Πριν χρόνια όταν δούλευα σε μεγάλο Ιδιωτικό Νοσοκομείο, υπήρχε μία βεβαιότητα: στην επιχείρηση δεν γίνονται λάθη. Όταν το λάθος έπεφτε στην αντίληψη του "αφεντικού", αυτός δεν θα έψαχνε, ούτε πως έγινε, ούτε ποιος το έκανε, αλλά υπήρχε η σοβαρή πιθανότητα να δώσει εντολή "όσοι είναι βάρδια να πάνε στο σπίτι τους". Είχες το νου σου λοιπόν, όχι μόνον να μην κάνεις λάθη, αλλά και στον διπλανό σου, για να μην φύγετε πακέτο.
Γιατί τα λέω αυτά; Για τα "λάθη"στο τηλεφωνικό Κέντρο του ΕΚΑΒ. Τα οποία σήμερα και μετά από 30 χρόνια λειτουργίας, απλά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.
Από το πρωί σήμερα ξεκίνησαν τα λάθη. Τα ασθενοφόρα έτρεχαν με σειρήνες και όταν έφταναν στο περιστατικό .... "άρνηση μεταφοράς από τον ίδιο". Και φώναζαν οι συνάδελφοι και με το δίκιο τους. Είπα ότι θα αλλάξει το σκηνικό στις 12.00΄, με την αλλαγή της βάρδιας, αλλά έπεσα έξω. Του σκοτωμού πήγαμε στον Άρειο Πάγο, με διαβίβαση "πυροβολισμός στο κεφάλι". Τον βρήκαμε καθιστό στην καρέκλα να μας εξηγεί ότι έπαθε κάποιου είδους κρίση, λόγω του άγχους της δίκης.
Κάποιοι λοιπόν στα τηλέφωνα, είτε έναν μήνα έχουν στη δουλειά, είτε 30 χρόνια, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ποιες οι επιπτώσεις της δουλειάς που κάνουν. Και καλά άσε τους ασθενείς. Δεν σκέφτονται ούτε τους συναδέλφους τους στο δρόμο. Προφανώς σκέφτονται πόσο ωραία είναι να είσαι δημόσιος υπάλληλος. Και τα φυτά στην Καλαμάτα είναι ωραία.
Είναι πολύ δύσκολη δουλειά, να είσαι αραχτός στην πολυθρόνα, μέσα στο κλιματιστικό και να μιλάς στο τηλέφωνο. Γι αυτό γίνονται λάθη. Και έχουν και δικαιολογίες, λες και οι υπόλοιποι είμαστε άσχετοι και δεν την ξέρουμε την δουλειά. Για να γίνονται τέτοια λάθη, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Ή θα είσαι βλάκας, ή αδιάφορος. Και στις δύο περιπτώσεις δεν κάνεις για τη δουλειά, ούτε για κοινωνικούς λόγους.
Δεν γίνεται κάποιοι να δουλεύουν έτσι και μετά να ζητούν να πάρουν επίδομα. Να πάρουν τον πούλο και σύντομα. Να πάνε στο σπίτι τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου