Χαιρετίσματα στον Πρόεδρο του ΕΚΑΒ κο Ν. Παπαευσταθίου

Πέρασαν, ή κοντεύουν να περάσουν (δεν θυμάμαι και δεν με ενδιαφέρει) 3 χρόνια, με τον σημερινό Πρόεδρο στην καρέκλα του απόλυτου άρχοντα του ΕΚΑΒ. Τρία χρόνια φιέστες, συνεντεύξεις, τηλεοπτικές παρεμβάσεις, όπου εξηγεί ‘τι καλά πάνε τα πράγματα και πόσο προσπαθεί ο ίδιος να πάνε καλύτερα’. Δεν θα με απασχολούσε ιδιαίτερα – για την καρέκλα παλεύει ο άνθρωπος – και εξ’ άλλου το ίδιο έκαναν και οι προηγούμενοι. Αυτή είναι η δουλειά του Προέδρου, έτσι που καταντήσαμε.
Ρουσφέτια, εξυπηρετήσεις ημετέρων και τσάτσων των ημετέρων, διώξεις των ‘μη συμμορφούμενων προς τας υποδείξεις’ και παραμύθι προς τους από πάνω. Έτσι κι αλλιώς το μαγαζί είναι γωνία και μονοπώλιο. Δεν υπάρχει άλλο ΕΚΑΒ. Μπορεί η παροχή υπηρεσιών στον πολίτη να βρίσκεται στο χειρότερο επίπεδο, από ιδρύσεως του Οργανισμού, μπορεί τα πάντα να βρίσκονται υπό διάλυση, αλλά τι να κάνει ο κόσμος; Ένα είναι το 166.
Ο ίδιος βέβαια νομίζει ότι παράγει έργο. Φυσικό και επόμενο για όποιον πιστεύει ότι το βύσμα μπορεί να αντικαταστήσει τις γνώσεις και την ικανότητα διοίκησης ενός Οργανισμού και μάλιστα υγειονομικού.
Με τους προηγούμενους είχαμε πρόβλημα, γιατί δεν μπορούσαν να βάλουν τον Οργανισμό σε τροχιά ανάπτυξης, σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα και απλώς διαχειρίζονταν την κρίση – που στο φινάλε, οι ίδιοι δημιούργησαν και η πολιτική των προϊσταμένων τους Υπουργών. Αυτός ούτε διαχείριση της κρίσης μπορεί να κάνει, καθ’ όσον δεν αντιλαμβάνεται ότι αποτελεί τη γενεσιουργό αιτία της και κυρίαρχο συστατικό της.
Ασχολούμαι λοιπόν μαζί του, γιατί τελευταία επιδίδεται σε κυνήγι εργαζομένων. Όχι αυτούς που έχει βολέψει και κάθονται σε 4 καρέκλες ο καθένας, αλλά μάχιμους Διασώστες, Πληρώματα Ασθενοφόρων. Μ’ αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να δείξει ότι ενδιαφέρεται για την παροχή υπηρεσιών, να αντισταθμίσει την έλλειψη έργου και να χρεώσει στους εργαζόμενους το κατρακύλισμα του ΕΚΑΒ. Στήνει λοιπόν ενέδρες στα ασθενοφόρα και ελέγχει τι ρούχα φοράει ο κάθε Διασώστης, αν καπνίζει και αν ο συνοδηγός κάθεται μπροστά, ή πίσω με τον ασθενή.
Αυτό το τελευταίο είναι το καλύτερο. Έχει ξεθάψει ένα πανάρχαιο άρθρο του εσωτερικού κανονισμού που λέει ότι, ο συνοδηγός υποχρεούται να κάθεται πίσω μαζί με τον ασθενή. Πολύ σωστό ήταν την εποχή που συντάχθηκε, αλλά τότε δεν υπήρχαν πτυχιούχοι Διασώστες. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να υποχρεώσουν το πλήρωμα του ασθενοφόρου να μην εγκαταλείπει τον ασθενή στη μοίρα του, κατά τη μεταφορά.
Ο πτυχιούχος Διασώστης έχει τις γνώσεις να κρίνει πότε και ποιες υπηρεσίες πρέπει να προσφέρει και δεσμεύεται προς αυτές, μόνο από το Πτυχίο του. Όπως συμβαίνει άλλωστε με όλους τους πτυχιούχους υγειονομικούς, είτε Διασώστες, είτε Νοσηλευτές, είτε Γιατρούς. Φανταστείτε έναν Γιατρό σε ένα Νοσοκομείο, να μην τον ελέγχει ο Διευθυντής του για τις ιατρικές πράξεις, αλλά να τον τιμωρεί γιατί καθόταν σ’ αυτήν την καρέκλα και όχι στην άλλη. Θα πέθαιναν οι ασθενείς, αλλά ο γιατρός θα ήταν εντάξει, γιατί καθόταν στην καρέκλα που έπρεπε.
Ο πρόεδρος του ΕΚΑΒ λοιπόν δεν ενδιαφέρεται, αν με τις πράξεις, ή την παράλειψη πράξεων του πληρώματος του ασθενοφόρου, δεν αποφεύχθηκαν προβλέψιμοι θάνατοι, ή προβλέψιμες βλάβες στον ασθενή. Ενδιαφέρεται σε ποια καρέκλα κάθονταν ο Διασώστης και ας άφησε τον ασθενή να πεθάνει.
Αντίθετα μπορεί κάποιος άλλος Διασώστης να έχει δώσει μάχη με τον θάνατο, να έχει κρατήσει τον ασθενή μέχρι το Νοσοκομείο και στο επόμενο περιστατικό, που μπορεί να είναι μία μεταφορά για επανεξέταση ενός ορθοπεδικού περιστατικού, να τιμωρηθεί γιατί δεν καθόταν πίσω, μαζί με τον ασθενή, επειδή έκρινε ότι δεν χρειάζεται. Γιατί είναι πιο χρήσιμος μπροστά, να τελειώσει την γραφειοκρατία, ή πολύ απλά να δείχνει τον δρόμο στον οδηγό, ο οποίος είναι από επαρχία και δεν ξέρει ούτε την πλατεία Ομονοίας.
Αν ενδιαφέρονταν για τις παρεχόμενες υπηρεσίες ο Πρόεδρος του ΕΚΑΒ, θα έλεγχε τα αποτελέσματα του κάθε Διασώστη, με τους ασθενείς. Θα έλεγχε και θα μάθαινε αν στο τάδε περιστατικό, ανάλογα με την πάθηση, έγιναν οι ενέργειες που προβλέπεται, κατά περίπτωση. Θα έβλεπε τότε, ότι κακώς τα ασθενοφόρα έχουν σανίδες ακινητοποίησης, αφού κανείς τραυματίας δεν ακινητοποιείται σ’ αυτές. Λέτε το ΕΚΑΒ να μην παίρνει τραυματίες; Άχρηστες και οι αναρροφήσεις, αφού τα περιστατικά του ΕΚΑΒ δεν χρειάζονται αναρρόφηση. Άχρηστες και οι ambu, άχρηστος και ο ιματισμός, αφού οι ασθενείς παραδίδονται στα ΤΕΠ γυμνοί και σε κοινή θέα. Άχρηστοι οι αερονάρθηκες και πάει λέγοντας. Θα ξεχώριζε φωτεινές εξαιρέσεις Διασωστών, που κάνουν άριστα τη δουλειά τους, προς επιβεβαίωση όμως, του κανόνα της αδιαφορίας.
Για να τα κάνει όμως αυτά, έπρεπε να ξεκινήσει ανοίγοντας την συρόμενη πόρτα, ενός ασθενοφόρου. Ποτέ δεν έχει μπει σε ασθενοφόρο ο πρόεδρος. Αν είχε μπει αιφνιδιαστικά και παρατηρούσε τις συνθήκες υγιεινής, θα έδινε εντολή να μην μεταφέρουν, όχι ασθενείς, αλλά ούτε ψόφιες γάτες. Θα έβλεπε την βρώμα στους τοίχους, στις συσκευές, στα συρτάρια, στα υλικά με τις σχισμένες συσκευασίες, στα σωληνάκια και τα δοχεία των αναρροφήσεων. Στους ορούς και τα λευκοπλάστ. Τους ξεραμένους από καιρό εμέτους και τα αίματα, στις μάσκες των ambu.
Ίσως γνωρίζει βέβαια, ότι το ΕΚΑΒ είναι ο μόνος υγειονομικός οργανισμός, χωρίς πρωτόκολλο όχι αποστείρωσης και απολύμανσης, ούτε καν καθαρισμού. Όταν ανοίχθηκε η αναρρόφηση της φωτογραφίας, πέντε άτομα στο γραφείο εξοπλισμού κόντεψαν να πεθάνουν από τη βρώμα. Ο δε φλεβοκαθετήρας βρίσκονταν κάτω από το κάθισμα, παρ’ ότι στο ασθενοφόρο υπήρχε δοχείο απόρριψης αιχμηρών.

Σε κάποια ασθενοφόρα όμως, χαίρεσαι να μπαίνεις μέσα και πολύ περισσότερο να εργάζεσαι σ’ αυτά. Τι δείχνει αυτό; Ότι κάποιοι Διασώστες επιμένουν να είναι επαγγελματίες. Ότι κάποιοι αντιστέκονται στη διάλυση. Χωρίς να τους υποχρεώνει κανείς. Έ λοιπόν, είναι σίγουρο ότι σ’ αυτούς θα βρει παράπτωμα ο πρόεδρος και αυτούς θα τιμωρήσει.
Χαιρετίσματα.