Άποψη ολοκληρωμένη

Έγινε κι αυτό. Μέχρι προχτές πίστευα ότι ήξερα τους πολυτραυματίες πολύ καλά. Από την περασμένη Πέμπτη είμαι ο καλύτερος, γιατί έγινα ο ίδιος πολυτραυματίας.

Μιλάω σοβαρά, γιατί όταν πέφτεις με 140 χλμ με την μηχανή, πας στον άλλο κόσμο, γυρίζεις και σε καμία περίπτωση δεν την βγάζεις τελείως καθαρή.

Το χρονικό:

Κατέβαινα τον Κηφισό και στην γέφυρα της Ιεράς Οδού, ήρθε ένα ζώο, από αυτά που κάνουν ελιγμούς, με χτύπησε στο πλάι, με έριξε και έφυγε.

Πίσω είχα το γιο μου.

Πέσαμε, απογειωθήκαμε, σκάσαμε 10 μέτρα πιο πέρα, συρθήκαμε άλλα 30 και κάποια στιγμή βρεθήκαμε να μας μαζεύουν. Τα κεφάλια μας άθικτα και από τα σημάδια στα κράνη μπορεί κανείς να καταλάβει τι θα παθαίναμε αν δεν τα φορούσαμε. Από κει και πέρα εγκαύματα τριβής σε όλο τα σώμα και ένας πόνος στα πλευρά που έλεγε ότι κάτι έχει σπάσει. Ευτυχώς ο μικρός ήταν με κάτι εκδορές.

Ποιος έφταιγε; Οπωσδήποτε το ζώο που με χτύπησε, αλλά φταίω και γω. Γιατί χρόνια τώρα τους προσέχω αυτούς τους αλήτες και προβλέπω τι θα κάνουν, πριν το σκεφτούν οι ίδιοι. Μια στιγμή αφηρημάδας ήταν αρκετή για να βρεθώ στο νοσοκομείο.

Το ΕΚΑΒ

Όταν είσαι Διασώστης και χτυπήσεις κάπου με 140, πονάς στα πλευρά και δεν μπορείς να αναπνεύσεις, το μυαλό σου πάει στα χειρότερα. Γι' αυτό πήρα ο ίδιος τηλέφωνο στο 166, παρ' ότι σίγουρα θα είχαν πάρει και άλλοι. Σε τρία λεπτά ήρθαν οι συνάδελφοι και σε άλλα 10 ήμασταν στον Ευαγγελισμό. Τι να πω. Ένα ευχαριστώ σε όλους το λιγότερο.

Στον Ευαγγελισμό.

Σε 10 λεπτά πήγα στο νοσοκομείο, αλλά ο κόπος των συναδέλφων πήγε χαμένος.

ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ.

Ενημερώθηκαν για το ατύχημα, ενημερώθηκαν ότι είμαι συνάδελφος και με έγραψαν κανονικά. Διαβάστε να φρικάρετε. Μετά την αρχική εκτίμηση μου έβαλαν ένα οξύμετρο και μια φλέβα και με παράτησαν στο φορείο. Αφού πέρασε μία (1) ώρα, άρχισα να διαμαρτύρομαι ζητώντας εξηγήσεις. Μου είπαν ότι θα μου βάλουν άλλη μια φλέβα και θα πάω για αξονική. Και να μην διαμαρτύρομαι γιατί έχω κορεσμό 98. Από τον κορεσμό έκριναν οι ηλίθιοι, ότι κάποιος με κάκωση στο θώρακα, έπρεπε να περιμένει.

Στην εφημερία ήταν τρεις ειδικευόμενοι χειρουργοί, από τους οποίους ο ένας πάλευε να κάνει δουλειά, αλλά οι άλλοι δύο ήταν εκτός τόπου. Και άσχετοι. Και το σίγουρο είναι, ότι όσα χρόνια και να κάνεις ειδικότητα, όταν είσαι μαλάκας, γιατρός δεν γίνεσαι.

Πέρασε άλλη μία ώρα και ακόμη περίμενα να γίνει επείγουσα αξονική. Σε ένα φορείο, με σπασμένα πλευρά, με ανοιχτά εγκαύματα και κάτι βγαλμένα νύχια. Τους ζήτησα κάποιος να περιποιηθεί τα τραύματα, για να μην υποφέρω, όση ώρα περιμένουμε τον αξονικό, αλλά πάλι με έγραψαν.

Ενδιαφέρθηκαν συνάδελφοι, ενοχλήθηκε μέχρι και ο υποδιοικητής του Νοσοκομείου, αλλά κανένα αποτέλεσμα. Οι τρεις ειδικευόμενοι, γύριζαν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα έχοντας χάσει την μπάλα. Γύρω στα μεσάνυχτα μπήκε η δεύτερη φλέβα, που είχε ζητήσει ο γιατρός στις 21.30΄. Με απήγαγαν κάτι συνάδελφοι και με κατέβασαν στο αξονικό. Αν δεν ήταν αυτοί, ακόμη θα περίμενα.
Η αξονική έδειξε κάτι σπασμένα πλευρά, χωρίς κάτι επιπλέον, οπότε διασφαλίσαμε πως όσο και να προσπαθήσουν στα επείγοντα, δεν πρόκειται να με πεθάνουν. Επιστροφή λοιπόν και αναμονή (πάλι) να βρεθεί Πλαστικός να μου κλείσει τα εγκαύματα. Οι ώρες περνούσαν και οι πόνοι δυνάμωναν. Ο κόσμος είχε αραιώσει. Οι περισσότεροι είχαν φύγει γιατί βαρέθηκαν, κάποιοι πήγαν σε ιδιωτικά και έμειναν κάτι σαν και μένα, που δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε.

Τους υπενθύμισα ότι είμαι 6 ώρες με ανοιχτά εγκαύματα και με βγαλμένα νύχια. Τους ζήτησα να αντιληφθούν τη διαφορά επειγόντων και Γκουαντάναμο. Τίποτα. Στις 03.30΄ήρθε ο Πλαστικός και έκλεισε τα εγκαύματα. Με λυπήθηκε και μου έραψε και τα νύχια.

Αποφάσισαν να μου κάνουν εισαγωγή, αλλά ανακάλυψαν ότι δεν είχα ακτινογραφία θώρακος και δεν είχαν πάρει αίμα για διασταύρωση. Αυτά που κάνουν άμεσα σε όλα τα Νοσοκομεία του Κόσμου, όταν μπαίνει πολυτραυματίας. Για την ακτινογραφία μου έδωσαν νούμερο και μου είπαν ότι θα περιμένω άλλη μιάμιση ώρα. Και μετά θα μείνω πάνω στο φορείο στο διάδρομο της κλινικής, γιατί δεν υπάρχει κρεβάτι και τα ράντζα έχουν καταργηθεί.

Βρήκα δύο συναδέλφους που είχαν φέρει περιστατικό και τους παρακάλεσα να με βγάλουν στην είσοδο. Σηκώθηκα κρατώντας τα πλευρά μου, τυλιγμένος με ένα σεντόνι, μπήκα στο αυτοκίνητό μου και έφυγα.

Οι συνάδελφοι

Πρέπει να ευχαριστήσω τους συναδέλφους που με επισκέφτηκαν, ειδικά αυτούς που ήρθαν εκτός υπηρεσίας. Για τη βοήθειά τους. Τον συνάδελφο που περιποιήθηκε τα τραύματα του γιου μου, γιατί κι αυτός ακόμη θα περίμενε. Το Κέντρο που ζήτησε να ενημερωθεί για την κατάσταση της υγείας μου. Γενικά όλους τους συναδέλφους, που κατάφεραν να με συγκινήσουν με το ενδιαφέρον τους.

Τώρα εκπαιδεύομαι να γράφω με το αριστερό και ελπίζω γρήγορα να βγω στο δρόμο.