Με αφορμή δελτίο τύπου του ΕΚΑΒ, για την κατάσταση στην Χαλκιδική, ο έγκριτος (όσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς) δημοσιογράφος, κος Μανόλης Καψής, έγραψε σχετικό άρθρο:
Δεν μας άρεσαν αυτά που έγραψε, στον καθέναν μας για διαφορετικούς λόγους, γι' αυτό ήταν πολλές οι αντιδράσεις και πολλά τα (αρνητικά) σχόλια. Για την ταμπακιέρα βέβαια, κουβέντα. Τίποτα δηλαδή, για το θέμα που διαπραγματεύεται το άρθρο. Όλα, για το ποιος είναι ο κος Καψής και εάν "δικαιούται δια να ομιλεί". Είναι όμως δυνατόν, να απαντήσεις στα επιχειρήματα ενός άρθρου, όταν επικεντρώνεσαι αποκλειστικά στην δολοφονία χαρακτήρα του συντάκτη; Για να σε πάρει κάποιος στα σοβαρά, πρέπει να αντιπαραθέσεις επιχειρήματα ισχυρότερα από τα δικά του. Δεν πείθεις τους πολίτες, που έχουν στηθεί να περιμένουν με τις ώρες ασθενοφόρο, γράφοντας ότι ο Καψής είναι διαπλεκόμενος, υπηρέτης αφεντικών και συμφερόντων.
Δεν μπορείς επίσης να αναφερθείς στον ρόλο και το έργο του ΕΚΑΒ, ούτε στους συναδέλφους που δίνουν την ζωή τους στο δρόμο. Ούτε στις ζωές που έχουμε σώσει, ούτε στις συνθήκες εργασίας μας και τις αμοιβές μας. Δεν τα βάζει με το έργο του ΕΚΑΒ ο δημοσιογράφος, ούτε κατηγορεί τους σωστούς εργαζόμενους. Σε άλλα πρέπει να απαντήσεις. Υπάρχουν στο ΕΚΑΒ κοπρίτες και λαμόγια; Υπάρχουν άχρηστοι; Υπάρχουν υπάλληλοι με 25 χρόνια υπηρεσίας, που δεν ξέρουν πως βγαίνει το φορείο; Υπάρχουν εκπαιδευτές που δεν έχουν ακουμπήσει άρρωστο; Υπάρχουν μεταθέσεις, αποσπάσεις, τοποθετήσεις από το παράθυρο και τον φεγγίτη; Ποιος είναι διαχρονικά ο ρόλος των συνδικαλιστών; Και τελικά, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, οι σωστοί, τα καταγγείλαμε αυτά, ή τα καταπίνουμε αμάσητα;
Ο κος Μανόλης Καψής είναι δημοσιογράφος και έπιασε το θέμα από εκεί που όφειλε. Όποιον άλλον συναδελφό του να έβαζες στη θέση του, τα ίδια θα έγραφε, από την ίδια οπτική θα το έβλεπε. Εγώ, μόνο ένα λάθος του βρήκα. Εφ' όσον δεν γνωρίζει το αντικείμενο, δεν έπρεπε να προχωρήσει σε προτάσεις. Φαντάστηκε ότι, επειδή ζούμε εποχές ιδιωτικοποιήσεων, θα μπορούσαμε να έχουμε ιδιωτικό ΕΚΑΒ. Δεν γνωρίζει ότι πουθενά στον Πλανήτη δεν υπάρχει ιδιωτική Υπηρεσία Επειγόντων. Αυτόν τον μπαμπούλα μας τον κουνούσαν οι συνδικαλιστές πριν πολλά χρόνια, για να μας τρομοκρατούν και να κάνουν την δουλειά τους. Όσοι ήταν ιθαγενείς το μασούσαν. Πολλοί μασάνε ακόμη και σήμερα.
Σε έναν μύθο του Ηρακλή, μάθαμε για τους δύο δρόμους, της Αρετής και της Κακίας. Έτσι κι εμείς, έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο δρόμους. Ο πρώτος θα είναι οδυνηρός. Μέσα από τέτοια άρθρα θα απαξιώνεται η δουλειά μας. Οι κόποι δεκαετιών, θα ακυρώνονται σε μια στιγμή. Οι θυσίες, οι αγωνίες, οι ελπίδες θα πετάγονται στα σκουπίδια. Ύστερα θα έρθουν οι Διοικητικές και Υπουργικές αποφάσεις και εκεί θα πονέσει περισσότερο.
Ο δεύτερος δρόμος απαιτεί επαγγελματίες. Περιλαμβάνει αυτοκριτική και αυτοκάθαρση. Ποιον θα διαλέξουμε; Μα τον πρώτο φυσικά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου