει την σκόνη μας. Έχει πάρει φωτιά το facebook και ο αυτοθαυμασμός έχει χτυπήσει κόκκινο. "Εσείς μείνετε σπίτι και ο μέχρι χτες ότι να ναι εκαβίτης είναι εδώ για σας". Και αμέτρητες συνεντεύξεις και αμέτρητες δωρεές ιδιωτών, ακόμη και στον πιο τελευταίο Τομέα και αμέτρητες φωτογραφίες και ευχαριστήρια με τον ιδιώτη που δώρησε τρία κουτιά γάντια στον Τομέα Άνω Τραχανοπλαγιάς του ΕΚΑΒ.

Και χρήμα από το Υπουργείο, στους μαχητές της πρώτης γραμμής. Και δώρο Πάσχα. Και επίδομα στολής, καθαρό, αφορολόγητο και αναπροσαρμοζόμενο. Με έναν Νόμο και ένα άρθρο. Με τον ίδιο τρόπο καταργείται, αλλά δεν είναι της παρούσης, τώρα βάζουμε τσέπη.

Τι θα μείνει την επόμενη μέρα, όταν θα σβήσουν τα φώτα της γιορτής, όταν θα έχει φαγωθεί το επίδομα και όταν τα like στο facebook πάρουν την κάτω βόλτα; Κατάθλιψη σε όσους (όσες) δεν πρόλαβαν να βρουν γυναίκα (άντρα) και βίαιη επιστροφή στην κανονικότητα για τους υπόλοιπους. Δύο σήματα στην αρχή της βάρδιας, μία ώρα διάλειμμα για καθαρισμό, καύσιμα, υλικά, άλλο ένα μετά και σχολάσαμε. Περιπατητικά τα περιστατικά κατά προτίμηση, τα οποία παραλαμβάνουμε έστω και με το ζόρι, για να μην κάτσει καμιά στραβή και φάμε στο κεφάλι καμιά ανακοπή, ή κανένα κουβάλημα από τον τρίτο, χωρίς ασανσέρ.

Κάποιοι το έχουν καταλάβει και ήδη ακούγονται φωνές για θεσμικές διεκδικήσεις, ειδικά από Β. Ελλάδα. Αυτό όμως είναι κάτι, το οποίο ενδιαφέρει μόνο τους μάχιμους Διασώστες και προϋποθέτει συνδικαλιστικό κίνημα, με συγκεκριμένο προσανατολισμό.

Γνωρίζεις μπαρουτοκαπνισμένε μαχητή του κορωνοϊού, πόσους ψήφισες να σε εκπροσωπούν στο 11μελές Συμβούλιο του μεγαλύτερου Σωματείου της Χώρας; Και βέβαια γνωρίζεις, γιατί δεν τους φύτεψε κανένας δικτάτορας, αλλά εκλέχτηκαν με δημοκρατικότατες διαδικασίες. Εσύ ψήφισες έτσι, διαστημικέ paramedic της πρώτης γραμμής. Δύο. Έτσι δεν είναι; Από τους έντεκα (11), οι δύο (2) ήταν μάχιμοι Διασώστες.

Ας θυμηθούμε τι έγινε στις τελευταίες εκλογές. Καμία παράταξη δεν κατέβηκε με πρόγραμμα. Γιατί, τα "κάντε προσλήψεις, αγοράστε ασθενοφόρα, αναβαθμίστε την σχολή, δημόσια και δωρεάν υγεία, όχι στον ιμπεριαλισμό και την παγκοσμιοποίηση" δεν είναι πρόγραμμα, είναι συνθήματα. Πρόγραμμα σημαίνει καταθέτω μελέτη, με οφέλη και κόστος και πιστοποιημένη εφαρμογή σε άλλα Κράτη με προηγμένα Συστήματα.

Η κυβερνητική - συνδικαλιστική παράταξη (ΣΥΡΙΖΑ) κατέβηκε με δύο συνθήματα. Το ένα "μην ξεχνάτε είμαστε Κυβέρνηση" και το άλλο "ψηφίστε την ηγεσία της αντιδεξιάς δημοκρατικής συσπείρωσης". Κατάφερε να συσπειρώσει τους πάντες εναντίον της, αλλά πέτυχε μια νίκη. Εκεί που δεν υπήρχε, πήρε 2 έδρες. Πέτυχε και μια ήττα. Να χάσει άλλες δύο έδρες, που με άλλη πολιτική θα ήταν δικές της. Πέτυχε κι άλλη μία ήττα. Τις έδρες πήραν δύο εκπρόσωποι της Διοίκησης, τοποθετημένοι στο γρ. κίνησης. 

Χωρίς πρόγραμμα κατέβηκε και η ΔΑΚΕ, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, αφού ήταν αρκετό ένα κλείσιμο ματιού στους ψηφοφόρους και μια υπενθύμιση, ότι εμείς θα είμαστε η επόμενη Κυβέρνηση. Πέτυχε μια τεράστια νίκη, μαζεύοντας 5 από τις 11 έδρες. Και μια τεράστια ήττα, εκλέγοντας μόνο έναν (1) μάχιμο Διασώστη στους 5. Πέτυχε και δεύτερη ήττα, βγάζοντας εκτός εκλόγιμων θέσεων, την μοναδική Διασώστρια μέλος του Συμβουλίου. Να κάνω εδώ μια παρένθεση, για να αναφέρω ότι, όλοι γνωρίζουμε τις ιδιαίτερες δυσκολίες που παρουσιάζει το επάγγελμα για τις γυναίκες, οπότε αντιλαμβανόμαστε με τι είδους κριτήρια ψηφίζουν οι συναδέλφισες. Έναν σταυρό να της έδινε, η κάθε μία που ψήφισε ΔΑΚΕ, θα έβγαινε με τα τσαρούχια.

Βέβαια το Συμβούλιο δεν έμεινε χωρίς γυναίκα, αφού η ΠΑΣΚΕ και συνεργαζόμενες δυνάμεις, κατέβασε υποψήφια μια ιδιαίτερα γνωστή και αγαπητή συνάδελφο, η οποία εκλέχτηκε εύκολα. Μεταξύ μας βέβαια και συντεχνιακά σκεπτόμενοι, θα προτιμούσαμε την υποψήφια της ΔΑΚΕ, επειδή είναι μία από μας, του δρόμου. Τεράστια η νίκη της ΠΑΣΚΕ, με 3 κερδισμένες έδρες από το πουθενά, χωρίς πλάτες πολιτικού φορέα, χωρίς εξουσία και χωρίς καμιά προοπτική εξουσίας. Ήττα και για αυτήν την Παράταξη, το ότι μόνο ο ένας από τους 3 είναι μάχιμος Διασώστης.

Στο ΚΚΕ δεν χρειάζεται να κάνω ιδιαίτερη αναφορά, αφού σε όλες τις εκλογές, σε όλα τα Σωματεία κατεβαίνει με το ίδιο σύνθημα: "Ψηφίστε να επικρατήσει ο κομμουνισμός και θα λυθούν όλα σας τα προβλήματα". Ακόμη κι αυτοί, είχαν στο ψηφοδέλτιό τους αξιόλογα νέα στελέχη, που έχουν πολλά να προσφέρουν, έστω μέσα από τα κόκκινα φίλτρα. Κι όμως μοίρασαν τις ψήφους τους στους μόνιμους ιδιοκτήτες, εκλέγοντας τελικά έναν.

Πόσοι τελικά από τους εκλεγμένους, έχουν πραγματική επαφή με το αντικείμενο; Πόσοι γνωρίζουν το παγκόσμιο γίγνεσθαι στο επάγγελμα; Πόσοι έχουν σχέση με την εκπαίδευση; Πόσοι με την αντιμετώπιση μαζικών απωλειών υγείας; Εμείς οι ψηφοφόροι τους, τι προσδοκούμε με την ψήφο μας; Εκσυγχρονισμό και αναβάθμιση; Ή μήπως άδειες, ρεπό, βόλεμα, μετάθεση, μετάταξη;

Λοιπόν, για να ξέρουμε τι λέμε. Με έναν κορωνοϊό κάθε δύο χρόνια, κάτι γίνεται. Αλλιώς, μένουμε στο επίδομα στολής και γυρίζουμε στα ίδια.

Κορωνο - σκέψεις

Στην ανακοίνωση του Εθνικού Οργανισμού Δημοσιας Υγείας, “οδηγίες COVID19, για τα πληρώματα ασθενοφόρων του ΕΚΑΒ,” μεταξύ άλλων διαβάζουμε:

“1- Στις περιπτώσεις διακομιδών περιστατικών ύποπτων ή και επιβεβαιωμένων περιστατικών κορωνοϊού Covid-19 προβλέπεται η χρήση απλής χειρουργικής μάσκας.

Κάθε ασθενής με συμπτώματα οξείας λοίμωξης αναπνευστικού (αιφνίδια έναρξη νόσου, με τουλάχιστον ένα από τα παρακάτω συμπτώματα: βήχας, πυρετός, δύσπνοια) θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ενδεχόμενο κρούσμα COVID-19.”

http://www.ekabnews.gr/2020/03/covid-19_23.html?fbclid=IwAR1V-2en2hEQ1HE4FTG2HbkH_sKAnz0nJ4poCVqptHUqUhbfJBPRflXMLl0

Σας θυμίζω ότι, πρώτον:

Οι εργαζόμενοι στα χειρουργεία φορούν μάσκα ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ για να προστατεύσουν τους υπόλοιπους γύρω τους.

Ο χειρουργός φοράει μάσκα ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ για να προστατεύσει τον ασθενή που χειρουργεί.

Άρα, δεν φοράει κάποιος χειρουργική μάσκα ΜΟΝΟ για να προστατευθεί από τους άλλους, αλλά ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ για να τους προστατεύσει.

Δεύτερον:

Επειδή ακούγονται διάφορα, ας ξαναθυμηθούμε πως μεταδίδεται ο ιός.

Η μετάδοση του ιού γίνεται μέσω των υγρών – σταγονιδίων οποιασδήποτε μορφής (πχ αιωρούμενα, νεφελοποιηση, φτέρνισμα, αναπνευστικές εκκρίσεις κλπ). Αν σταγονίδια ενός φορέα έρθουν σε επαφή με βλεννογόνους ενός υγιούς ατόμου, τότε ο δεύτερος θα νοσήσει.

Επίσης, η επαφή γυμνών χεριών με μολυσματικές επιφάνειες, μπορεί να μεταφέρει τον ιό, αν όμως δεν προσβληθεί βλεννογόνος ή τραυματισμένη περιοχή το άτομο δεν θα νοσήσει, γι αυτό είναι απαραίτητη η υγιεινή χεριών και η χρήση γαντιών.

Πάμε παρακάτω,

-Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει, “Κάθε ασθενής με συμπτώματα βήχα, πυρετό, δύσπνοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κρούσμα COVID-19;

-Ο ασυμπτωματικος φορέας διασπείρει τον ιό, ναι ή όχι;

Αν λάβουμε υπόψιν ότι, οι φορείς με COVID19 μπορεί τις πρώτες μέρες να είναι ασυμπτωματικοί, δίχως βήχα, πυρετό και χαμηλό spo2, τότε όλοι οι ασθενείς και τραυματίες οποιασδήποτε νόσου ή παθήσεως, που θα διακομιστούν ή θα μπουν σε υγειονομικούς σταθμούς, θα πρέπει να χαρακτηρίζονται περιστατικά COVID19, μέχρι αποδείξεως του αντίθετου.

Και επειδή η κύρια πηγή παραγωγής και μετάδοσης σταγονιδίων είναι το στόμα και η μύτη, για το λόγο αυτό, όλα τα περιστατικά που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε προνοσοκομειακα, νοσοκομειακά και διανοσοκομειακα, θα πρέπει απαραιτήτως, ασθενής και συνοδοί να φορούν χειρουργική μάσκα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΠΑΘΗΣΕΩΣ. Επαναλαμβάνω, όχι μόνο για να προστατευθούν, αλλά κυρίως για να προστατευόσουν τους γύρω τους.

Χίλιες φορές να βήξει κάποιος πάνω στην μάσκα που φορά, παρά να μισοβηξει στα πατσαβούρια του, ενώ εξετάζεται πχ στα ΤΕΠ.

