Ποτέ δεν ασχολήθηκα με αυτή την μπαρούφα. Ούτε σήκωσα καμιά σημαία. Δεν ξόδεψα ούτε στιγμή από τον χρόνο μου για να κατανοήσω τα οφέλη και τις ζημιές, από αυτό το οικονομικό παιχνίδι που παιζόταν (και παίζεται) σε βάρος της χώρας μας.
Πίστεψα και πιστεύω σε ένα πράγμα. Στην δυνατότητα που μας δόθηκε να αλλάξουμε και να κάνουμε μεταρρυθμίσεις. Στο βάθος του μυαλού μου βέβαια, ήξερα ότι κανείς δεν ήθελε να αλλάξουμε. Όλοι (κυβέρνηση και λαός) προτιμούσαμε να βουλιάξουμε.
Από την υγιή οικονομία, προτιμάμε η Ελλάδα να είναι μια απέραντη δημόσια υπηρεσία. Οι μισοί να είναι δημόσιοι υπάλληλοι και οι άλλοι μισοί να επιχειρούν εκμεταλλευόμενοι το δημόσιο.
Και τελικά, από τον περασμένο Σεπτέμβριο, ανακοίνωνα την πεποίθησή μου για την σιγουριά της αποτυχίας:
Προέτρεψα τους συναδέλφους μου να κοιτάξουν στο ΕΚΑΒ, αν θέλουν να καταλάβουν που οδηγεί η κυβερνητική πολιτική. Αν ένας δημόσιος Οργανισμός πάει κατά διαόλου, όλο το δημόσιο εκεί πάει. Καμία μεταρρύθμιση στο ΕΚΑΒ, καμία μεταρρύθμιση στο Κράτος. Στράφι λοιπόν το μνημόνιο.
Έγραψα κι άλλα. Ότι οι από πάνω, πρώτη προτεραιότητα θεωρούν τη σωτηρία των τραπεζών. Ότι έτσι όπως πάμε, η χρεοκοπία είναι σίγουρη. Γιατί οι Ευρωπαίοι έχουν πάψει να είναι κουτόφραγκοι. Ότι και να γίνει, τα λεφτά τους θα τα πάρουν. Αν έχουν χασούρα από μας, μόλις εξασφαλίσουν τα του οίκου τους θα μας χρεοκοπήσουν χαλαρά.
Γιατί τα έλεγα αυτά στους συναδέλφους μου; Για να κάνω πολιτική;
Τα έγραφα για να τους προτρέψω να ασχοληθούμε με τον χώρο μας. Να τον περιφρουρήσουμε. Να τον αλλάξουμε, πριν μας τον αλλάξουν.
Γιατί οι αλλαγές που θα μας επιβάλλουν, θα είναι προς μία κατεύθυνση. Του κόστους λειτουργίας. Χωρίς καθόλου να νοιαστούν για τις συνθήκες εργασίας μας και το όφελος του πολίτη.
Τι έγινε από τότε; Εμείς μείναμε κολλημένοι στις τηλεοράσεις, να παρακολουθούμε το παιχνίδι των πολιτικών. Το ΕΚΑΒ έμεινε το ίδιο και χειρότερο. Ο μισθός μας (που δεν μας έφτανε να ζήσουμε) μειώθηκε 40%. Το αύριο της Υπηρεσίας έγινε ακόμη πιο αβέβαιο, με διάφορους μαθητευόμενους μάγους να κάνουν σχεδιασμούς και ασκήσεις επί χάρτου, χωρίς να ξέρουν πόσες ρόδες έχει το ασθενοφόρο. Και κάποιους που παρίσταναν τους φίλους και συνεργάτες, να παλεύουν να πάρουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι μετά την διάλυσή μας.
Και μεις σαν τους Ζουλού, σηκώνουμε την δερμάτινη ασπίδα, απέναντι στα κανόνια των Άγγλων.
Το δόγμα "γίνομαι Δημόσιος Υπάλληλος, πάω μέσα, ή πάω στο χωριό μου", δεν ισχύει και το έχουμε καταλάβει όλοι.
Ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε.
Εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή εκτός. Με ευρώ, ή με δραχμή.
Υ.Γ.
Στο εξής δεν θα βάζω Ελληνικές φωτογραφίες, ούτε Αμερικάνικες. Θα βάζω Τούρκικες, Τσέχικες, Ουγγρικές, Χιλιάνικες, Παπούα κλπ. Έτσι για να κάνουμε συγκρίσεις και να ξέρουμε πόσο μπροστά είμαστε.
2 σχόλια:
τι ακριβώς εννοείς όταν λες να περιφρουρήσουμε τον χώρο μας γιατί δεν το καταλαβαίνω.
Καλά κάνεις και ρωτάς, για να μου δώσεις κατ' αρχήν την ευκαιρία να πω ότι, προσπαθώ να μην χρησιμοποιώ συνδικαλιστικούς όρους, γιατί οι συνδικαλιστές, όποια λέξη έχουν χρησιμοποιήσει, την έχουν κακοποιήσει και της έχουν αλλάξει νόημα. Και έχουν κάνει τον κόσμο να μην θέλει να την ακούει.
Λέγοντας να περιφρουρήσουμε τον χώρο μας εννοώ αυτό που αναφέρω στην επόμενη φράση. "Να τον αλλάξουμε, πριν μας τον αλλάξουν".
Είναι γεγονός κοινά παραδεκτό ότι, το ΕΚΑΒ κοστίζει πολλά και προσφέρει λίγα. Ποσοτικά αποδίδουμε κάτω από το 40% και αν βάλουμε και ποιοτικά χαρακτηριστικά, βρισκόμαστε κάτω από το 20%, χρησιμοποιώντας δυτικά μετροπρογράμματα μέτρησης απόδοσης.
Το κύριο πραγματικό γεγονός είναι, ότι δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στην κύρια αποστολή μας, την 'Άμεση Βοήθεια".
Ούτε άμεσα μπορούμε να φτάσουμε στον πάσχοντα, ούτε έχουμε την επάρκεια να τον διασώσουμε.
Το γιατί συμβαίνει αυτό το έχω εξηγήσει σε προηγούμενες αναρτήσεις.
Πρέπει λοιπόν να αλλάξουμε, από μέσα προς τα έξω. Γιατί διαφορετικά θα έρθουν να μας αλλάξουν από έξω προς τα μέσα. Ποιοι θα το κάνουν αυτό; Παράγοντες του Υπουργείου, κάτω από την πίεση των Ευρωπαίων παρατηρητών, οι οποίοι βλέπουν την απόδοση του συστήματος σε σχέση με το κόστος. Γιατί δεν μπορεί η Αθήνα να κοστίζει όσο το Λονδίνο, γνωρίζοντας την διαφορά στα μεγέθη, αλλά και το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρουν οι Βρετανοί συνάδελφοι.
Ποια θα είναι η αρχική εντολή;
"Αντί για 4 εκατ., θα λειτουργείτε με ενάμιση. Το κακό είναι ότι και σήμερα με ενάμιση λειτουργούμε. Απλά τα υπόλοιπα δεν μπορούμε να τα μειώσουμε, τα χαρακτηρίζουμε ανελαστικές δαπάνες, μη μπορώντας να καταπολεμήσουμε την γραφειοκρατία και την κακοδιαχείριση.
Πως λοιπόν θα περιφρουρήσουμε την δουλειά μας;
Προχωρώντας σε μεταρρυθμίσεις (απλή αντιγραφή ξένου συστήματος), που όμως δεν φαίνεται να θέλει κανείς. Ούτε η Διοίκηση, ούτε οι εργαζόμενοι.
Η Διοίκηση ήρθε να τα πάρει, να κάνει βιογραφικό και να φύγει. Όσο για μας: "ο σώζων εαυτόν σωθήτω".
Δημοσίευση σχολίου