Σκουπιδιαρέοι

 Το 1998 με βρήκε στο Α10. Χαρακτηρισμένος ως Τομέας ανεπιθύμητων, πήγαινες εκεί για να στρώσεις χαρακτήρα. Έτσι κι εγώ, αφού τόλμησα να κάνω εσωτερική αντιπολίτευση στην κυρίαρχη τότε συνδικαλιστική παράταξη, τερμάτισα την καριέρα μου στις Κ. Μονάδες και πήγα να δοξαστώ στην Ομόνοια. Για ζευγάρι, μου έβαλαν έναν νέο, σειρά αυτοκτονίας, τον Κώστα Π., για να μου δυσκολέψουν την ζωή περισσότερο. Τα βρήκαμε γρήγορα, αφού ήταν (και είναι) εντάξει παιδί και περνούσαμε καλά στην βάρδια. Ταυτόχρονα, επειδή δεν ήμουν απ' αυτούς που ήρθαν στο ΕΚΑΒ με Mercedes, Audi ή Saab, έκανα και δεύτερη δουλειά στα ασθενοφόρα του Ιατρικού Κέντρου. Τότε το μεροκάματο είχε αξία, γι' αυτό όχι μόνο μου έφταναν τα χρήματα να ζει η οικογένεια αξιοπρεπώς, αλλά περίσσευαν και για εξόδους. Λόγω δεύτερης δουλειάς, το μόνο βράδυ που βόλευε ήταν στο δεύτερο απογευματινό. Έντεκα το βράδυ έξοδος και ξενύχτι μέχρι τις τρεις. Το πρόβλημα ήταν, ότι την επομένη είμασταν πρωί και πιάναμε 6 παρά τέταρτο. Ο Κώστας, όσο και να ξενυχτούσε, όσο και να έπινε, πάντα τυπικός στην ώρα του. Εγώ ποτέ, ούτε μία φορά. Στις 6 παρά τέταρτο, αντί να βρίσκομαι στο "Ελπίς" στην αλλαγή, εγώ κατέβαινα τα σκαλιά του σπιτιού μου στο Παγκράτι. Και πάντα ο ίδιος "κακός" στον ασύρματο. Ο Γιάννης Φ. Ο Γιάννης, βίος και πολιτεία ο ίδιος, στους άλλους όμως δεν χάριζε. Αν δεν σε ήξερε, ή αν δεν σε συμπαθούσε, δεν φώναζε δεύτερη φορά. Σε "ζωγράφιζε" στο βιβλίο και έτρεχες να ξεμπλέξεις. Δεν ήταν χαζός και γρήγορα κατάλαβε ότι αργούσα. Με το που καθόταν στην καρέκλα, φώναζε Α10. "Κατά το ήμισυ" απαντούσε ο συνάδελφος. Δεύτερη, τρίτη φορά, του λέει όταν έρθει, τηλεφωνικώς μαζί μου. Τον παίρνω τηλέφωνο και μου λέει, κανόνισε την πορεία σου, θα μπλέξεις. Δεν χρειαζόταν να μου το πει, το ήξερα και μόνος μου. Δεν υπήρχε όμως λύση, αφού ούτε τα ξενύχτια θα έκοβα, ούτε στην ώρα μου θα ήμουν. Επένδυσα λοιπόν ένα ποσό και αγόρασα έναν φορητό ασύρματο. Πέρασα όλες τις συχνότητες του ΕΚΑΒ πανελλαδικά, από μία κατάσταση που μου έδωσε φίλος ηλεκτρονικός. Πρωί λοιπόν, έξι παρά τέταρτο, εγώ φοράω παπούτσια και ο Γιάννης φωνάζει "Α10". Δεν είχε περιστατικό, ή αν είχε κανέναν χρήστη που είχε ξεμείνει στην Αθηνάς και τον βρήκαν οι πρωινοί. "Διαβίβασε" του απαντάω από τον φορητό, κόκκαλο ο Γιάννης, δεν το περίμενε. Μας καλημέρισε, ευχήθηκε καλή βάρδια, μας δοκίμασε άλλη μία στο επόμενο πρωινό και αυτό ήταν, δεν ξανασχολήθηκε.

Ότι έγραψα μέχρι τώρα είναι άσχετο, μου ήρθε συνειρμικά, άλλο είναι το θέμα. Ο φορητός που αγόρασα είχε 100 θέσεις για κανάλια, οπότε εκτός του ΕΚΑΒ, έβαλα τα κανάλια της Αστυνομίας, της Πυροσβεστικής, μέχρι τους ταξιτζήδες του Βόλου και τα απορριμματοφόρα του Δήμου Αθηναίων. Τα απορριμματοφόρα ήταν το αγαπημένο μου κανάλι, ειδικά την νύχτα. Το τι μπινελίκι έπεφτε, το τι άγιους κατέβαζαν, τι ο ένας την μάνα του άλλου, δεν λέγεται. Άκουγα με τις ώρες. Σίγουρα δεν είναι έτσι σήμερα, δεν ξέρω καν αν εξακολουθούν να χρησιμοποιούν ασυρμάτους.

Η λειτουργία των ασύρματων επικοινωνιών του ΕΚΑΒ, είναι στα χειρότερά της. Δεν βρίζει κανείς, αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Ο ένας μιλάει τραγουδιστά, ο άλλος βάζει τραγούδια, ένας τρίτος χαιρετάει με νάζι μια συνάδελφο και κάποιος άλλος, ανοίγει συζήτηση με άλλον συνάδελφο, αν συνάντησε τον κουνιάδο του στο χωριό, μια ανεξήγητη ενέργεια ψυχιατρικού ενδιαφέροντος, όπου ο γιατρός θα πρέπει να αναζητήσει την ανάγκη που τον οδηγεί να το κάνει, αφού μπορεί να τον πάρει τηλέφωνο και να πουν ότι θέλουν. Υπάρχουν κι άλλα. Συζητήσεις επί συζητήσεων με το Κέντρο, για ένα και μόνο περιστατικό, ανάγνωση ολόκληρων ιατρικών γνωματεύσεων, διευκρινήσεις επί διευκρινήσεων. Όλα αυτά θα μπορούσαν να διευθετηθούν τηλεφωνικά και η συχνότητα να μένει ελεύθερη για οτιδήποτε επείγον, ή μόνο για τα τυπικά. Γιατί ο ασύρματος δεν είναι μέσο ψυχοθεραπείας. Δεν είναι facebook. Δεν είναι για να φαινόμαστε. Δεν είναι για να νιώθουμε κάποιοι. Γιατί ταυτόχρονα, κάποιοι άλλοι είναι σε ανακοπή και προσπαθούν να διαβιβάσουν και κάποιοι άλλοι σε σοβαρό τροχαίο. Κάποιοι μπορεί να κινδυνεύουν και να μην μπορούν να ζητήσουν βοήθεια. Όσο για τους άλλους που ασχημονούν στον αέρα, είναι δυο φορές γαϊδούρια. Γιατί δεν είμαστε μεταξύ μας όπως οι σκουπιδιάρηδες. Ακούνε οι ασθενείς, οι συγγενείς και όλοι οι παριστάμενοι. Όσες σέλφι και να ανεβάσουμε με φόντο το ασθενοφόρο, όσα βίντεο με αναταχθείσες ανακοπές, εικόνα δεν φτιάχνουμε, γιατί κάποιοι χαλάνε σε δευτερόλεπτα, όσα κάποιοι άλλοι έχτισαν σε διάρκεια χρόνων.

Και ποιος φταίει για την συμπεριφορά των ψυχικά άρρωστων συναδέλφων; Φυσικά και φταίνε οι ίδιοι, αλλά δεν είναι αυτοί οι θεματοφύλακες της εύρυθμης λειτουργίας του συντονιστικού Κέντρου. Είναι οι εκφωνητές, οι υπεύθυνοι βάρδιας, οι υπεύθυνοι Συντονιστικού, η προϊσταμένη ΤΑΕ, η προϊσταμένη της Διεύθυνσης. Έτσι πάει η ιεραρχία.

Το 2003 κάναμε συσκέψεις για να κωδικοποιήσουμε τις επικοινωνίες, μεταφράζοντας τους αμερικάνικους κώδικες. Τους κώδικες του 10 για τις ενέργειες και του Ε για τα περιστατικά και τις παθήσεις. Και το 2021 είμαστε ακόμη καφενείο. Ακούς ασύρματο Αστυνομίας και αισθάνεσαι τσομπάνος.