Σκεφτείτε πως, αν μπορούσαμε να “σβήσουμε” το στόμα και την μύτη του κάθε ανθρώπου στην γη, για 10 –15 μέρες, θα ξεπατώναμε τον ίο.

Όσο και αν προστατέψουμε τα δέντρα του δάσους, αν δεν απομονώσουμε την διασπορά της φωτιάς, αργά ή γρήγορα θα καούν όλα τα δέντρα.

Ακόμα ακόμα και αν βρεθεί θετικό το ασυμπτωματικο περιστατικό που διακομίσαμε πριν μερικές μέρες, αν του είχαμε φορέσει προληπτικά μάσκα, θα ξέρουμε σήμερα ότι έχουμε ελαττώσει τις πιθανότητες να νοσήσουμε και επίσης γλυτώσαμε την καμπίνα του ασθενοφόρου από σάλια και φτερνίσματα. Το ίδιο ισχύει και για τους χώρους των νοσοκομείων.

Αυτό σημαίνει πως, κάθε περιστατικό που θα διακομίσουμε = 2 χειρουργικές μάσκες (ασθενής -συνοδός).

Με αυτές τις σκέψεις προκύπτει το εξής ερώτημα:

-Είναι εφικτό να βρεθούν τόσες μάσκες που να καλύπτουν τις παραπάνω ανάγκες;

-Και αν βρεθούν, πως θα εξασφαλιστεί η ορθολογική χρήση τους, ώστε να αποφύγουμε την σπατάλη και τον μασκοπόλεμο;

Η ημέρα της κρίσης.

Ενίοτε τα πράγματα στραβώνουν και κάθε υπολογισμός πέφτει έξω. Shit happens που λένε οι Αμερικάνοι, "έτσι είναι η ζωή", σε ελεύθερη καθωσπρέπει μετάφραση.

Είναι αλήθεια ότι κανένας μας δεν ήρθε στο ΕΚΑΒ, επειδή είχε την κάψα να γίνει υγειονομικός. Για το Δημόσιο ήρθαμε όλοι. Στην πορεία κάποιοι προσαρμόστηκαν, τους άρεσε και προόδευσαν, σε πολύ καλό, έως άριστο επίπεδο. Οι περισσότεροι δεν γούσταραν και δεν το έκαναν ποτέ, αφού και κανείς δεν τους υποχρέωσε, να γίνουν Διασώστες, ή να πάνε στο σπίτι τους. Και αυτό γιατί βρήκαν την ιδανική Υπηρεσία. Το ΕΚΑΒ. Αν θες δουλεύεις, αν δεν θες, δεν δουλεύεις. Μπορείς να περπατάς τα εμφράγματα, να ξαπλώνεις τα ΟΠΟ, να τραβάς τον τραυματία από την ζώνη, να μην κάνεις ποτέ ΚΑΡΠΑ, να μην μάθεις ποτέ που μπαίνουν τα ηλεκτρόδια του απινιδωτή, να μην ξέρεις που βρίσκονται οι νάρθηκες και οι ζώνες της σανίδας. Δεν θα σου πει κανένας κουβέντα.

Τώρα όμως με τον κορωνοϊό την πάτησες. Σε εκδικείται η δουλειά σου. Κινδυνεύεις το ίδιο με τους άλλους να κολλήσεις. Όσο και να λουφάρεις δεν γλυτώνεις. Και πέντε περιστατικά να κάνει ο άλλος, ένα να κάνεις εσύ, μπορεί ο άλλος να γλυτώσει και συ να το αρπάξεις.

Ξεκίνα λοιπόν να σκούζεις για της ελλείψεις, οι οποίες 35 χρόνια δεν σε απασχολούσαν. Γιατί το μόνο που σε ένοιαζε, ήταν η 13 και η 27 του μήνα. Ζήτα και γραπτή εγγύηση ότι δεν θα κολλήσεις. Να ζητήσει και ο Αστυνομικός, ότι δεν θα φάει ποτέ σφαίρα και ο Πυροσβέστης ότι δεν θα καεί από την φωτιά, ούτε θα πνιγεί από τους καπνούς.

Όσο και να σκούξεις, θα το λουστείς εκαβιτάκο.