Αλλαγές στο Συντονιστικό Κέντρο.

Αλλαγές στο προσωπικό του Συντονιστικού, ανακοινώθηκαν προχτές και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία.

Η κατάσταση στο Συντονιστικό, είναι μία από τις κυριότερες αιτίας, για την καθυστέρηση ανάπτυξης του ΕΚΑΒ και πολλές φορές οπισθοδρόμησης. Ακόμη και αν άλλα Τμήματα ήθελαν να αναπτυχθούν, ο συντονισμός των υπηρεσιών, φρέναρε κάθε προσπάθεια. Αυτή η κατάσταση, περιγράφεται σε μία φράση: Καμία ενσωμάτωση τεχνολογίας, από την ημέρα ίδρυσης του ΕΚΑΒ.

Ας δούμε την λειτουργία μιας αντίστοιχης Υπηρεσίας σε κάποια πόλη, κάποιου πολιτισμένου Κράτους.

Ο τηλεφωνητής παίρνει το τηλεφώνημα και ο υπολογιστής βάσει πρωτοκόλλου, καθορίζει τον βαθμό επείγοντος. Το πρόγραμμα δεν σου επιτρέπει να κάνεις λάθος στην κάρτα, ή να παρακάμψεις το πρωτόκολλο. Ο υπολογιστής προτείνει το κατάλληλο ασθενοφόρο και η κάρτα φτάνει στο tablet του οχήματος, ενεργοποιείται αυτόματα το GPS και καθορίζεται η διαδρομή. Οι ώρες συμπληρώνονται αυτόματα. Δεν υπάρχουν διάλογοι στον ασύρματο, αφού και η επιλογή Νοσοκομείου γίνεται αυτόματα. Γι' αυτό και υπάρχει μόνο ένας ασυρματιστής για 250 ασθενοφόρα.

Οι ενέργειες του Πληρώματος τσεκάρονται στο tablet και περνάνε στον κεντρικό υπολογιστή.

Δύσκολα πράγματα;

Όχι. Αυτά είναι τα εύκολα πράγματα. Δύσκολο είναι αυτό που κάνουμε σήμερα.

Παρ' ότι το σύνολο των συναδέλφων ζητούσε αλλαγές, μόλις αυτές ανακοινώθηκαν, άρχισε η γκρίνια. Αντί να δούμε το ζήτημα επιτελικά, εμείς προτιμάμε να το δούμε δημοσιοϋπαλληλικά. Κάθε αλλαγή μας τρομάζει. Ποιοι θα μπούνε μέσα και ποιοι θα βγούνε έξω! Αυτά τα ερωτήματα είναι και τα δύο λάθος! Το σωστό είναι "ποιοι πρέπει να είναι μέσα". Και σαν πρώτο βήμα, η επιλογή με μοριοδότηση κρίνεται θετικά. Είναι ένα βήμα. Σ' όλον τον κόσμο βέβαια, οι Διασώστες του συντονιστικού, έχουν ξεχωριστή σχολή. Υπηρετούν πολλά χρόνια σε ασθενοφόρα και μετά μπαίνουν μέσα για πάντα.

Εδώ θέλουμε να κρατήσουμε θέσεις για τους ασθενείς. Αυτό έχει επικρατήσει. Φυσικό είναι αυτό, αφού όσοι είναι μέσα σήμερα και κάνουν ότι να ναι, ως ασθενείς μπήκαν. Και βέβαια να έχουν προτεραιότητα οι ασθενείς συνάδελφοι, αλλά να έχουν τα προσόντα και τις προϋποθέσεις. Να έχουν την μόρφωση και την εμπειρία. Όποιος δεν μπορεί να κάνει άλλη δουλειά. Όχι να γράφει ορθοπεδικό και να βρίσκεις πνευμονικό οίδημα.

Δεν μπορεί να λέμε ότι είμαστε ο πιο έξυπνος λαός και να θεωρούμε ακατόρθωτη τη δουλειά που κάνει ένα αμερικανάκι 20 χρονών σε κάποιο χωριό του Νότου.

Η Διοίκηση βέβαια, πρέπει να το δει αλλιώς. Η ενσωμάτωση τεχνολογίας στο Συντονιστικό, θα φέρει 75% μείωση των δαπανών συνολικά, συνυπολογίζοντας και τους ανθρώπινους πόρους.

Και εμείς βέβαια, πρέπει να εγκαταλείψουμε την παλαιοσυνδικαλιστική λογική "φέρτε κόσμο, ένας να δουλεύει τρεις να κάθονται και την δουλειά των δύο, να χρειάζονται δέκα για να την κάνουν".