Το τελευταίο ζήτημα που θα μας κάνει ρεζίλι, όχι μόνο σαν Υπηρεσία, αλλά και ως άτομα είναι το επίδομα επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας. Ή όπως αλλιώς λέγεται.
Πίστευα ότι είχα επαρκή πληροφόρηση για το θέμα και σύντομα θα έμπαιναν τα πράγματα στη θέση τους. Υποστήριζα αυτό που λέει η κοινή λογική:
Είναι επίδομα που αφορά υπαλλήλους μιας ειδικότητας που εκτελούν καθήκοντα αυτής της ειδικότητας.
Ποια είναι αυτά τα καθήκοντα; Οχήματα και Συντονιστικό Κέντρο. Τέλος. Καθόλου δεν με απασχόλησαν αυτοί που χώθηκαν σε κάποιο γραφείο, χωρίς να είναι άξιοι να κάνουν δουλειά γραφείου και μας καταδυναστεύουν με την ανικανότητά τους.
Όσο για το αντίστοιχο επίδομα επίδομα που δόθηκε στο συνεργείο; Να το πάρουν οι τεχνικοί και αυτοί που κάνουν δουλειά τεχνικού. Πάλι τέλος. Αν στο συνεργείο υπάρχουν κάποιοι αδιευκρίνιστων καθηκόντων, να τα διευκρινίσουν πρώτα και μετά να πάρουν το επίδομα.
Πιστεύω πως αυτή είναι θέση της πλειοψηφίας των συναδέλφων και μόνο τα συνδικαλιστικά στελέχη υποστήριζαν "να το πάρουν όλοι" για ευνόητους λόγους.
Τι έγινε τελικά; Καμία ανακοίνωση από την Διοίκηση. Όλα εν κρυπτώ και ότι μαθαίναμε στους διαδρόμους.
Κάποιοι το πήραν χωρίς να καταλάβουν γιατί το πήραν και έκαναν την πάπια. Κάποιοι το έχασαν, χωρίς να καταλάβουν γιατί το έχασαν και ξεσήκωσαν τον κόσμο. Έγγραφα πήγαν και ήρθαν από την Διοίκηση στις διάφορες αρμόδιες Υπηρεσίες ζητώντας διευκρινήσεις. Και εκεί που ήταν να το πάρουν περισσότεροι κόπηκε σε όλους τους "μέσα".
Και αυτοί τα έβαλαν με τους "έξω".
Μίλησαν για κανιβαλισμό, αλληλοσπαραγμό, ανθρωποφαγία. Εγκάλεσαν τους πάντες απορώντας για την έλλειψη ομοψυχίας και την λειτουργία πολλών ομάδων με διαφορετικά συμφέροντα. Είναι έτσι; Ακριβώς έτσι είναι!
Μπορούν άραγε να συνυπάρξουν σαν ομάδα:
ο παλιός με τον νέο; (από κάθε άποψη),
αυτός που είναι δεκαετίες στο δρόμο, με αυτόν που είναι δεκαετίες στο γραφείο;
αυτός που κάνει 8 σήματα στη βάρδια, με αυτόν που κάνει πειρατείες και στο ενδιάμεσο ανεβαίνει για πλύσιμο και υλικά;
αυτός που πήρε στους 6 μήνες μετάθεση, με αυτόν που έχει ξεμείνει 10 χρόνια και δεν θα φύγει ποτέ;
αυτός που παλεύει να σώσει την κάθε ζωή, με αυτόν που βάζει γυαλάκια στην ανακοπή;
αυτός που ζητάει επιδοτούμενη εκπαίδευση εντός ωραρίου, με αυτόν που πληρώνει από την τσέπη του και τρώει την άδειά του;
αυτός που εκβιάζει το φιλοδώρημα, με αυτόν που αγοράζει εξοπλισμό για να κάνει την δουλειά του;
αυτός που λειώνει στο Κέντρο, με αυτόν που δουλεύει 48ωρο σε περιφερεική στέγαση;
αυτός που αγχώνεται να ζητήσει ένα ρεπό, με αυτόν που έχει παραδώσει την κάρτα μισθοδοσίας του και λείπει χρόνια;
Και ουκ έστιν τέλος!
Οι "μέσα και οι έξω" λοιπόν. Χρόνια η ίδια ιστορία. Κανείς δεν την θέλει, αλλά κανείς δεν κάνει κάτι για να τελειώσει. Θα τελειώσει όταν εκλείψει η αιτία που την δημιούργησε.
Το βύσμα με το οποίο κάποιοι μπαίνουν μέσα, πάνε σε συγκεκριμένα πόστα, παίρνουν μετάθεση, γίνονται διοικητικοί και λοιπά και λοιπά. Και όχι από δω και πέρα. Αναδρομικά, από το 1990 και μετά!
Λένε οι μέσα: "όλοι να πάρουν το επίδομα, γιατί πρέπει να σκεφτείτε την περίπτωση που θελήσετε απ' έξω να έρθετε μέσα".
Επειδή μιλάω με τους συναδέλφους, για ένα είμαι σίγουρος: Κανείς απ' έξω δεν θέλει να μπει μέσα. Θέλει οι μέσα να βγουν έξω. Έτσι για το γαμώτο. Θέλει να γυρίσουν πίσω αυτοί που πήραν μετάθεση και να φύγουν αυτοί που την δικαιούνται. Θέλει να βγουν έξω από τα γραφεία και να προσλάβει το ΕΚΑΒ διοικητικούς. Θέλει να επιστραφεί το επίδομα στολής, από αυτούς που το έκαναν Λακόστ. Θέλει να ακυρωθούν όσες μετατάξεις έγιναν τα τελευταία 20 χρόνια. Θέλει να γυρίσουν οι αποσπασμένοι. Θέλει όλοι να κάνουν την δουλειά για την οποία προσλήφθηκαν και αν δεν μπορούν να παραιτηθούν και να έρθουν άλλοι.
"Θα κλείσει το ΕΚΑΒ, θα ιδιωτικοποιηθεί" απειλούν οι μέσα. Να κλείσει έρχεται η απάντηση. Δεν θα έχω εγώ, αλλά θα χάσετε και σεις την βολή σας.
"Αποθανέτω η ψυχή μου, μετά των αλλοφύλων"
Εκεί τον έχει φτάσει η κούραση από την καθημερινότητα τον ΕΚΑΒίτη. Να τρώει τις σάρκες του.
Τι θα γίνει λοιπόν; Με το επίδομα η ιστορία σύντομα θα τελειώσει και θα ξεχαστεί.
Κάποιοι θα το πάρουν, κάποιοι θα το χάσουν.
Κάποιους θα τους λείψουν τα 120 και θα ζητήσουν να βγουν στο ασθενοφόρο. Κάποιοι δεν θα βγουν, ακόμη και να τους κόψουν το ένα 15ήμερο. Ξέρω τι σας λέω.
Αυτό που θα μείνει, είναι το μίσος και η αντιπάθεια, ανάμεσα σε συναδέλφους. Και αυτό προσωπικά με ενοχλεί. Θα έδινα και την ζωή μου για συνάδελφο. Το θέμα είναι ποιους θεωρούμε συναδέλφους πλέον.
Αυτό με έναν τρόπο λύνεται. Με δικαιοσύνη και αξιοκρατία. Όχι με γραφεικρατία και μαϊμού προσόντα και προϋποθέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου