Περί Καταστροφών

Γι' αυτό το θέμα θα μιλήσω μόνο μία φορά και εξηγώ γιατί:

Το 1999 επιστρέφοντας από μία αποστολή σε καταστροφικό σεισμό στην Τουρκία, έστειλα μία αναφορά στην Διοίκηση, ενημερώνοντας για τις ατέλειες στην οργάνωση της αποστολής και στα προβλήματα που δημιουργήθηκαν. Ζητούσα να γίνουν άμεσα οι απαραίτητες βελτιώσεις, με την επισήμανση ότι: "ο επόμενος σεισμός μπορεί να γίνει αύριο και μπορεί να γίνει στην Αθήνα". Η αναφορά πετάχτηκε στα σκουπίδια και ένα μήνα αργότερα έγινε ο καταστροφικός σεισμός στην Αθήνα. Τα ασθενοφόρα έτρεχαν πάνω - κάτω για μέρες, προσπαθώντας να δείξουμε κι εμείς ότι κάτι κάνουμε. Το μόνο που είχε να μου πει, ο τότε υπεύθυνος του Ειδικού Τμήματος Ιατρικής των Καταστροφών (ΕΤΙΚ), ήταν πως ήμουν γρουσούζης.

Τα επόμενα χρόνια αγωνιστήκαμε αρκετοί συνάδελφοι, να κρατήσουμε το Τμήμα ζωντανό, με ενέσεις. Με προσωπική δουλειά και πάντα εκτός ωραρίου. Γιατί δεν μας άρεσε το ρεζίλεμα, όσο κι αν δεν ήταν δική μας ευθύνη. Εκεί ποντάρουν πάντα οι Διοικήσεις, στο μεράκι και το φιλότιμο του ΕΚΑΒίτη. Τουλάχιστον τότε δεν μας ενοχλούσαν.

Την περίοδο πριν την Ολυμπιάδα, τα πράγματα άλλαξαν με μιας. Τότε πίστευα ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν για την ανάπτυξη του ΕΚΑΒ. Αγοράστηκαν όλα τα υλικά - εξοπλισμός - οχήματα - συσκευές που είχαμε ζητήσει το 1999, με τις προδιαγραφές που είχαμε βάλει και άλλα τόσα επιπλέον. Εκπαιδεύτηκε σχεδόν το σύνολο του προσωπικού σε Καταστροφές - Χημικά - Εκρηκτικά - Τρομοκρατία.

Ακόμη και με την λήξη της Ολυμπιακής περιόδου, το Τμήμα δεν σταμάτησε να δραστηριοποιείται αφού και ο Πρόεδρος του ΕΚΑΒ Κεκερής και ο Υπουργός Κακλαμάνης και στήριζαν τη λειτουργία του και πρόβαλαν στα ΜΜΕ το έργο και την ετοιμότητά του, σε κάθε ευκαιρία. Συνεχίστηκαν ακόμη και οι ασκήσεις ετοιμότητας.

Τα πράγματα άλλαξαν με μιας, με την αλλαγή Διοίκησης στο ΕΚΑΒ. Από την πρώτη μέρα η νέα Διοίκηση έδειξε τις προθέσεις της για αδρανοποίηση του τμήματος. Τότε βέβαια δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε που θα φτάναμε.

Σήμερα, με αυτή τη Διοίκηση είμαι σίγουρος πως όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά

εύκολα μπορούν να γίνουν χειρότερα:

Εφαρμόζοντας το Μεσαιωνικό Δόγμα, "ότι δεν καταλαβαίνουμε το ρίχνουμε στην πυρά", σταμάτησαν την λειτουργία του Τμήματος, κρατώντας την μόνο στα χαρτιά. Έτσι κι αλλιώς, αλλού είχαν το μυαλό τους. Αργότερα μάθαμε που. Πέταξαν στα σκουπίδια Ιστορία δύο Δεκαετιών, απογοήτευσαν κόσμο, ακύρωσαν τον κόπο δεκάδων ανθρώπων, την εμπειρία, τις γνώσεις τους. Ανάμεσα σ' αυτούς, του Διευθυντή της Ιατρικής Υπηρεσίας κου Πύρρου και της Ιατρού κας Ζυγούρα, η οποία έχει στο βιογραφικό της ένα μοναδικό χαρτί: της Οργάνωσης και Διαχείρισης της ετοιμότητας του ΕΚΑΒ στους Ολυμπιακούς αγώνες. Και με άριστα. Ανθρώπων αναγνωρισμένων σε διεθνές επίπεδο.

Πάμε στο σήμερα. Τα πράγματα στο ΕΚΑΒ δεν αλλάζουν (πως θα μπορούσαν άλλωστε), αλλάζουν όμως στην Κοινωνία.

Δεν είναι μόνο οι σεισμοί που συμβαίνουν μια στο τόσο, αλλά οι ταραχές και η τρομοκρατία, που έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητας. Πως θα εμπλακεί το ΕΚΑΒ, χωρίς προετοιμασία και εκπαιδευμένο προσωπικό; Όπως στις ταραχές του περασμένου Δεκέμβρη, στέλνοντας νέα παιδιά, χωρίς προστατευτικό εξοπλισμό, στην καυτή ζώνη;

Ή εμφανίζοντας ένα μαϊμού ΕΤΙΚ, για τα μάτια του κόσμου;

Ασφάλεια για τον Διασώστη, υπάρχει μόνο με γνώση, προετοιμασία και εκπαίδευση. Το "μένω μακριά" δεν σημαίνει τίποτα, αν δεν ξέρεις ποιο είναι το μακριά και που θα σκάσει η επόμενη.

Είπα ότι θα μιλήσω μόνο μια φορά για το θέμα. Αλλά θα τους προειδοποιήσω..... αν πάθει το παραμικρό συνάδελφος, δεν θα γλυτώσουν.