Όχι, δεν θα γράψω για το μέλλον της Χώρας. Δεν είμαι κανένας σοβαρός αναλυτής με τέσσερα πτυχία στην πλάτη. Δυο κουβέντες μόνο, όπως τα καταλαβαίνει το μυαλό μου και θα πάω στο ΕΚΑΒ.
Έχουμε και λέμε. Οι μισοί πολίτες δεν δουλεύουν, οι άλλοι μισοί είναι συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι. Τα επιδόματα πέφτουν βροχή. Τα κουκιά όμως είναι μετρημένα. Τα έσοδα του Κράτους προέρχονται αποκλειστικά από την φορολογία. Άρα; Πως θα πληρωθεί ο λογαριασμός;
Που βρήκε τα δις ο Αλέξης και άφησε μαξιλάρι; Από λεφτόδεντρο; Όχι, αλλά ρημάζοντας στην φορολογία, συγκεκριμένη τάξη πολιτών. Αν τα ξοδέψει ο Κυριάκος, πως θα τα αναπληρώσει; Από λεφτόδεντρο; Δεν υπάρχει είπαμε.
Αντί να περάσουμε στην ψηφιοποίηση και στην τηλεργασία, με τρόπο ομαλό, εδώ και 20 χρόνια, το κάναμε με τον πιο βάναυσο τρόπο μέσα σε μία βδομάδα. Με το τέλος της πανδημίας, θα επιστρέψουμε στην προηγούμενη κατάσταση; Με τίποτα. Δεκάδες χιλιάδες τεμπελοθέσεις, πρέπει να θεωρούνται ήδη χαμένες και το κλάμα θα είναι γοερό, όταν αυτό επεκταθεί στο Δημόσιο.
Πάμε στο ΕΚΑΒ.
Ανέλπιστες καταστάσεις. Και χρήμα και δόξα. Αυτό δεν ξανάγινε ποτέ. Εκεί που ήμασταν οι παλιοτελευταίοι, ξαφνικά όλοι έχουν φάει την σκόνη μας. Έχει πάρει φωτιά το facebook και ο αυτοθαυμασμός έχει χτυπήσει κόκκινο. "Εσείς μείνετε σπίτι και ο μέχρι χτες ότι να ναι εκαβίτης είναι εδώ για σας". Και αμέτρητες συνεντεύξεις και αμέτρητες δωρεές ιδιωτών, ακόμη και στον πιο τελευταίο Τομέα και αμέτρητες φωτογραφίες και ευχαριστήρια με τον ιδιώτη που δώρησε τρία κουτιά γάντια στον Τομέα Άνω Τραχανοπλαγιάς του ΕΚΑΒ.
Και χρήμα από το Υπουργείο, στους μαχητές της πρώτης γραμμής. Και δώρο Πάσχα. Και επίδομα στολής, καθαρό, αφορολόγητο και αναπροσαρμοζόμενο. Με έναν Νόμο και ένα άρθρο. Με τον ίδιο τρόπο καταργείται, αλλά δεν είναι της παρούσης, τώρα βάζουμε τσέπη.
Τι θα μείνει την επόμενη μέρα, όταν θα σβήσουν τα φώτα της γιορτής, όταν θα έχει φαγωθεί το επίδομα και όταν τα like στο facebook πάρουν την κάτω βόλτα; Κατάθλιψη σε όσους (όσες) δεν πρόλαβαν να βρουν γυναίκα (άντρα) και βίαιη επιστροφή στην κανονικότητα για τους υπόλοιπους. Δύο σήματα στην αρχή της βάρδιας, μία ώρα διάλειμμα για καθαρισμό, καύσιμα, υλικά, άλλο ένα μετά και σχολάσαμε. Περιπατητικά τα περιστατικά κατά προτίμηση, τα οποία παραλαμβάνουμε έστω και με το ζόρι, για να μην κάτσει καμιά στραβή και φάμε στο κεφάλι καμιά ανακοπή, ή κανένα κουβάλημα από τον τρίτο, χωρίς ασανσέρ.
Κάποιοι το έχουν καταλάβει και ήδη ακούγονται φωνές για θεσμικές διεκδικήσεις, ειδικά από Β. Ελλάδα. Αυτό όμως είναι κάτι, το οποίο ενδιαφέρει μόνο τους μάχιμους Διασώστες και προϋποθέτει συνδικαλιστικό κίνημα, με συγκεκριμένο προσανατολισμό.
Ας θυμηθούμε τι έγινε στις τελευταίες εκλογές. Καμία παράταξη δεν κατέβηκε με πρόγραμμα. Γιατί, τα "κάντε προσλήψεις, αγοράστε ασθενοφόρα, αναβαθμίστε την σχολή, δημόσια και δωρεάν υγεία, όχι στον ιμπεριαλισμό και την παγκοσμιοποίηση" δεν είναι πρόγραμμα, είναι συνθήματα. Πρόγραμμα σημαίνει καταθέτω μελέτη, με οφέλη και κόστος και πιστοποιημένη εφαρμογή σε άλλα Κράτη με προηγμένα Συστήματα.
Η κυβερνητική - συνδικαλιστική παράταξη (ΣΥΡΙΖΑ) κατέβηκε με δύο συνθήματα. Το ένα "μην ξεχνάτε είμαστε Κυβέρνηση" και το άλλο "ψηφίστε την ηγεσία της αντιδεξιάς δημοκρατικής συσπείρωσης". Κατάφερε να συσπειρώσει τους πάντες εναντίον της, αλλά πέτυχε μια νίκη. Εκεί που δεν υπήρχε, πήρε 2 έδρες. Πέτυχε και μια ήττα. Να χάσει άλλες δύο έδρες, που με άλλη πολιτική θα ήταν δικές της. Πέτυχε κι άλλη μία ήττα. Τις έδρες πήραν δύο εκπρόσωποι της Διοίκησης, τοποθετημένοι στο γρ. κίνησης.
Χωρίς πρόγραμμα κατέβηκε και η ΔΑΚΕ, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, αφού ήταν αρκετό ένα κλείσιμο ματιού στους ψηφοφόρους και μια υπενθύμιση, ότι εμείς θα είμαστε η επόμενη Κυβέρνηση. Πέτυχε μια τεράστια νίκη, μαζεύοντας 5 από τις 11 έδρες. Και μια τεράστια ήττα, εκλέγοντας μόνο έναν (1) μάχιμο Διασώστη στους 5. Πέτυχε και δεύτερη ήττα, βγάζοντας εκτός εκλόγιμων θέσεων, την μοναδική Διασώστρια μέλος του Συμβουλίου. Να κάνω εδώ μια παρένθεση, για να αναφέρω ότι, όλοι γνωρίζουμε τις ιδιαίτερες δυσκολίες που παρουσιάζει το επάγγελμα για τις γυναίκες, οπότε αντιλαμβανόμαστε με τι είδους κριτήρια ψηφίζουν οι συναδέλφισες. Έναν σταυρό να της έδινε, η κάθε μία που ψήφισε ΔΑΚΕ, θα έβγαινε με τα τσαρούχια.
Βέβαια το Συμβούλιο δεν έμεινε χωρίς γυναίκα, αφού η ΠΑΣΚΕ και συνεργαζόμενες δυνάμεις, κατέβασε υποψήφια μια ιδιαίτερα γνωστή και αγαπητή συνάδελφο, η οποία εκλέχτηκε εύκολα. Μεταξύ μας βέβαια και συντεχνιακά σκεπτόμενοι, θα προτιμούσαμε την υποψήφια της ΔΑΚΕ, επειδή είναι μία από μας, του δρόμου. Τεράστια η νίκη της ΠΑΣΚΕ, με 3 κερδισμένες έδρες από το πουθενά, χωρίς πλάτες πολιτικού φορέα, χωρίς εξουσία και χωρίς καμιά προοπτική εξουσίας. Ήττα και για αυτήν την Παράταξη, το ότι μόνο ο ένας από τους 3 είναι μάχιμος Διασώστης.
Στο ΚΚΕ δεν χρειάζεται να κάνω ιδιαίτερη αναφορά, αφού σε όλες τις εκλογές, σε όλα τα Σωματεία κατεβαίνει με το ίδιο σύνθημα: "Ψηφίστε να επικρατήσει ο κομμουνισμός και θα λυθούν όλα σας τα προβλήματα". Ακόμη κι αυτοί, είχαν στο ψηφοδέλτιό τους αξιόλογα νέα στελέχη, που έχουν πολλά να προσφέρουν, έστω μέσα από τα κόκκινα φίλτρα. Κι όμως μοίρασαν τις ψήφους τους στους μόνιμους ιδιοκτήτες, εκλέγοντας τελικά έναν.
Πόσοι τελικά από τους εκλεγμένους, έχουν πραγματική επαφή με το αντικείμενο; Πόσοι γνωρίζουν το παγκόσμιο γίγνεσθαι στο επάγγελμα; Πόσοι έχουν σχέση με την εκπαίδευση; Πόσοι με την αντιμετώπιση μαζικών απωλειών υγείας; Εμείς οι ψηφοφόροι τους, τι προσδοκούμε με την ψήφο μας; Εκσυγχρονισμό και αναβάθμιση; Ή μήπως άδειες, ρεπό, βόλεμα, μετάθεση, μετάταξη;
Λοιπόν, για να ξέρουμε τι λέμε. Με έναν κορωνοϊό κάθε δύο χρόνια, κάτι γίνεται. Αλλιώς, μένουμε στο επίδομα στολής και γυρίζουμε στα ίδια.
