Σήμερα είχα σκοπό να καταπιαστώ με τα υπόλοιπα θέματα της ανακοίνωσης των θέσεων του Σωματείου μας, αλλά με πρόλαβαν οι εξελίξεις. 12 ώρες και κάτι ψιλά, μετά την προηγούμενη ανάρτηση σ' αυτό το blog, ήρθε η ανακοίνωση για τα νέα μέτρα, κατ' εντολήν του ΔΝΤ. Περικοπές μισθών και πάγωμα προσλήψεων σε όλον τον δημόσιο τομέα, επιβεβαιώνουν στο ακέραιο, αυτά που έγραφα χτες, αναφερόμενος σε εσωτερικά ζητήματα του ΕΚΑΒ.
Βέβαια μπορεί να ρωτήσει κάποιος συνάδελφος: "Και επειδή επιβεβαιώθηκες, τώρα χαίρεσαι ρε μαλάκα;". Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Και ακριβώς επειδή δεν χαίρομαι με την σημερινή κατάσταση, ούτε όμως και με την προηγούμενη και επειδή δεν ικανοποιούμαι με το δημοσιοϋπαλληλίκι, ούτε για μένα αποτελεί στόχο ζωής, όπως και για πολλούς συναδέλφους και επειδή θέλω να ζήσω ένα άλλο ΕΚΑΒ, γι' αυτό χτυπιέμαι κάθε μέρα και γράφω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια.
Και ας δούμε και κάτι άλλο. Ποιοι δεν θίγονται από τις περικοπές μισθών και επιδομάτων;
1. Αυτοί που δεν περιλαμβάνονται στο ενιαίο μισθολόγιο. Και το αφιερώνω σε κάποιους εργατοπατέρες, θιασώτες της δύναμης και της υπεροχής των μεγάλων κοινωνικών ομάδων.
2. Αυτοί που δεν παίρνουν κοινά επιδόματα με άλλους. Αυτό είναι αφιερωμένο σ' αυτούς που επιμένουν να διατηρείται στον Οργανισμό του ΕΚΑΒ η Διεύθυνση Νοσηλευτικής, να φορτωνόμαστε την κάθε Κωσταδιού, να παριστάνουμε τις νοσοκόμες, για να παίρνουμε με ξένα δεκανίκια επιδόματα που δεν μας ανήκουν. Για να έρχονται τώρα και να μας τα ψαλιδίζουν.
Ενώ μπορούσαμε να τραβήξουμε τον δρόμο μας, να παίρνουμε τα δικά μας επιδόματα και να μην μας τα πειράζει κανένας.
Έχουμε χρόνια μπροστά μας. Που θα πάει; Θα μάθουμε. Αν προλάβουμε.