Να δούμε για αρχή, ποιος είναι ο ρόλος του. Μα φυσικά, "η προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, απέναντι στις αυθαιρεσίες των Κυβερνήσεων και των Διοικήσεων".
Αυτή είναι η δουλειά του και αυτήν κάνει. Γι' αυτό έχει μόνιμα στραμμένη την προσοχή του στον "εχθρό". Τον καταγγέλλει, του βγάζει ανακοινώσεις, του κάνει απεργίες, είναι μόνιμα αντιδραστικός απέναντί του.
Ε λοιπόν, όποιος το πιστεύει αυτό, τρώει σανό τελευταίας εσοδείας!
Οι Κυβερνήσεις και οι Διοικήσεις, ούτε εχθρός του είναι, ούτε καν αντίπαλος. Στην ίδια όχθη είναι και έχουν σχέση αλληλοεξάρτησης. Ο ένας χρειάζεται τον άλλον. Μαζί χορεύουν ταγκό και στον χορό δεν κοιτάς να εξοντώσεις τον παρτενέρ σου.
Όσο πιο εχθρική είναι μια Κυβέρνηση, τόσο το καλύτερο. Φωνή μέχρι υστερίας. Τα πράγματα δυσκολεύουν λίγο, όταν έρχεται στα πράγματα το δικό του Κόμμα. Εκεί παίζει κρυφτό με άσφαιρα πυρά και κούφιες καταγγελίες, δήθεν ανεξάρτητος και μαζί με τους εργαζόμενους. Παίζει και άμυνα, απέναντι στις άλλες Παρατάξεις που σκούζουν. Έτσι κι αλλιώς, έχει σπουδαιότερα πράγματα να κάνει, αφού η ενασχόληση με την παραδιοίκηση του απορροφά όλη του την ενέργεια. Τώρα έχει να βολέψει τους δικούς του και να κυνηγήσει τους αντίπαλους.
Αντίπαλοι βέβαια δεν είναι οι άλλες Παρατάξεις. Αυτοί κι αν είναι δικοί του. Όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο. Να έχει ενδιαφέρον το Πρωτάθλημα. Έτσι κι αλλιώς, είναι γνωστό από πριν, ποιοι θα παίξουν στον τελικό. Αλλά και οι μικρές ομάδες δεν έχουν πρόβλημα, ίσα ίσα. Ποτέ δεν θα γίνουν Κυβέρνηση, ποτέ δεν θα απολογηθούν για τις μπαρούφες που έλεγαν και τα πυροτεχνήματα που εκτόξευαν. Και αν οι δύο μεγάλοι φέρουν ισοπαλία, τότε ο μικρός αποκτά ρυθμιστικό ρόλο και έρχεται στο προσκήνιο. Αυτές είναι δόξες.
Ποιος λοιπόν είναι ο εχθρός του συνδικαλιστή; Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ή τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς, οι οποίοι αντιδρούν στο ελέω Θεού δικαίωμά του στον συνδικαλισμό. Αυτοί που δεν τρώνε τον σανό που τους σερβίρει. Αυτοί που τον αμφισβητούν δημόσια και προσπαθούν να τον ξεσκεπάσουν. Αυτοί τον αγχώνουν και αυτούς όταν έρθει στα πράγματα θα τους εξοντώσει. Ξέρει καλά ποιοι είναι, γιατί όλο το προηγούμενο διάστημα κρατούσε σημειώσεις. Δεν μίλαγε, αλλά έγραφε. Έγραφε και περίμενε.
Υπάρχουν και σωστοί συνδικαλιστές, άραγε; Και βέβαια, αλλά δεν κάνουν προκοπή. Λάμπουν για μια στιγμή και μετά σβήνουν για πάντα. Εκτός αν μάθουν μπαλίτσα, αν μπουν στο πνεύμα του συνδικαλισμού και κρατήσουν την καρέκλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου