Η ημέρα της κρίσης.

Ενίοτε τα πράγματα στραβώνουν και κάθε υπολογισμός πέφτει έξω. Shit happens που λένε οι Αμερικάνοι, "έτσι είναι η ζωή", σε ελεύθερη καθωσπρέπει μετάφραση.

Είναι αλήθεια ότι κανένας μας δεν ήρθε στο ΕΚΑΒ, επειδή είχε την κάψα να γίνει υγειονομικός. Για το Δημόσιο ήρθαμε όλοι. Στην πορεία κάποιοι προσαρμόστηκαν, τους άρεσε και προόδευσαν, σε πολύ καλό, έως άριστο επίπεδο. Οι περισσότεροι δεν γούσταραν και δεν το έκαναν ποτέ, αφού και κανείς δεν τους υποχρέωσε, να γίνουν Διασώστες, ή να πάνε στο σπίτι τους. Και αυτό γιατί βρήκαν την ιδανική Υπηρεσία. Το ΕΚΑΒ. Αν θες δουλεύεις, αν δεν θες, δεν δουλεύεις. Μπορείς να περπατάς τα εμφράγματα, να ξαπλώνεις τα ΟΠΟ, να τραβάς τον τραυματία από την ζώνη, να μην κάνεις ποτέ ΚΑΡΠΑ, να μην μάθεις ποτέ που μπαίνουν τα ηλεκτρόδια του απινιδωτή, να μην ξέρεις που βρίσκονται οι νάρθηκες και οι ζώνες της σανίδας. Δεν θα σου πει κανένας κουβέντα.

Τώρα όμως με τον κορωνοϊό την πάτησες. Σε εκδικείται η δουλειά σου. Κινδυνεύεις το ίδιο με τους άλλους να κολλήσεις. Όσο και να λουφάρεις δεν γλυτώνεις. Και πέντε περιστατικά να κάνει ο άλλος, ένα να κάνεις εσύ, μπορεί ο άλλος να γλυτώσει και συ να το αρπάξεις.

Ξεκίνα λοιπόν να σκούζεις για της ελλείψεις, οι οποίες 35 χρόνια δεν σε απασχολούσαν. Γιατί το μόνο που σε ένοιαζε, ήταν η 13 και η 27 του μήνα. Ζήτα και γραπτή εγγύηση ότι δεν θα κολλήσεις. Να ζητήσει και ο Αστυνομικός, ότι δεν θα φάει ποτέ σφαίρα και ο Πυροσβέστης ότι δεν θα καεί από την φωτιά, ούτε θα πνιγεί από τους καπνούς.

Όσο και να σκούξεις, θα το λουστείς εκαβιτάκο.