Translate

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2018

Ήρωες.

Έχουν σβήσει οι φωτιές στην Αττική, αφού έκαψαν τα πάντα και σκότωσαν, ακόμα δεν ξέρουμε πόσους. Έχουν έρθει οι πλημμύρες, θα φύγουν κι αυτές καιρού θέλοντος και θα ακολουθήσει, ποιος ξέρει ποια άλλη καταστροφή.
Είμαι πολύ μακριά, σε άδεια και παρακολουθώ μία μεγαλύτερη καταστροφή. Τις γνώμες, τις απόψεις, τα δημοσιεύματα από όλους προς όλους. Τυφλοί εναντίον μονόφθαλμων, σε οδηγούν με ασφάλεια στο συμπέρασμα, πως αν δεν γίνουμε Κράτος και την επόμενη φορά θα έχουμε θύματα. Και την μεθεπόμενη και με Δεξιά και με Αριστερά και με Κέντρο.
"Γιατί δεν δουλεύει τι 112 να σώσει κόσμο;" αναρωτιέται κάποιος και ακολουθούν δεκάδες δημοσιεύματα και αναλύσεις. Εκ του πονηρού, γιατί όλοι ξέρουν ότι το 112 δεν λειτούργησε ποτέ. Υπάρχει μόνο για τους Ευρωπαίους τουρίστες, τους λαθρομετανάστες και τους χρήστες ουσιών. Οι πρώτοι, επειδή πιστεύουν ότι βρίσκονται σε Ευρωπαϊκό Κράτος. Οι υπόλοιποι, επειδή έχουν αυτή την οδηγία από τις ΜΚΟ. "Όταν το 166 δεν σου στέλνει ασθενοφόρο, πάρε το 112 και θα έρθει αμέσως".
Διαβάζω "σοβαρό" δημοσιογράφο, σε "σοβαρή" εφημερίδα, ο οποίος ανακάλυψε ότι την ώρα της καταστροφής απουσίαζε η Διοίκηση του ΕΚΑΒ. "Αναγκαστικά" λέει, "η διαχείριση της κρίσης, έπεσε στους ώμους του Διευθυντή Ιατρικών Υπηρεσιών και στην Διευθύντρια του ΕΤΙΚ". Δηλαδή ρε ηλίθιε, αν ήταν παρούσα η Διοίκηση, ποιος θα έκανε διαχείριση; Ποιος κατέχει την απόλυτη γνώση, ποιος έχει την εμπειρία; Και στο φινάλε, ποιος έσωσε την (συνολική) παρτίδα, στο μπάχαλο που ονομάζουμε 'διαχείριση κρίσης';
Ένας άλλος πιο έξυπνος, νομίζει ότι βρήκε ατράνταχτο επιχείρημα και το ρίχνει στο τραπέζι: "Γιατί δεν χρησιμοποιήθηκαν τα Οχήματα Καταστροφών που μας δώρισαν οι Ολλανδοί, για να σώσουν ανθρώπους;" Γιατί ρε άσχετε, αυτά τα οχήματα δεν εντάχθηκαν ποτέ σε κανένα Σύστημα. Τι να τα κάνουμε, να τα πάμε βόλτα στην Ραφήνα; Δεν σώζουν ζωές τα μέσα και τα υλικά, οι επαγγελματίες σώζουν.
Διάφοροι άλλοι, ψάχνουν δικαιολογίες και καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι δεν υπήρχε σωτηρία λόγω της παράνομης και άναρχης δόμησης. Δηλαδή σε όλη την Χώρα, οτιδήποτε συμβεί, δεν υπάρχει σωτηρία. Τι να τους πεις; Ότι δεν υπάρχει παράγοντας, ο οποίος θα αποτρέψει την εφαρμογή του Σχεδίου Αντιμετώπισης Καταστροφών, απλά υποχρεώνει σε τροποποιήσεις.
Απέχω. Είμαι διακοπές, είμαι σε απόσταση και η πίεσή μου παραμένει σε φυσιολογικά επίπεδα. Είναι Κυριακή πρωί και ξεκινάω για μπάνιο. Άργησα να ξυπνήσω και θα τιμωρηθώ. Βρίσκομαι στην μέση μιας ορδής αυτοκινήτων ντόπιων και Αθηναίων. Και άλλων τόσων Vikings από το υπόλοιπο Θεσσαλίας, σε διαμόρφωση "επείγουσα μετανάστευση", οι οποίοι πραγματοποιούν την καθιερωμένη Κυριακάτικη επιδρομή στις ακτές του Πηλίου. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η οδήγηση δεν αποτελεί αντικείμενο, ενώ η πολυκοσμία οδηγεί τον νου στην καταστροφή.
Όχι, δεν θα γράψω για καμμένα μωρά στην αγκαλιά των μανάδων τους. Αυτό το αφήνω στους τυμβωρύχους συνδικαλιστές. Να λαϊκίσουν και να το συνοδέψουν με προτάσεις - συνθήματα, χωρίς καμία τεκμηρίωση, για να αποδείξουν ακόμη μία φορά την ανεπάρκεια και την ασχετοσύνη τους. Το αφήνω και σε κάτι αποτυχημένους στο facebook, που προσπαθούν χρόνια τώρα και με κάθε τρόπο να συγκινήσουν καμία χαζή.
Η πρώτη μου καταστροφή, ήταν το 1995 στο Αίγιο. Απούσα κάθε τεχνογνωσία από προηγούμενα συμβάντα (Καλαμάτα, Αρμενία), το μόνο που αποκόμισα από το συμβάν, είναι μία γυναίκα που αφήσαμε να πεθάνει, από σύνδρομο κατάχωσης. Και η κωμική εικόνα πέντε - έξι πυροσβεστών,να τρέχουν πάνω στα ερείπια κρατώντας το φορείο και ένας γιατρός του ΕΚΑΒ να τρέχει παράλληλα, προσπαθώντας να κάνει ΚΑΡΠΑ χωρίς να τσακιστεί. Κωμική για μας βέβαια, τραγική για το θύμα και τους οικείους της. Δεν το ανάλυσα ποτέ για να καταλήξω στην Υπηρεσία που ευθύνεται για τον θάνατο. Βολεύομαι να ρίχνω την ευθύνη στους πυροσβέστες, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς είναι πανάσχετοι και αρκούνται να απεγκλωβίσουν το θύμα και "να το περιφέρουν ως τρόπαιο μπροστά στις κάμερες", όπως θα σημείωνε 4 χρόνια αργότερα ο Πρόεδρος του ΕΚΑΒ στον Αρχηγό της Πυροσβεστικής.
[οι ανατολίτες Ταϋλανδοί, έφεραν αναισθησιολόγο, ο οποίος χορήγησε σχήματα (atropine, ketamine, midazolam) στα παιδιά που εγκλωβίστηκαν στο σπήλαιο, πριν αρχίσει η επιχείριση. Εμείς με γαλόνια, πουλάδες και αρμοδιότητες, θα τα βγάζαμε νωρίτερα. Πνιγμένα, ή σκασμένα.]
Τον ίδιο χρόνο, φύγαμε για τα βάθη της Τουρκίας. Φοβερή εμπειρία, ευτυχώς που επιβιώσαμε χωρίς εφόδια και εξοπλισμό, σε θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν, έχοντας δύο επιλογές κάθε βράδυ. Να κοιμηθείς στο αυτοκίνητο και να ξυλιάσεις, ή να την βγάλεις δίπλα στην φωτιά που είχαν ανάψει οι πυροσβέστες. Το κονιάκ που υπήρχε μέσα στα κιβώτια με τις κονσέρβες δεν βοήθησε καθόλου και η κατάσταση βελτιώθηκε μόνο όταν έκλεψα μερικά ποτήρια Johnie Walker, από τις προσωπικές προμήθειες του επικεφαλής επιπυραγού.  Ζωντανοί δεν υπήρχαν, κάναμε μια επιχείριση και βγάλαμε μία θαμμένη νεκρή, πριν την πάρουν οι μπουλντόζες με τα μπάζα. Κάναμε ένα επικοινωνιακό σόου και αποχωρήσαμε.
Δύο χρόνια αργότερα, καθίσαμε τρεις άνθρωποι και γράψαμε τον πρώτο κανονισμό λειτουργίας του ΕΤΙΚ.
Στην συνέχεια, απείχα από κάθε δραστηριότητα ειδικών επιχειρήσεων, αφού ο επικεφαλής γιατρός βάλθηκε (και πέτυχε) να εξοντώσει την σειρά μου και μένα, από Μονάδες, Αεροδιακομιδές και ΕΤΙΚ, επειδή είχαμε άποψη. Τον θεωρήσαμε χαζό που ασχολήθηκε μαζί μας και πήγαμε για την πρώτη μας θητεία στην Ομόνοια.
Αποδείχτηκε όμως πανέξυπνος, γιατί στην επόμενη αποστολή το 1999 στην Τουρκία, απαίτησε να είμαστε και μεις. Μας έψησε με ωραίο τρόπο, εμείς μασήσαμε και νάμαστε για ένα ωραίο πενθήμερο. Κρατούσα σημειώσεις για κάθε δυσλειτουργία και επιστρέφοντας έστειλα στην Διοίκηση μία ωραία αναφορά με τις παρατηρήσεις μου, τελειώνοντας με την προειδοποίηση ότι πρέπει να διορθωθούμε άμεσα, γιατί ο επόμενος σεισμός μπορεί να γίνει αύριο και μπορεί να είναι στην Αθήνα. Δεν ίδρωσε το αυτί κανενός και 2 μήνες μετά, έπεσε η Αθήνα. Στην παρατήρησή μου ότι σας τα έλεγα, πήρα την απάντηση ότι είμαι γκαντέμης. Δεν εφαρμόστηκε κανένα σχέδιο και η καταστροφή αντιμετωπίστηκε με το σύστημα που μας κληροδότησε ο Γ. Καραϊσκάκης: Γιουρούσι. Δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες.
Τα επόμενα χρόνια, το ΕΚΑΒ αργοπέθαινε και μαζί του το ΕΤΙΚ. Και τα δύο σώθηκαν από την Γιάννα Αγγελοπούλου και πήραν παράταση ζωής, με στελέχωση και εξοπλισμό πέρα από κάθε φαντασία. Ότι υλικά είχα ζητήσει το 1999, με τις προδιαγραφές που είχαμε βάλει τότε, παραδόθηκαν μέσα σε λίγους μήνες. Μέχρι Κινητό Συντονιστικό, μέχρι Οχήματα Καταστροφών με πολυφαρικά συστήματα, τα οποία είχαμε ζητήσει για να σπάσουμε τα νεύρα των προμηθευτών, οι οποίοι συνέχιζαν να τοποθετούν στα ασθενοφόρα, μονούς πλαστικούς φάρους. Εκπαιδεύσαμε εκατοντάδες συναδέλφους, με επιδοτούμενα προγράμματα.
Έτσι φτάσαμε στις φωτιές της Ηλείας. Βλέποντας την απουσία σχεδίου και τον Καραϊσκάκη να μου ρίχνει ειρωνικές ματιές, απείχα. Με έτρωγε μόνον το άγχος για τους συναδέλφους που συμμετείχαν. Γιατί η απουσία σχεδίου, μπορεί να αποτελεί τροχοπέδη στην προσπάθεια διάσωσης, αλλά έχει και άλλες επιπτώσεις. Θύματα μεταξύ των Διασωστών. Παρακολούθησα την επιχείριση από κοντά και έγραψα μία αναφορά, επισημαίνοντας λάθη. Πήρα απάντηση ότι εγώ κάνω μεγάλο λάθος και πως όλα λειτούργησαν άψογα. Όπως στο χειρουργείο. Μπορεί να γίνουν ένα σωρό λάθη, αλλά αν ζήσει ο ασθενής, κανείς δεν τα ψάχνει, ούτε κανείς σου ζητάει το λόγο. Θαυμάσια.
Πάμε στο Μάτι. Γιουρούσι. Κανένα σχέδιο. Έχασαν την μπάλα Αστυνομία και Πυροσβεστική, πίσω τους και το ΕΚΑΒ. Όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του. Κρίμα τόσες κοινές ασκήσεις. Αλλά ας δούμε τα δικά μας. "Έχει χαθεί η μπάλα - εδώ μέσα γίνεται κόλαση", είναι δύο φράσεις που ακούστηκαν από το Κέντρο. Όσες δυνάμεις και να διαθέσεις, πάνε χαμένες χωρίς συντονισμό. "Ανοίξτε ξεχωριστό κανάλι" τους φώναξε κάποιος συνάδελφος και το έκαναν κάποια στιγμή. Αυτό διδάσκουμε όμως; Που είναι η Διοίκηση Πεδίου; Που είναι το Κινητό Συντονιστικό Κέντρο, να πάει στην περιοχή και να κάνει επιτόπου συντονισμό; Που είναι τα σημεία συγκέντρωσης; Που είναι η Γραμμή Αντιμετώπισης και η Διαλογή; Που είναι ο Υπεύθυνος Διακομιδών; Τίποτα και πουθενά. Έστελνε ένα ασθενοφόρο να παραλάβει κάποιον τραυματία, αυτό έβρισκε στον δρόμο κάποιον άλλον που νόμιζε ότι είχε δύσπνοια, τον παραλάμβανε και εξαφανίζονταν στον Ευαγγελισμό. Σε κάποιο ξενοδοχείο είχαν μαζευτεί 200 άτομα. Ζήτησε βοήθεια μια μοτοσικλέτα του ΕΚΑΒ, να στήσουν έναν σταθμό εκεί, το Κέντρο έστειλε μία Μονάδα, η οποία μόλις έφτασε, παρέλαβε και αποχώρησε. Ποιοι στάλθηκαν να αντιμετωπίσουν την καταστροφή. Νέοι συνάδελφοι, που ακόμη δεν έχουν μάθει την καθημερινή δουλειά και άλλοι που δεν είχαν ιδέα. Πρόβατα επί σφαγή. Με συντονισμό από άτομα που επίσης δεν είχαν ιδέα. Τι διδάσκουμε στο αντίστοιχο μάθημα; " Τα λάθη που θα κάνουμε τα πρώτα 5 λεπτά, θα τρέχουμε να τα μαζέψουμε τις επόμενες 5 ώρες". Αυτό.
Κάποια στιγμή έκλεισα το Tetra, ευχόμενος να μην καεί κάποιος συνάδελφος. 
"Πως τα πήγατε", ρωτάει ο δημοσιογράφος; "Άριστα, οι Διασώστες είναι ήρωες". Όταν κάποιος υπάλληλος κάνει κάποιο λάθος, δεν σημαίνει ότι το ΕΚΑΒ είναι σκάρτο. Έτσι λοιπόν, όταν κάποιοι υπάλληλοι είναι ήρωες, είναι για πάρτη τους. Δεν σημαίνει ότι το ΕΚΑΒ είναι ηρωική Υπηρεσία. Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα στο επικοινωνιακό παιχνίδι. Και αν καιγόταν και κάποιος συνάδελφος, ακόμη καλύτερα. Εκεί να δεις φιέστες και εμβατήρια ηρωικά και πένθιμα. Εκεί να δεις άρθρα. Φωτιά θα έπαιρνε το facebook.
Τελειώνει η άδεια και σύντομα θα γυρίσω στην δουλειά. Θα έρθει ο Οκτώβρης, θα ανοίξει το ΙΕΚ, θα πάρω τα χάπια μου και θα συνεχίσω να διδάσκω: "Διοίκηση Πεδίου - Διαλογή - Γραμμή αντιμετώπισης - Υπεύθυνος Διακομιδών".

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κυριάκο δεν βαρέθηκες να γράφεις...αφού δεν έχεις καθόλου κοινό ψυχοθεραπεία κάνεις του εαυτού σου

Κυριάκος Σιδηρόπουλος είπε...

Δεν μπορώ να πω ότι κάνεις λάθος για την ψυχοθεραπεία. Λάθος κάνεις για το κοινό, το οποίο μάλιστα διαμαρτύρεται επειδή δεν γράφω.