Μιλάω βέβαια για την αυριανή εκλογοαπολογιστική συνέλευση του Σωματείου Αθηνών.
Εγώ βέβαια το 'χω δηλώσει. Είμαι ΠΑΣΟΚ. Για τους δικούς μου λόγους. Εκδικούμαι διαχρονικά τους ασφαλίτες, που με έτρεχαν για εξακρίβωση το '80 επειδή διάβαζα Ελευθεροτυπία. Και με έβριζαν "κομμουνιστή" και "αναρχικό". Και γω βέβαια δεν καθόμουν φρόνιμα. Τους προειδοποιούσα ότι μετά τις εκλογές, ο Αντρέας θα τους απαυτώσει. Και το φχαριστιόμουνα, γιατί εγώ το έκανα για πλάκα κι αυτοί πάγωναν. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω τότε, γιατί δεν ήξερα τι σημαίνει δημόσιος υπάλληλος.
Οι εκλογές έγιναν το ΄81, το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και γεμίσαμε δημόσιους υπάλληλους. Έτσι χτυπήθηκε το κράτος της Δεξιάς και εδραιώθηκε ο Σοσιαλισμός.
Το κάθε λαμόγιο, το κάθε ερπετό, ο κάθε φασιστάκος που δεν του 'κανε το χατήρι η Δεξιά, δήλωσε ΠΑΣΟΚ και μας έκανε και κήρυγμα.
Όταν δε ήρθα στο ΕΚΑΒ και είδα το δημόσιο από μέσα και γνώρισα ένα άλλο είδος συνδικαλισμού, έτρεχα πίσω στο Βόλο να βρω τους ασφαλίτες να ζητήσω συγνώμη. Και ενώ μου είχε περάσει ο ενθουσιασμός του Κινήματος, σήμερα με την κρίση είμαι πιο ΠΑΣΟΚ από ποτέ. Και έχει μεγάλη πλάκα. Να βλέπω τους ίδιους βουλευτές που βόλεψαν όλους αυτούς, σήμερα να ψηφίζουν την απόλυσή τους. Γιατί είναι κοινό μυστικό σύντροφοι. Και αυτός είναι ο λόγος που δεν προχωράνε οι μεταρρυθμίσεις. Γιατί όλοι όσοι απειλούνται με απόλυση, εφεδρεία, μετάταξη, είναι στην πλειοψηφία τους ΠΑΣΟΚ. Από αυτούς κινδυνεύει η Κυβέρνηση. Όχι από το σούργελο του ΣΑΤΑ.
Η ίδια παγωμάρα του ασφαλίτη τότε, σε όλο το δημόσιο σήμερα. Και στο ΕΚΑΒ. Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι. Γιατί 99% πάει γκολ.
Σε παλιότερες συνελεύσεις το σκηνικό είχε ως εξής: ελάτε να μας ακούσετε. Να σας πούμε τις λαμογιές των άλλων, οι οποίοι θα μιλήσουν για τις δικές μας, αλλά θα σας πουν ψέματα. Και στις εκλογές ψηφίστε μας. Ξανά.
Τώρα βλέπω και ακούω αλλαγές. "Ελάτε να πείτε την άποψή σας". Μέχρι και ενιαίο ψηφοδέλτιο ακούω. Γιατί συνάδελφοι; Για να φταίμε όλοι για το γκολ; Κανείς δεν θέλει την εξουσία;
Να πάρουν νέοι τις έδρες λέει ο άλλος. Να στηρίξουμε πληρώματα που δουλεύουν στο δρόμο, λέει ο τρίτος. Ότι να 'ναι δηλαδή. Άντε και τους στηρίξαμε λέω εγώ. Τι θα κάνουν; Θα σταματήσουν να διαπλέκονται με την Διοίκηση κρυφά από τους συναδέλφους τους. Πολύ ωραία. Και το αποτέλεσμα ποιο θα είναι; Θα πάνε στο Υπουργείο και τι θα πουν στον Υπουργό; Θα το πω Ποντιακά: " ο σκύλον έγκεν τ' αξινάρ."
Ότι έχουμε κερδίσει μέχρι σήμερα, το οφείλουμε σε κάποιους συνδικαλιστές οι οποίοι γνώριζαν τον υπουργό από το κόμμα και του έθεσαν το αίτημα στην ταβέρνα. Αυτός είναι ο συνδικαλισμός και δεν αλλάζει. Γιατί ούτε εμείς είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε.
Γιατί ο Υπουργός σήμερα, θα σε δεχτεί μόνο και μόνο για να σε ρωτήσει: "έναν τρόπο να φύγουν οι μισοί και όσοι μείνουν να τριπλασιάσουν την απόδοσή τους". Και φτάσαμε μέχρι εδώ, γιατί ποτέ δεν είχαμε θεσμικά αιτήματα. Δεν θέλαμε με τίποτα να γίνουμε Ευρώπη. "Σιγά μην γίνουμε γιατροί". Εμείς το μόνο που θέλουμε είναι να είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι.
Γι' αυτό και δεν θα πω τις προτάσεις μου στη συνέλευση. Γιατί το 95% των συναδέλφων μου διαφωνεί μαζί μου. Ας μιλήσουν όλοι λοιπόν και ας αποφασίσει η πλειοψηφία. Μόνο για απεργίες δεν θέλω ν' ακούω, γιατί χάνουμε μεροκάματα. Και δεν είναι εποχές. Έτσι κι αλλιώς το γκολ θα το φάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου