Για τις εκλογές της Τετάρτης 2/11 θα γράψω, στις οποίες οι συνάδελφοι καλούνται να εκλέξουν νέους εκπροσώπους στο ΔΣ του συλλόγου μας. Εκλογές στις οποίες κι εγώ είμαι υποψήφιος, για δεύτερη συνεχόμενη φορά, στο ψηφοδέλτιο της Ενιαίας Συνδικαλιστικής Κίνησης, που στηρίζεται από την ΠΑΣΚΕ. Και δεν στοχεύω αποκλειστικά στην εκλογή μου. Υπάρχουν άλλοι σπουδαιότεροι λόγοι, όπως εξήγησα και την προηγούμενη φορά, που κατέβηκα ως υποψήφιος.
Κύρια για να προσφέρω την στήριξή μου στην προσπάθεια αυτοκάθαρσης που έκανε η παράταξη. Και επειδή συνήθως είμαι επικριτικός με τους συνδικαλιστές, να μην το κάνω εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς, αλλά εκθέτοντας και τον εαυτό μου στην κριτική των συναδέλφων.
Θέλω σ' αυτό το σημείο να δηλώσω πως, η προηγούμενη συνδικαλιστική περίοδος κρίνεται επιτυχής. Παρά τα εμπόδια που παρουσιάστηκαν στην λειτουργία του Σωματείου και τα οποία οφείλονται στην απόφαση της ΠΑΣΚΕ να απομακρύνει τα βαρίδια του παρελθόντος, σημειώθηκαν σημαντικές επιτυχίες. Δεν θα αναφερθώ σ' αυτές, γιατί ο κάθε ένας κάνει τις δικές του εκτιμήσεις. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η αλλαγή στο συνδικαλιστικό λόγο. Και αυτό δεν συνέβη μόνο στην ΠΑΣΚΕ, αλλά και στις υπόλοιπες παρατάξεις. Αυτό τουλάχιστον εκτιμώ εγώ. Έλειψαν εντελώς τα τσιτάτα και ο ξύλινος λόγος. Έμειναν μόνο στις προκηρύξεις κάποιων, μόνο και μόνο για να μας θυμίζουν το χτες.
Παρ' όλες τις αντιρρήσεις που είχα στην αρχή, συμφώνησα εντέλει το ψηφοδέλτιο της ΠΑΣΚΕ, να μην έχει καθαρά παραταξιακό χαρακτήρα αφού έτσι δίνεται η δυνατότητα, να κατέβουν ως υποψήφιοι και συνάδελφοι που δεν επιθυμούν να εκτεθούν κάτω από κομματικές ταμπέλες.
Διαφώνησα με το ενιαίο διαπαραταξιακό ψηφοδέλτιο, παρ' ότι ήταν απαίτηση μιας μεγάλης μερίδας συναδέλφων, εκτιμώντας ότι σ' αυτό δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν:
προοδευτικοί,
θεωρητικοί του σταλινισμού,
κουκουλοφόροι,
απόγονοι δοσίλογων,
με όλα τα παραπάνω να έχουν αντίκτυπο στη δουλειά μας. Κάποιοι να παλεύουν μάταια χρόνια ολόκληρα, για να κάνει το ΕΚΑΒ ένα βήμα μπροστά και κάποιοι άλλοι να παλεύουν με νύχια και με δόντια, να το κρατήσουν στο χτες. Να μην γίνουμε τίποτα παραπάνω από δημόσιοι υπάλληλοι, ώστε κάποιοι επιτήδειοι να το ελέγχουν με ευκολία. Και η Πολιτεία από την άλλη να μας φέρεται ανάλογα.
Να μας μειώνει τους μισθούς, να διορίζει όποιον θέλει, όποτε θέλει και να κάνει ότι αγνοεί ακόμη και την ύπαρξη σχολής. Αυτά βέβαια δεν απασχολούν τους εκπρόσωπους του χτες, γιατί τα προηγούμενα χρόνια, κυκλοφορώντας σε διαδρόμους και συνωμοτώντας πίσω από κλειστές πόρτες, έχουν πιάσει την καλή.
Με παραταξιακά ψηφοδέλτια λοιπόν και το ζητούμενο από τους συναδέλφους, είναι να κάνουν τις επιλογές τους μεταξύ των υποψηφίων του συνδυασμού που θα αποφασίσουν να ψηφίσουν.
Το ζήτημα που γεννάται στους συναδέλφους - ψηφοφόρους, είναι καθαρά θέμα εμπιστοσύνης προς τους υποψήφιους. Πως θα διασφαλίσουν δηλαδή ότι, αυτοί που θα εκλεγούν δεν θα κάνουν κωλοτούμπα. Και αυτό είναι και μια αδυναμία της προεκλογικής περιόδου.
Από την πλευρά μου και όσο γράφω σ' αυτόν τον τόπο, προσπαθώ να διατυπώνω ξεκάθαρες απόψεις, έστω κι αν αυτές δεν με κάνουν αρεστό σε πολλούς.
Απόψεις, σ' ότι έχει σχέση με τα ζητήματα στα οποία πάσχουμε σαν Οργανισμός. Και πάσχουμε σε όλα τα επίπεδα οργάνωσης, συντονισμού, εκπαίδευσης και επιχειρήσεων. Μετά από 30 χρόνια λειτουργίας, ακόμη παίρνουμε "άρνηση μεταφοράς" από τους πεθαμένους.
Σαφής είναι η θέση μου για διαχωρισμό επειγόντων από τις διακομιδές, γιατί οι δεύτερες δεν είναι δουλειά μας και πολύ περισσότερο δεν μας επιτρέπουν να αφοσιωθούμε στο κύριο έργο του ΕΚΑΒ, τα ιατρικά επείγοντα. Παραπονιόμαστε ότι το ΕΚΑΒ έχει γίνει ταξί, αλλά κι εμείς οι ίδιοι έχουμε αποκτήσει νοοτροπία ταξιτζή. Ούτε οι νέοι δεν θέλουν τα επείγοντα και σ' αυτό φταίει το σύστημα, που παίρνει έναν απόφοιτο της σχολής και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τον απογοητεύει, τον αδρανοποιεί και τον εξαναγκάζει στον συμβιβασμό. Θα ακολουθήσει πιστά τα χνάρια των παλαιότερων, για να βρει τελικά μοναδική διέξοδο στη διαπλοκή και το βόλεμα. Και όσοι αποφασίσουν να διαφέρουν, αντί να τους πούμε μπράβο, τους κάνουμε στόχους διώξεων.
Και τι θα γίνουν οι διακομιδές; Έχω πει ότι δεν με νοιάζει. Να τις κάνουν τα Νοσοκομεία, γιατί είναι δικοί τους πελάτες. Να τις κάνουν οι Δήμοι, για να εξυπηρετήσουν τους Δημότες τους. Να τις δώσουν σε ιδιώτες. Δεν θα διαφωνούσα, αν ζούσαμε σε άλλο κράτος. Εδώ έχω τις αντιρρήσεις μου. Γιατί το Κράτος δεν έχει τον μηχανισμό να τους ελέγξει. Υπάρχει και το προηγούμενο με την παραχώρηση των αεροδιακομιδών σε ιδιώτη. Κάποιοι κονόμισαν (χοντρά) και κάποιοι απλά σκοτώθηκαν.
Η Κυβέρνηση βέβαια, όποιες αλλαγές κάνει, θα τις κάνει με ένα και μοναδικό κριτήριο: το οικονομικό όφελος που θα προκύψει. Αν δώσει το ΕΚΑΒ στις Περιφέρειες, το διαγράφει από τον άμεσο δημόσιο τομέα. Αν το δώσει στην Πυροσβεστική, ξεφορτώνεται την διοικητική και τεχνική υποστήριξη.
Γι' αυτό λέω ότι, πριν αποφασίσουν οι άλλοι για μας, πρέπει να καταλήξουμε εμείς στο ΕΚΑΒ που θέλουμε. Πρέπει λοιπόν κάθε υποψήφιος, άσχετα με το ψηφοδέλτιο που κατεβαίνει, να διατυπώσει ξεκάθαρα τις προσωπικές του απόψεις. Όχι μόνο στα ζητήματα που προανέφερα χάριν παραδείγματος, αλλά σε κάθε ζήτημα που μας απασχολεί. Ακόμη και σ' αυτά που ονομάζουμε καθημερινότητα του Διασώστη.
Όπως έγραψα και στην αρχή, δεν κάνω αυτές τις αναφορές για να πείσω τους συναδέλφους μου, οπωσδήποτε να ψηφίσουν εμένα. Τους καλώ όμως οπωσδήποτε να πάνε στο ΕΚΑΒ να ψηφίσουν.
Όχι τους μοιρολάτρες. Ούτε τους τιμητές των πάντων. Οπωσδήποτε όχι τους εκπροσώπους του χτες. Να ψηφίσουν αυτούς που εκτιμούν ότι, θα είναι παρόντες στις εξελίξεις που έρχονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου